ஆமை புகுந்த வீடு உருப்படும்

     தண்ணீருக்கு உருவம் உண்டா? இல்லைதானே. ஆமையின் வீடு நீருக்கு அடியில்தானே? அதற்கு மட்டும் எப்படி உரு அமையும்.  நீர் வற்றிவிட்டால்தானே உரு அமையும். அப்படியென்றால் “ஆமை புகுந்த வீடு உருப்படாது” என்பது நன்மைக்காகத்தானே சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இதனை எதிர்மறைக்காகப் பயன்படுத்துவது அறியாமைதானே.

கடல் உருப்படாதவரைதான் நன்று. இயற்கை மாற்றத்தால் கடல் உறைந்து உருபட்டால் உலகமே உருப்படாமல் போய்விடுமே. கொஞ்சம் பொறுமையானவர் கிடைத்தால்போதும், இழிவாகப் பேசி விடலாம் என்னும் நினைப்பு வந்துவிடுகிறது. மரம் திருப்பி அடிக்காது என்னும் எண்ணத்தால்தானே காய்த்தமரத்தில் கல்லடிக்கிறார்கள்.  காயாத மரத்தில் கிளை ஒடிக்கிறார்கள். நாய்களை ;ஓணான்களை, மாடுகளை, பறவைகளை அடிக்கிறார்கள் என்றால் என்ன பொருள்?. அவை அனைத்தும் திருப்பி அடிக்காது ; காவல் நிலையத்தில் புகார் சொல்லாது ; நீதிமன்றத்தில் வழக்கிடாது என எண்ணுவதால்தானே. உழவுத்தொழிலுக்கு நண்பன் மண்புழு மட்டுமன்று, சிலந்தி, பாம்பு, தவளை என அனைத்தும்தான். அனைத்தையும் மனிதன் கொன்றுவிட்டு ‘உழவுத்தொழிலில் வளர்ச்சியில்லை’ என்பது எத்தனை அறியாமை.

ஒவ்வொரு உயிரும் ஒவ்வொரு வகையில் இயற்கையோடு பின்னப்பட்டிருக்கிறது. இதை உணராமல் முடிந்தவற்றை எல்லாம் கொல்வது அறியாமை. இதனைக் கற்பிக்கவேண்டியது யார் கடமை?. ஒவ்வொருவரும் தம் முயற்சியால்தான் இவற்றைக் கற்றுக்கொள்ளவேண்டும். பள்ளிகளிலோ, கல்லூரிகளிலோ எல்லாவற்றையும் கற்பித்துவிடுவார்கள் என நினைப்பதும் தவறு. சரி, ஆமைக்கு வருவோம். ஆமையை வளர்ப்பவர்கள் இன்று ஒரு வணிகமாகவே அதனைச் செய்துவருவதனையும் காணமுடிகிறது.

‘பொறுத்தார் பூமியாள்வார்’, ‘நிதானமே பிரதானம்’, ‘விவேகமே வெற்றி தரும்’. என எத்தனையோ பொன்மொழிகள் ஆமை சொல்லிவிட்டுத்தானே சென்றிருக்கிறது. ஆனால், ஆமைக்கு மனிதர் சொன்னபாடம் என்ன? “அகப்பட்டால் உணவுக்காகவோ, மருத்துவத்திற்காகவோ கொன்றுவிடுவோம்” என்பதே. உயர்ந்த பாடத்தை அஃறிணை தானே கற்பித்திருக்கிறது.

ஆமை, தண்ணீரிலும் வாழும் ; நிலத்திலும் வாழும்.  உடல் வெப்ப நிலையினை மாற்றிக்கொள்ளும் குளிர் இரத்த விலங்கு இது. அதன் ஓடே கவசம். நூறாண்டுகள் ஆனாலும் அவற்றின் ஈரல், நுரையீரல், சிறுநீரகம் இளமையோடு இருக்கும். இவை அனைத்தும் மனிதனுக்குப் பாடம்தானே. அனைத்து சூழல்களையும் எதிர்கொள்ளவேண்டும். சூழலுக்கேற்றவாறு தன்னை மாற்றிக்கொள்ளவேண்டும். தன்னைக்காத்துக்கொள்ள தானே கவசம் என்பதனை உணரவேண்டும். எத்தனை வயதானாலும் உடலால் இயலாவிடினும் உள்ளத்தாலேனும் இளமையுடன் வாழவேண்டுமென வழிகாட்டுகிறது.

ஆமையை வென்றுவிட்டதாக ‘ஆமை-முயல்’ கதை கூறுவதுண்டு. போட்டி எனில் ஒரே தகுதியுடையவர்களுக்கிடையேதானே அமையவேண்டும். அதுவும் மனிதர்களுக்கிடையே போட்டி எனில், வயது ; பால் என எத்தனையோ வகைப்பாட்டுடன்தானே போட்டி நடக்கிறது. ஆனால், விலங்கு என்பதால், ஆமைக்கும் முயலுக்கும் போட்டி வைக்கின்றனர். மனிதன் சேவலை, ஆட்டினை, காளையை மோதவிட்டுப் பார்ப்பதில் வல்லவன்தானே. ஆமையை விடுவானா?

அப்போது கூட தளராத ஆமை, போட்டியில் வெற்றிபெறுகிறது. “வென்றால் பெருமை இல்லாமல் கூட போகலாம். தோற்றால், சிறுமை ஏற்படப்போவதில்லை” எனத் துணிந்து களத்தில் இறங்குகிறது. எத்தனையோ வேகமாக ஓடும் விலங்குகள் எல்லாம் கூட ஒதுங்கிக்கொண்டன. அப்படியெனில், “தோல்வி கூட ஒரு பரிசுதான்” என்னும் தன்னம்பிக்கையை ஆமை வளர்த்துக்கொடுக்கிறது. போட்டியில் கலந்துகொள்ளாதவர்களைவிட கலந்துகொண்டவர்கள் பெருமையுடையவர்கள்தானே.  ஆமையானது, “கடமையைச் செய் ! பலனை எதிர்பாராதே” என்னும் பொன்மொழியைப் பாடமாகக் கொண்டு முயலை வென்று காட்டியது. ஆமை கற்பித்த அழகியபாடம்தானே.   

     பெண்ணின் பெருமையினையும் ஆமை சுட்டிக்காட்டிவிடுகிறது. எப்படி? என்றுதானே கேட்கிறீர்.  பெண் ஆமைகளே அதிக வெப்பம் தாங்குவனவாக இருக்கின்றன. ஆமை இனத்திலும் பெண் இனமே வலிமையானது. இயற்கை கொடுத்தவரம்தானே அது.

     இதுவரை  அறிந்தது, ஆமை கற்றுக்கொடுத்த உலகியல் பாடம். இனி ஆமை கற்பிக்கும் அருளியல் பாடத்தைக் காண்போமா? இறைவனை மனத்தால் எண்ணிக்கொண்டே இருக்கவேண்டும். எண்ணம், சொல், செயல் யாவற்றிலும் இறைவனையே எண்ணவேண்டும். எண்ணம் ஒன்றினால் இறைவனைக் காணமுடியுமா? என்றுதானே கேட்கிறீர்கள். இதோ சிவவாக்கியவர் உங்களுடைய ஐயத்தைத் தெளிவிக்கிறார்.

     கடலிலே திரியும்ஆமை கரையிலேறி முட்டையிட்டு

     கடலிலே திரிந்தபோது ரூபமானவாறு போல்

     மடலுளே இருக்கும் எங்கள் மணியரங்க சோதியை

    உடலுளே நினைத்துநல்ல உண்மையானது உண்மையே                                                                      (சிவவாக்கியர்.பா.100)

என்னும் பாடலில், மண்ணிலே முட்டையிட்டுவிட்டு கடலுக்குள் சென்றுவிடும் ஆமையானது, நினைவிலேயே அடைகாத்து முட்டையைப் பொரித்துவிடும். முட்டையிலிருந்து வெளிவரும் ஆமைக்குஞ்சானது கடலினை நோக்கிச்சென்று தாயை அடைந்துவிடும். எப்படி? எனக் கேட்காதீர். இயற்கையின் வலிமை அப்படி என உணர்வீராக. “அந்த ஆமையைப் போலவே உள்ளத்தில் இறைவன் உள்ளத்தில் இருப்பதாக உணர்ந்து போற்றினால் இறைவன் வந்துறைவார்” எனப்பாடியுள்ளது எத்தனை அழகு.  

     உள்ளத்தில் இறைவன் இருப்பதாக நினைத்துவிட்டால், நாட்டில் குற்றங்கள் நிகழாது. உள்ளம் தீயவழி பழகாது. ஆமை சொல்லும் பாடம் எத்தனை எத்தனை. இயலாமை, முயலாமை, கல்லாமை, பொறாமை, அறியாமை என அத்தனை ஆமைகளையும் வெல்ல வழிகாட்டுவதால்தான் இது ஆமை எனப் பெயர்பெற்றதோ?

ஆமையைப் போல் அடக்கம் உடையவர்க்கு அனைத்து நலனும் வாய்க்கும் எனில் ஆமை புகுந்த வீடு உருப்படும்தானே?.  மந்திரமலையால் பாற்கடலைக் கடைந்தபோது திருமாலே ஆமை வடிவில் “கூர்ம” அவதாரமாக தாங்கிநின்றாரே. இனி ஆமையைக் குறைசொல்வதை விட்டுவிடலாம்தானே? வைரக்கல்லை ‘கல்’ என நினைத்துத் தூக்கி எறியலாமா?

எப்படி வாழ்வது? – நல்லாதனார் காட்டும் வழி

 

 

எப்படி வாழ்வது? – நல்லாதனார் காட்டும்  வழி.

நல்ல வழி காட்ட நல்லாதானார் பொருத்தமானவர்தானே. செல்வந்தர் ஒருவர் தன்னுடைய நிறுவனத்தின் பொறுப்புகளை ஒப்படைக்க நம்பிக்கையான ஒருவரைத் தேடுகிறார். “நகரத்தைவிட கிராமத்தில்தான் நல்லவர்கள் இருப்பார்கள்” என ஒருவர்கூற, செல்வந்தர் கிராமத்திற்குச் செல்கிறார். அங்கு ஒருவர் பண்ணையார்போல் அமர்ந்திருக்கிறார். “ஐயா, உங்களைப் பார்த்தால் இந்த ஊர் பெரியவர்போல் தெரிகிறது” என்றார். “யார் சொன்னது? அப்படியெல்லாம் முடிவெடுத்துவிடாதீர்.  இந்தப் பண்ணை என்னுடையது அவ்வளவுதான்” என்றார் பண்ணையார். “ஐயா, உங்களுடைய உண்மையான பேச்சு எனக்கு நம்பிக்கை தருகிறது. நீங்கள்தான் எனக்கு உதவமுடியும்.” என நினைக்கிறேன்” என்றார். “கேளுங்கள். முடிந்தால் உதவுகிறேன்” என்றார் பண்ணையார். “நம்பிக்கையான ஒருவரை என்னுடைய நிறுவனத்தின் முக்கியப் பொறுப்பில்விடவேண்டும். அதற்காகத்தான் வந்தேன்” என்றார். “அப்படி ஒருவரும் இங்கு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை” என்றார். “உங்களுக்குப் பிள்ளைகள் இல்லையா” எனக்கேட்டார். “எனக்கு எட்டுப் பிள்ளைகள்” என்றார் பண்ணையார்.  “அப்படியா? உங்கள் பிள்ளைகளில் ஒரு நல்ல பிள்ளையை என்னுடன் அனுப்புங்களேன்” என்றார். “அதோ அந்தக் கூரையின் மீது தீ வைக்கிறானே அவன்தான் என் பிள்ளைகளிலேயே மிகவும் நல்லவன்” என்றார் பண்ணையார். அடுத்தநொடி செல்வந்தர் காணாமல் போகிறார்.

இப்படித்தான் நல்லவர்கள் எல்லாம் நாளுக்குநாள் குறைந்துவருகின்றனர். மதிப்பும் மரியாதையும் எதிர்பார்க்கவேண்டிய பொருளாகிப்போனது. “ஏன் மரியாதைக் கொடுக்கவேண்டும்?. வெளிநாடுகளில் பெயர் சொல்லித்தானே அழைக்கிறார்கள். பெயரே அதற்காகத்தானே இருக்கிறது” எனக் கேட்கும் இளைஞர்கள் பலர். வெளிநாடுகளில், உறவுகளின் அருமையினை உணர்ந்தவர்கள் மிகவும் குறைவு. அதற்குக் காரணம் அவர்களுக்கென்று நிலையான வாழ்வு கிடையாது. இன்று ஒருவர் ; நாளை மற்றொருவர் என  உறவுகளை மாற்றிக்கொண்டே இருப்பர். அதனால் பெயர்மட்டுமே அவர்களுடைய உறவுக்குப் பாலமாக அமையும். அதனால்தான், பெயரிட்டு அழைப்பர். ஆனால், நம்மிடையே உறவு முறைகள் உண்டு, அண்ணன், தம்பி, அக்கா, தங்கை, மாமன், அத்தை என அழைப்பதே எத்தனை அழகு. பண்பாடு மாறாத கோவை மக்கள், அனைவரையும் அக்கா, அண்ணன் என்றுதானே அழைக்கிறார்கள். கேட்பதற்கே செவிகள் இனிக்கிறதுதானே?

ஓர் இளைஞர் ஒவ்வொரு வாரமும் சனி மற்றும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் ஒரு மருத்துவமனைக்குச் சென்று அங்குள்ள ஏழைகளுக்கு ஏதேனும் ஒரு வகையில் உதவிசெய்வார். எத்தனையோ அவசர ஊர்திகள் வந்தவண்ணம் இருக்கும். பலதரப்பட்ட நோயாளிகளை இறக்கிச்செல்லும். செவிலியர்களோ, வண்டியைத்தள்ளிச்செல்லும் பணியாளர்களோ வரக்காலதாமதாமானால் உடனே இவர்சென்று நோயாளியை வண்டியில் ஏற்றி மருத்துவரிடம் கொண்டுசெல்வார். சனி, ஞாயிறு எப்போது வரும் எனக் காத்திருக்கும் பணியாளர்களும் உண்டு. தவறாமல் துணைக்கு வரும் இளைஞரை எதிர்பார்த்திருப்பார்கள்.

விபத்தில் சிக்கிய நோயாளிகளானால், விபத்தில் சிக்கிய உறவினர்கள் பதற்றத்தில் இருப்பர். அப்போது அவர்களால் விண்ணப்பப்படிவத்தை எழுத இயலாது. இவர் விவரங்களைக் கேட்டுஎழுதி உடனடியாக மருத்துவம் பார்க்க வழிசெய்வார். மருத்துவமனை வளாகத்தைத் தூய்மை செய்வார். அதனால்தான் நோய் உண்டாகிறது என்பதனை உணர்ந்தவர்தானே அவர். வறுமையிலிருக்கும் நோயாளிகளின் உறவினர்க்கு உணவளிப்பார். எத்தனையோ மருத்துவர்கள் இளைஞர் செய்யும் பணியைப் பார்த்து வியப்படைவர்.

“உனக்கு என்ன உதவி வேண்டும் கேள்” என்றுகூட பலர் கேட்டிருக்கிறார்கள். அப்போது மட்டுமே “தான் பல இலட்சங்கள் வருமானம் பெறுவதையும் இப்பணியை இலட்சியத்துக்காகச் செய்கிறேன்” என்றும் கூறுவார். “எத்தனையோ பாதுகாப்புப்படைவீர்ர்கள் இரவு பகல் பாராது நம் நாட்டைக் காக்கின்றனர். எத்தனையோ மருத்துவர்களும், எத்தனையோ ஓட்டுநர்களும், எத்தனையோ உழைப்பாளிகளும் இரவைப் பகலாக எண்ணி உழைக்கிறார்கள். அவர்களைப்போல் முடியாவிட்டாலும் விடுப்பு நாட்களில் நேரடியாக இந்தச் சமுதாயத்திற்கு ஏதாவது செய்யவேண்டும் என எண்ணுகிறேன். எனவே இப்பணியைச் செய்கிறேன்” (என்பான் தவறு) என்பார் அவ்விளைஞர்.

அந்த இளைஞரை அவனுடன் பணியாற்றுவோர் ‘துறவி’ என்றே அழைப்பர். ‘சாமியார்’ எனக் கேலிபேசுவர். அதைப்பற்றி எல்லாம் கவலை கொள்ளாமல் சமூகப்பணியினைச் செய்துவந்தார் அந்த இளைஞர். “தொழுநோயாளிகளின் கால்களைக் கழுவும்போது இறைவனை வணங்குவதாகவே உணர்கிறேன்” என்றார் ,மெகர்பாபா என்ற ஞானி. தொழுநோயாளிகளுக்கு, ஏழைகளுக்கு என்றே வாழ்நாளை அர்ப்பணித்தவர். தான்பெற்ற செல்வமான நிலங்களை ; சொத்துக்களை ஏழைகளுக்குக் கொடுத்துவிட்டுச்சென்றார். நாற்பத்து நான்கு ஆண்டுகள் மௌனமாக இருந்த குருவாதலால் “தி சைலண்ட் மாஸ்டர்” என அழைத்தனர். அவரை எத்தனைபேர் கொண்டாடினார்கள். இன்றைய தலைமுறைக்கு அவர்பெயர் தெரியுமா? அதைப் பற்றி எல்லாம் அவர் கவலைபட்டாரா? இல்லைதானே?

நற்பணி செய்வோரை எளிதில் மற்றவர்கள் காயப்படுத்திவிடுவார்கள். அதைக்கேட்டு நற்பணியை நிறுத்திவிடுவது நன்றன்று. ஒருவர் உணவுதானம் செய்வதனை சிலர் எதிர்ப்பர் ; பள்ளிக்கூடம் கட்டுவதனை எதிர்ப்பர் ; நூலகம் கட்டுவதனை எதிர்ப்பர்.  இந்த எதிர்ப்புகளால் நற்பணிகள் தடைபட்டால் இழப்பு மக்களுக்குத்தானே. ஆனால், இன்றைய எதிர்ப்பை பற்றி கவலைப்படாது, நாளைய தலைமுறை வாழ்வை எண்ணி நற்பணி செய்யும் நல்லோர்களாலேயே நாடு நலம்பெறுகிறது.

அத்தகைய சகிப்புத்தன்மை ஒவ்வொருவரிடையேயும் வளரவேண்டும். மெதுவாகச் செல்லும் ஆமையையும் நத்தையையும் கேலி பேசுவோர்கள்கூட, பொறுமைக்கு எடுத்துக்காட்டாக அவற்றைத்தானே எடுத்துக்காட்டுவர். வீட்டினையே சுமந்துசெல்லும் அவ்வுயிர்களைக் கேலி பேசலாமா?

இதுதான் வாழ்வதற்கான வழிமுறை என்கிறார். இகழுரையைக் கேட்டாலும், புகழுரையே என எண்ணுங்கள். எளிய உணவாயினும், விருந்தென எண்ணுங்கள். பாகல்காய் எனினும் தேங்காய்போல் எண்ணுங்கள். இவ்வாறு வாழ்வோர் இவ்வுலக வாழ்க்கையிலும் சிறப்பர். இறைவனாகிய மெய்ப்பொருளைக் கண்டும் சிறப்பர் என்கிறார் திரிகடுகம் இயற்றிய நல்லாதானார்.

வைததனை இன்சொல்லாக் கொள்வானும் நெய்பெய்த

சோறென்றே கூழை மதிப்பானும் – ஊறிய

கைப்பதனை கட்டி என்று உண்பானும் இம்மூவர்

மெய்ப்பொருள் கண்டு வாழ்வர் (திரிகடுகம் -48)

எனப் பாடுகிறார். பிறர் வசைச்சொல் கூறுவதனை இன்சொல் எனக்கொள்ளவேண்டும். ஏழைகளின் உணவான கூழை நெய்பெய்த சோறென்றே மதிக்கவேண்டும். கசக்கின்ற பொருளாயினும் இனிப்பென்று எண்ணி உண்ணவேண்டும். இவை மூன்றையும் செய்வோர் இறைவனைக் காண்பர் என்கிறது திரிகடுகம்.

     இதனை நாமும் பின்பற்றலாம்தானே? நற்பணிகளைத் தொடர்ந்து செய்பவர்கள் இறைவனை அறிவார்கள் என்பதனைக் காட்டிலும் இறைவன் இவர்களை அறிவார் என உணரலாம்தானே?

        குப்பையை உரமாக்கும் கலையைக் கற்றுக்கொண்டீர்தானே

************

தமிழில் விளையாடும் பள்ளியர்கள்

 

தமிழில் விளையாடும் பள்ளியர்கள்

பள்ளத்தில் வாழ்ந்த மக்களைத்தான் ‘பள்ளர்கள்’ என இலக்கியங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. பள்ளர் வாழ்வை ‘முக்கூடற்பள்ளு’ எழிலுற எடுத்தியம்புகிறது. அவர்கள் உழவுத்தொழிலில் ஈடுபட்டு மக்கள் வளத்துடன் வாழ வழிசெய்தனர்.

முக்கூடற்பள்ளு எழுதியவர் யார்? எனக் கேட்டால் பலரும் சரியான விடையைச் சொல்லிவிடுவார்கள். ஏனென்றால் ‘தெரியாது’ என்பதே அவ்வினாவிற்கான விடை. மக்களையும், அவர்கள் வாழும் முறைமைகளையும் இவ்விலக்கியம் கற்பதன்வழி எளிதில் உணரலாம். இந்நூலை இயற்றிய புலவரின் பெருமையினை இருபள்ளிகளின் உரையாடலில் ஒரு சிறுபகுதியின் வழி அறிவோம். ‘ஒரு பானை சோற்றுக்கு ஒரு சோறு தானே பதம்”.

இரு மனைவிகளுடன் வாழ்பவன் நிலை என்னாகும். கேலிக்கூத்தாகத்தானே அமையும். இயல்பான மனிதன் செய்யாத செயலை ஒருவன் செய்யும்போது அது நகைச்சுவையாகிவிடுவது இயல்புதானே. முகத்திற்குப் போட வேண்டிய முகக் கவசத்தை தனது குழந்தைக்கு உள்ளாடைபோல் அணிவித்துப் புகைப்படம் எடுப்பது நகைச்சுவைக்காகத்தானே?

பள்ளனின் பொறுப்பில்லாத போக்கால் மூத்தபள்ளியான முக்கூடற்பள்ளியும், மருதூர் பள்ளியான இளையபள்ளியும் சண்டையிட்டுக்கொள்கின்றனர். (இருவரும் பள்ளனை மணந்ததால் சகக்களத்திகள்) அப்போது இருவரும் வன்சொற்களைப் பரிமாறிக்கொள்கின்றனர். கணவன் மனைவியிடையே சண்டை என்றால், தோற்றுக்கொண்டே போகும் கணவன், கடைசி முயற்சியாக, மனைவியின் வீட்டில் இருப்பவர்களைப்பற்றிப் பேசுவான். மனைவியின் சினத்தைத் தூண்டிவிட அவன் கையாளும் தந்திரம். வேறு எல்லா பந்துகளுக்கும் ஆறு ஓட்டங்கள் எடுத்துவிடும் திறன்கொண்ட மனைவி, இப்பந்தில் வீழ்ந்துவிடுவாள்தானே. அதேபோல், இப்பள்ளிகள் கடைசியாக, கடவுளை இழிவாகப் பேசி சண்டையிட்டுக் கொள்கின்றனர். அதில் விளையாடும் தமிழழகைப் பார்ப்போமா?

சிவன், சிவனே என்றிருக்க, மூத்தபள்ளி இளையபள்ளியை இழிவாகப்பேச, அவள் வழிபடும் சிவனை  குறைசொல்கிறாள்.

மங்கை ஒரு பங்கிருக்க ; யோகி என்றுதான் – கையில்

மழுவேந்தி நின்றான் உங்கள் மத்தன் அல்லோடி

 

என வசைபாடுகிறாள். “பெண்ணைத்தன் இடப்பாகத்தில் வைத்துக்கொண்டே ‘யோகி’ என்பது ஏமாற்றுவித்தைதானே.  சிவனை வழிபடுபவள்தானே நீ. நீமட்டும் சொல் ஒன்று ; செயல் ஒன்றாகவா இருப்பாய்” என வசைபாடுகிறாள்

     இதற்கு இளையபள்ளி, “யோகி” ஆண், பெண் என்னும் வேறுபாட்டைக் களைந்து அனைத்து உயிரும் ஒன்று என நோக்குவர். அதனை உணர்த்தவே தன்னில் பாதியைக் கொடுத்தான் சிவபெருமான். இதனை அறிந்தால்தான் சிவன் ‘யோகி’ என்பதனை உணரமுடியும்” என இளையபள்ளி விடைகூற விரும்பவில்லை. ‘அடிக்கு அடி’ என்னும் நிலையில் மூத்தபள்ளி வணங்கும் கடவுளான கண்ணனை இழிவாகப் பேசுகிறாள்.

கொங்கைதனில் ஆய்ச்சியரைச் சங்கை இல்லாமல் – பண்டு

கூடி நெய்யில் கையிட்டானும் கொண்டல் அல்லோடி

 

எனச் சாடுகிறாள். “வெட்கமில்லாமல் ஆய்ச்சியர் பெண்களுடன் விளையாடியவனும், பானையிலிருந்து வெண்ணையைத் திருடித் தின்னவனும் உங்கள் கண்ணன்தான். அதனால்தான் உனக்கும் வெட்கம் இல்லாமல் இருக்கிறது” என வசைபாடுகிறாள்.

     உடனே, முத்தபள்ளி “உறவின் அருமை தெரியாதவன் உன்னுடைய கடவுளான  சிவபெருமான்”

காமனை மருகனென்று எண்ணிப் பாராமல் – காய்ந்து

கண்ணிலேறு பட்டான் உங்கள் கர்த்தன் அல்லோடி

 

என வசைபாடுகிறாள். சிவபெருமான் மருமகனாயினும் மன்மதனை எரித்த ‘மன்மத தகனத்தைக்’ குறிப்பிடுகிறாள். மேலும், ‘”கண்’ கருணையைப் பொழியும் ஆற்றலுடையது. ஆனால் அக்கண்ணாலேயே எரித்துவிட்டான்” என வசைபாடுகிறாள். உடனே இளையபள்ளி, “மருமகனாக இருந்தாலும் கடமையைத் தடுத்தால் வீழ்த்திவிடுவான். எனவே, கடமை உணர்வுடன் வாழவேண்டும் என உணர்த்தவே அவ்வாறு செய்தான். அதுவும் கருணை பொழியும் கண்களில் எரிக்கவில்லை. மூன்றாவதுகண்ணால்தான் எரித்தான்.” என விடை கூறவிழையவில்லை. மாறாக கண்ணனைக் குற்றம் சொல்லத் துணிகிறாள்.

     “என்னுடைய சிவபெருமான் மருமகனைத்தான் கொன்றான். உன்னுடைய கண்ணனோ தாய்மாமனையே கொன்றானே” என்பதனை,

மாமனென்று பாராமல் முன் கஞ்சனைக் கொன்றே – கண்கள்

மாறாதே பூப்பட்டான் உங்கள் மாயன் அல்லோடி

 

என்னும் அடிகளில் சாடுகிறாள் இளையபள்ளி. மேலும், அதனால்தான், “அவன் கண்ணில் நிலையான பூ விழுந்துவிட்டது” என்கிறாள். அதற்கு, மூத்தபள்ளி, “கஞ்சனை (கம்சன்) கஞ்சக் (தாமரை) கண்ணன்தான் கொல்லமுடியும். அதனால் ‘தாமரைக்கண்ணன் என்பது அழகுக்கு அழகுதானே” எனக் கூறாமல் சிவனை வசைபாடுகிறாள்.

     “பெண்ணாசை கொண்டே பனிமலை என்றும்பாராமல் உங்கள் சிவன் போனான் என்றால் அவன் எத்தனை இழிவானவனாக இருப்பான்” என்பதனை,

மாதொருத்திக்கு ஆசைப்பட்டுப் பொன்னின் மயமாம் – பனி

மலையேறிப் போனான் உங்கள் மத்தன் அல்லோடி

என்னும் அடிகளில் சாடுகிறாள். “மணப்பதற்கு பெண்தேடி செல்வது புதுமை இல்லை பதுமையே” எனக்கூறாமல் மூத்தபள்ளி வணங்கும் இராமனை வசைபாடுகிறாள்.

காதலித்து தம்பியுடன் சீதை பொருட்டால் – அன்று

கடலேறிப் போனான் உங்கள் கண்ணன் அல்லோடி

 

எனச் சாடுகிறாள். “பெண்ணாசை கொண்டே இராமன் தான் மட்டுமின்றி தம்பியையும் துணைக்கு அழைத்துப்போனான். அதுவும் கடல்கடந்துபோனானே. இது அழகா?” எனக் கேட்கிறாள். மனைவியை, “கண் போல் காப்பதால்தான் கணவன். அவன் அவ்வாறு செய்துது தானே அழகு” எனக் கூறாமல் தொடர்ந்து சிவனைச் சாடுகிறாள் மூத்தபள்ளி.

     இவ்வாறு மூத்தபள்ளியும் இளையபள்ளியும் சண்டையிட்டுக்கொள்வதாகக் காட்டுவது, முக்கூடற்பள்ளினை இயற்றிய பெயர்தெரியாத புலவரின் புலமை விளையாட்டுதானே. எத்தனை வரலாறுகளை ; திருவிளையாடல்களை, பெண்கள் இருவருடைய சண்டையின் வழி வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

     அந்நியர்கள், தமிழர் செல்வத்தை கொள்ளை அடித்துக் கப்பல் கப்பலாக ஏற்றிக்கொண்டு போனது கொடுமை எனில், இலக்கியச் செல்வங்களை எரியூட்டி அழித்தது கொடுமையிலும் கொடுமைதானே. இத்தனை பாவங்கள் செய்தாலும் உலகை இணைக்கும் பாலமாய் தமிழ்மொழி திகழ்கிறதெனில், தன்னிகரற்ற மொழிதானே தமிழ்.

******************

தமிழில் விளையாடிய ஔவையார்

 

தமிழில் விளையாட்டு

     ‘தமிழ்’ மூன்றெழுத்து முத்து. அது மூவுலகையும் மகிழ்விக்கும் அருமொழி. அதனால்தான், எவ்வளவு காலமாகவோ தமிழ்மொழியை, தமிழரே படிக்கக் கூடாதென எத்தனையோ ஆங்கிலப்பள்ளிகள் தடுத்து நின்றாலும் தமிழின் பெருமையினைக் குறைக்கமுடியவில்லை. ஏனெனில், இது தெய்வத்தமிழ். தமிழுக்கு எதிராக நின்றோரெல்லாம் தமிழ்ப்படித்து மயங்கி நின்றார் ; தமிழுக்கு உறவானார் ; நூல் படைத்தார்.  உருகி நின்றார் ; தமிழராக இறப்பதிலே பெருமை கொண்டார் ; அடுத்த பிறவியில் தமிழராகப் பிறந்திடவே வேண்டி நின்றார். உலகமொழிகளிலேயே ஒரு மொழிக்குத்தலைமையாகத் தெய்வமே இருக்கிறதெனில், அது தமிழுக்கு மட்டும்தான். ‘தமிழ்க்கடவுள் முருகன்” சினந்து நின்றபோது தமிழால் திருத்திய ‘தமிழ் மூதாட்டி’ ஔவையின் தமிழறிவை அறியாதார் யார்?

     ஔவையாரின் தமிழ் விளையாட்டு ஒன்றைப்பற்றிப் பேசுவோமா?. இவ்விளையாட்டு கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பரிடம். முத்துக்களை இருவரும் வாரி இரைத்தால் மகிழாதார் யார்?

  கம்பன் ஔவையைக் கண்டு புதிர்போடுகிறார். அதனை விடுவிக்கவேண்டும் என்பதே விளையாட்டு.

ஒருபுதிரை – இரு பார்வையில் நோக்குவோம்

முதல் பார்வை:

     “ஒரு காலடி நாலிலைப் பந்தலடி” இதுவே புதிர்.

ஒரு காலுடையது. நான்கு இலைகள் உள்ளது எது? என்பதனை ஒரே அடியில் இரண்டு அடி’ போட்டுக் கேட்கிறார்.

விளையாட்டு என்றாலும் விதிமுறைகள் இருக்கும்தானே? விதிமுறை இல்லாத விளையாட்டு ஏது? ஆனால், கம்பன் மகழ்ச்சியில் மதிப்பின்றி விளித்துவிடுகிறார்.

இதைக் கேட்டு ஔவையார் விட்டுவிடுவாரா? மகாகவி காணாத புதுமைப்பெண்ணாயிற்றே அவர்.

எட்டே கால் இலட்சணமே எமன் ஏறும் வாகனமே பரியே

மட்டில் பெரியம்மை வாகனமே – முட்டமேல்

கூரையில்லா வீடே குலராமன் தூதுவனே

ஆரையடா சொன்னாய் அடாது.  (ஔவையார் பாடல்)

 

எட்டே கால் இலட்சணமே : அகரம் எட்டைக் குறிக்கும். வகரம் கால் அளவினைக்        குறிக்கும். எனவே எட்டேகால் என்பது அ+வ = அவ என வரும்தானே.  எனவே அவலட்சணமே என்பது முதல் வசை.

எமன் ஏறும் வாகனம் : எருமை - இரண்டாம் வசை

பெரியம்மை வாகனம் : ஸ்ரீதேவிக்கு மூத்தவளான மூதேவியின் வாகனம் – கழுதை –   மூன்றாம் வசை.

கூரையில்லா வீடு : குட்டிச்சுவர் – நான்காம் வசை.

குலராமனின் தூதுவன் : குரங்கு – ஐந்தாம் வசை

ஆரையடா  : ‘ஆரைக்கீரை’தான் விடை என்றாள்.

சொன்னாய்? : சொல் நாய் – ஆறாம் வசை

அடா : மதிப்பு குறைவாக சொல்லுதல்.

என்னே புலமை?  ‘ஆரைக்கீரை’ என விடையை நேரடியாகக் கூறாமல் பாடலில் சொல்லும் அழகே அழகுதானே?. ‘முள்ளை முள்ளால்தானே எடுக்கமுடியும்’ என இரண்டு ‘அடி’ போட்டு மதிப்பின்றி விளித்துப்பாடிய புலவனை ‘அடா’ என இரு முறை கூறியதோடு ஆறு வசைச்சொற்களுடன் பாடினார்.

இது இருவரும் அரங்கேற்றிய நாடகமாகத்தான் இருக்கும். மக்கள் மதிப்புடன் பேசப்பழகவேண்டும் என உணர்த்துவதற்காகவே இந்நாடகம். இல்லையெனில், ஒழுக்க சீலரான இராமனையும், பொறுமைக்கு பெருமை சேர்த்த சீதையையும் பாடிய கம்பர் தமிழ் மூதாட்டியை இப்படிப் பாடி இருப்பாரா? இல்லைதானே. இப்படி எண்ணுவதால் யாருக்கும் கேடில்லை எனில் இப்படியே எண்ணுவோம்.

இரண்டாவது பார்வை

கவிச்சக்கரவர்த்தி தமிழ்மூதாட்டியை மதிப்பின்றி பேசியிருக்கமாட்டார். “ஔவையார், இவ்வாறு பாடியது தவறு” எனக் கம்பரின் அடியார் ஔவையாரின் அடியாரிடம் கேட்கிறார்.

“ஒரு காலடி நாலிலைப் பந்தலடி”

என்பதன் முதல் ‘அடி’ அளவினைக் குறிக்கும். ஆரைக்கீரையினது காம்பு ‘கால் அடி’ என்னும் அளவினைத்தானே குறிப்பிட்டார். இரண்டாவது ‘அடி’யானது ‘கீழ்’ என்னும் பொருளினைக் குறிக்கிறது. நான்கு இலைகள் கீழே அந்த காம்பு உள்ளது என்பதனை உணர்த்தவே அவ்வாறு பாடினார் எனக் கூறுகிறார்.

 உடனே ஔவையாரின் அடியார் விடையளித்தார். அவர்மட்டும் புலமையில் குறைந்தவராகவா இருப்பார்?. கம்பரைப் போலத்தான் ஔவையாரும் மதிப்புடன் பாடியுள்ளார் எனக் கூறினார்.  “ஔவையாருடைய பாட்டில் குற்றம் இல்லை. உம் நோக்கில்தான் குற்றம் இருக்கிறது.” என்றார்.

     எட்டே கால் இலட்சணமே : எட்டி அடிவைத்து விரைந்து நடக்கும் கால் அழகன்.-                                                                                   முதல் வாழ்த்து

     எமன் : எமக்கு உற்றவனே – இரண்டாம் வாழ்த்து

ஏறும் வாகனம் : வளர்கின்ற செல்வம் உடையவனே - மூன்றாம் வாழ்த்து

முட்டமேல் கூரையில்லா வீடு : இணையற்ற உலகமாகிய தேவலோகம்                                        போன்றவனே –நான்காம் வாழ்த்து

குலராமனின் தூதுவன் :  இராமனின் பெருமைகளை எடுத்தியம்பியவனே –

ஐந்தாம் வாழ்த்து

ஆரையடா  சொன்னாய் : ஆரைக்கீரை புதிரை என்னிடமா சொன்னாய் ?

அடா : வெற்றிகொள்ளமுடியுமா? முடியாது.

என வாழ்த்தித்தானே பாடியுள்ளார். சரியாகப் பாருங்கள் என்றார்.

     புலவர்கள் தமிழில் விளையாடுவதும், புலவரின் வழித்தோன்றல்கள் தமிழில் விளையாடுவது அழகுதானே. பாடல் இயற்றிய புலவரின் உள்ளத்தை அவரன்றி யாரறிவார்? எவர் வேண்டுமானாலும் எப்படி வேண்டுமானாலும் பொருள்கொண்டு மகிழலாம். ஆனால், அது ‘பெரியோர் பாட்டில் பிழை சொன்னேனோ?” என வருந்தும் அளவிற்கு இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்ளுதல் நன்று. வள்ளலார் வழியில் சென்றால் அனைவருக்கும் நன்மைதானே?

 

************

சிரிக்கலாம் வாங்க

 

சிரிக்கலாம் வாங்க

     காலை முதல் மாலை வரை எப்போதும் உழைத்துக் களைத்தவர்களுக்கு கடவுள் அளிக்கும் பரிசு – சிரிப்பு.

    கணவன் மனைவியைக் கொண்டு அமையும் சிரிப்புகளுக்கே முதலிடம். ஏனென்றால், நண்பர்கள் உறவுகூட நகைச்சுவையால் முறியும். ஆனால், மனைவி கணவன் என்ன கூறினாலும் ரசிப்பர். இருவரும் பெருமையுடையவர்கள்தானே. அந்த எண்ணத்தில் எழுந்தனவே இவை.

 

நகை:1

மனைவி:

ஏங்க ஒரு வேலைக்கும் போகாமல் வீட்டிலேயே இருக்கீங்க. உங்க நண்பர்தான் முடிவெட்டும் வேலைக்கு அழைத்தாரே. போகலாமில்லையா?

கணவன்:

தண்ணிபோட்டு முடிவெட்டச்சொல்றான். அதனால்தான் போகலை.

 

நகை:2

 

கணவன் : இரண்டு வருஷத்துக்கும் முன்னாடி என்னை விவகாரத்து செய்திட்டு இப்ப ஒன்னா சேர்ந்து வாழாலாம்னு சொல்றியே. ஏன்?

மனைவி :

ஏனா? நான் இல்லாம நீ சந்தோஷமா இருக்கிறத பார்க்கும்போது எப்படி இருக்கும் தெரியுமா?, அதுக்கு இதுவே தேவலாம்னு தோணுது. அதான்.

 

நகை :3

கணவன்:

நல்ல மனைவி இருந்தாதான், நல்ல குடும்பம்னு  ஊர் பாராட்டும். தெரியுமா?

மனைவி:

ஆமா, உண்மைதான் அப்படி இருந்திருந்தா உங்கம்மா  உங்கள ஒழுங்கா வளர்த்திருப்பாங்களே.

 

நகை: 4

கணவன்:

ஏம்மா ஏன் உன் தோழி வீட்டுக்கு வாசப்படியே வெக்கலை?.

மனைவி:

அப்பதான. படி தாண்டா பத்தினின்னு பாராட்டுவாங்களாம்.

 

நகை:5

மனைவி:

ஏங்க நீங்க படிக்கிற புத்தகத்தில் என் படத்தை வெச்சிருக்கீங்க?.

கணவன்:

இந்தப் பக்கம்வரைதான் படிச்சுருக்கோம்னு அடையாளத்துக்காகத்தான்.

 

நகை: 6

மனைவி:

ஏங்க. வெளிநாட்டுக்காரங்க மனைவியைக் கைபிடித்து அழைச்சுட்டு போறாங்க.

கணவன்:

அவனுக்கு இன்னுக்கு இருக்கும் மனைவி அவதான்னு மறந்திடும் அதான்.

 

நகை: 7

மனைவி:

எனக்கு கணக்கு நல்லா தெரியுமுன்னு எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க.?

கணவன்:

நீ தினமும் வீட்டைக் கூட்டிப் பெருக்கிறத வெச்சுத்தான்

 

நகை: 8

மனைவி:

நன்கொடைன்னு யார் கேட்டாலும் புண்ணியமுன்னு கொடுக்கிறீங்களே. அவங்க நல்லவங்களா தெரியுமா?

கணவன்:

கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி இப்படி பார்த்துபார்த்துதான் செய்யாமவிட்டேன். இப்ப அனுபவிக்கிறேன்.

 

நகை:9

மனைவி:

மார்கழி மாசத்தில நோன்பு இருந்தா நல்ல வாழ்க்கைத்துணை அமையும்னு சொன்னாங்க. அதை ஒழுங்கா செஞ்சேன். நீங்க கெடச்சீங்க.

கணவன்:

அதை நான்  செய்யாததனாலே நீ கெடச்ச.

 

நகை: 10

எங்கம்மா அம்மில சட்னி அரைப்பாங்க. இப்பல்லாம் மிக்ஸி. வாசனையே வரலை.

மனைவி:

இனிமே நீங்க மிக்ஸியை, திறந்துவெச்சு அரைங்க. மூக்குக்கு வாசனையில்ல, வாய்க்குச் சட்னியே வரும்.

 

நகை: 11

மனைவி:

மனைவிக்கும் மைக்செட்டுக்கும் போட்டி வெச்சா யார் ஜெயிப்பாங்க.?

கணவன்:

மைக்செட் கரெண்ட் இல்லனா வேலை செய்யாதே.

 

நகை: 12

கணவன்:

கல்யாணத்துக்கு பின்னாடி சண்டை இல்லாம வாழமுடியாதா?

மனைவி:

முகமுடி போட்டுக்குட்டு சாப்பிடமுடியுமா??

 

நகை: 13

மனைவி:

காதலிக்கும் மனைவிக்கும் என்ன வித்தியாசம் ?

கணவன்:

செல்ஃபோனில் மெதுவா பேசினா காதலி.  செல்போனில்லாம சத்தமா பேசினா மனைவி.

 

நகை: 14

மனைவி:

ஏங்க. எப்ப பாத்தாலும் ஃபோனும் கையுமா? நானும் அப்படி பேசட்டுமா?

கணவன்:

அப்படி பேசாதே? இது ஆண்ட்ராய்டு ஃபோன். பெண்ராய்டு  வந்தா நீயும் பேசலாம்.

 

நகை:15

கணவன்:

என்கூட ஆஃபிஸ்ல வேலை செய்றவர்,  நரின்னு திட்டிட்டார்.

மனைவி:

அவருக்கு அறிவிருந்தா நரின்னு திட்டுவாரா? நரிக்கு யோசிக்கும் புத்தி இருக்குமுன்னுகூட தெரியலை. அவர் திட்டினதபோய் பெரிசா எடுத்துக்கிறீங்களே?

 

**********