சோனரிசம் – உண்மையைப் பொய்யாக்கும் கலை – Zohnerism – misleading art

 

சோனரிசம் – உண்மையைப் பொய்யாக்கும் கலை – Zohnerism –  misleading art

உண்மைகளைத் திரித்துச் சொல்லி மக்களைத் தவறான எண்ணத்தை ஊட்டும் கலைக்கு ‘சோனரிசம்’ என்று. பெயர். “ இரு கால் மிருகம் அது ; நாய் போல் குரைக்கும் ; புலி போல் பாயும்  ; நரிபோல் தந்திரம் செய்யும் ;  கழுதை போல் கத்தும் ; பாம்பு போல் சீறும் ; எருமை போல் வழி மறிக்கும். அது மட்டுமல்ல, அது எப்போது? எந்த மிருகமாக மாறும் என்பதே தெரியாது. முகத்தைப் பார்த்துக் கண்டுபிடிக்கவும் முடியாது. அந்த மிருகத்தை நாட்டில் உலவ விடலாமா? எனக் கேட்டால் நீங்கள் என்ன சொல்வீர்கள்? வேண்டவே வேண்டாம் என்றுதானே சொல்வீர்கள்.

அந்த மிருகம் என்ன? என்றுதானே கேட்கிறீர்கள். நாயென்றும் ; கழுதையென்றும் ; நரி என்றும், நீங்கள் அவ்வப்போது உங்களுடன் செல்லமாகப் பழகுபவர்களைக் குறிப்பிடுவீர்கள்தானே?  ஆம்! உங்கள் செல்லமான தோழிகளையும், நண்பர்களையும், எதிரிகளையும் அவ்வாறுதானே அழைப்பீர்கள்? குழாயடிச்சண்டையில் எதிர்வீட்டுக்காரி சீறினாள் ; முனைவீட்டுக்காரி புலிபோல் பாய்ந்தாள் எனக் கூறுவதும் உண்டுதானே. சாலையைச் சோலையாக எண்ணி நடக்கும் மனிதர்களைப் பார்த்து, ஓட்டுநர்கள் ‘எருமை போகுது பாரு’ எனத்திட்டிக்கொண்டு செல்வதும்? அன்றாட வாடிக்கைதானே? ஆம்! மனிதனே அந்த மிருகம். இப்போது என்ன சொல்வீர்கள்?  

எப்படி நம்மையே நாம் வெறுக்கும் அளவிற்கு நம்மைக் குழப்பி ; தவறான எண்ணத்தை ஊட்டி ; நல்லனவற்றை மறைத்து; அறிவுக்கண்ணை இருளாக்கியிருக்கின்றன இவ்வினாக்கள் என்று நீங்கள் தலையில்  அடித்துக்கொள்கிறீர்களா?.  இப்படிப்பட்ட கலைக்குத் தான் ‘சோனரிசம்’ என்று பெயர்.

கயவர்கள் இக்கலையைப் பயன்படுத்தி எத்தனையோ குடும்பங்களை ; ஊரை ; நாட்டைப் பிரித்து பணம் சம்பாதித்து இருக்கிறார்கள். பணமிருந்தால் இக்கலையைப் பயன்படுத்தி எதையும் நீங்கள் சாதித்துக்கொள்ளமுடியும். படித்தவர்கள் சில பேர் அதற்காகவே காத்திருக்கிறார்கள். படிக்காதவர்கள் மிகவும் குறைவே. அப்படி விலைபோகும் மனிதர்களே  இந்த ‘சோனரிசிகள்’. அவர்களை ‘விலை மனிதர்கள்’ எனவும் குறிப்பிடலாம்தானே. “படித்தவன்  சூதும் வாதும் செய்தால் போவான்  ; போவான் ஐயோ  என்று போவான்” என்னும் மகாகவியின் வரிகள் இவர்களுக்கு சாட்டையடி கொடுக்கிறது.  

ஊடகங்களில் செய்திகள் வந்தாலே உண்மை என நம்பிய காலம்  மலையேறி விட்டது இந்த ‘சோனரிசத் தாக்கத்தால் சில  ஊடகங்கள் இப்பணியை தாரளமாகச் செய்துவருகின்றன. அப்பணத்தில்வயிறு வளர்க்கும் ஊடகங்கள் மலிந்துவருவது சமூகக்கேடுதானே? இப்போது புரிந்துவிட்டதல்லவா? இனி நீங்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொருவருடைய பேச்சின் ; செய்தியின், உண்மைத்தன்மையை அறியத்தொடங்கிவிடுவீர்கள்.

சரி, இந்தச் சொல் எப்படி வந்தது என்று தானே கேட்கிறீர்கள்? 

‘நாதன் சோனர்’ என்னும் பதினான்கு வயது சிறுவன், 1997 ஆம் ஆண்டு ‘இடாஹோ’ என்னும் இடத்தில் அறிவியல் கண்காட்சியில் பங்கேற்றான். அன்றாடம் பயன்படுத்தும் பொருட்களில் அதிக விஷமுள்ள திரவம் எது? என்னும் பொருளில் அக்கண்காட்சி நடைபெற்றது. அவ்வரங்கில்  ‘எப்படி  உண்மையைப் பொய்யாக்கும் எத்தர்களால் ஏமாற்றப்படுகிறோம்?” என்னும் தலைப்பில் ஆய்வுத்திட்டக் கட்டுரை எழுதி வெற்றிபெற்றான்.

“டை ஹைட்ரஜன் மோனாக்ஸைடு’ ஓர் அறியப்படாத கொல்லி” என்னும் தலைப்பில் ஐம்பது மாணாக்கர்களுக்கிடையே தன் ஆய்வை எடுத்துவைத்தான்.  1. அந்த திரவம் வாயுவாக இருக்கும்போது புண்களை ஏற்படுத்தும். 2. இரும்பு போன்ற கடினமான பொருள்களையும் துருப்பிடிக்க வைத்துவிடும். 3. நமது உடலில் உண்டாகும் கட்டிகளுள்  இருக்கும். 4. அமில மழைக்கும் காரணமாகும் 5. அதிக சிறுநீர் கழிக்கவும் காரணமாகும். 5. நிறைய புகுந்தபின் வெளியேற்றாவிடில் வயிற்றை வீங்கவைத்து மக்களைக் கொன்றுவிடும். எனத் தான் தடைசெய்யப்படவேண்டிய திரவத்தின் அறிவியல் உண்மையைக் கூறிவிளக்கினான்.  வகுப்புத் தோழர்கள் ஐம்பது பேரில்  நாற்பத்து மூன்று பேர் தடைசெய்யப்பட வேண்டும்’ என அவனுடைய கருத்துக்கு உடன்பட்டனர்.  உடனே, “டை ஹைட்ரஜன் மோனாக்ஸைடு’ என்னும் அத்திரவத்தைத்தான் ‘தண்ணீர்’ என்று குறிப்பிடுகிறோம் எனக் கூறித்தன் ஆய்வுத்திட்டக்கட்டுரையை முடித்தான்.  பிறகுதான் அனைவரும் தாங்கள் முட்டாளாக்கப்பட்டதை உணர்ந்தார்கள்.

இப்படி, உண்மைகளை மறைத்து உயிர்காக்கும் திரவமான தண்ணீரையே நஞ்சாக மாற்றிக்காட்டமுடியும் எனத் தன் கட்டுரையின்வழி வெளிப்படுத்தினான். மனிதனை எவ்வாறெல்லாம்  எளிதில் ஏமாற்றமுடிகிறது? என்பதனை வெளிப்படுத்தினான்.  அச்சிறுவனைப் பாராட்டும் வகையில் உண்மையைப் பொய்யாகக் காட்டும் பயன்பாட்டிற்குச் ‘சோனரிஸம்’ எனப்பெயரிட்டார் இதழாளர் ஜேம்ஸ் கே. க்ளாஸ்மேன் .

இனி விழிப்புணர்வுடன் வாழலாம்தானே?

ஆசிரியர் ஏன் பிச்சைக்காரரானார்?- why did teacher became beggar.

கற்பிக்க மறந்தபாடம்

    கேரளா, மல்லபுரத்துப் பள்ளியில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றியவர் பிச்சை எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைக் கடந்து சென்ற பெண்மணி, இவரைத் தனது கணித ஆசிரியர் என அடையாளம் காண்கிறார். உணவு அளித்து, உடை கொடுத்து தோழிகளுடன் பேசி தன்னால் இயன்ற உதவிகளைச் செய்துவிட்டு, செய்தியை முக நூலில் பதிவிடுகிறார்.

    மனிதநேயத்தின் பதிவினை இவ்வாறு ஒவ்வொருவரும் இளைய தலைமுறைக்குக் கொண்டு சேர்க்கவேண்டிய கடப்பாடு இருக்கிறது.  நல்ல செயல்களை அடையாளம் காட்டி நல்வழிப்படுத்த வேண்டிய ஊடகங்களில் சில ; விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டிய ஊடகங்களில் சில ; அச்சத்தை மட்டுமே  ஏற்படுத்தும்வகையில் செய்திகளை வெளியிடுவது மிகவும் கொடுமை. ஊடக அறங்கள் படித்தார்களா?  இல்லையா?  எனத் தெரியவில்லை.  எது மனிதப் பண்பை வளர்க்கும் என்பதைப் பார்க்காமல் தங்கள் வளர்ச்சியை மட்டுமே பார்க்கும் ஊடகக்காரர்களை ஒரு கேலிச்சித்திரம் அழகாக எடுத்துக்காட்டுகிறது.  நாய்க்கு முகமாக  மை ஊற்றி எழுதும் பேனா முனை வரையப்பட்டிருந்தது. 

    இதை விட கேலியாக ஊடகங்களைச் சித்திரிக்கமுடியாது.  கொள்ளையடிப்பவர்கள், கருப்புப்பணம் வைத்திருப்பவர்கள், கொலை செய்பவர்கள் குறித்த செய்திகள் வந்தால் அச்செய்தியின் முக்கியத்துவத்தைப் பார்ப்பதில்லை.  சாதி, மதம், பணம் எல்லாம் பார்த்துவிட்டு ; பேசிவிட்டு செய்திகள் ,  படிந்தால் குப்பைக்கோ ; படியாவிடில் அச்சிற்கோ போகிறது

    என்ன தலைப்பைவிட்டு திசை மாறி விட்டீர்களே? என நீங்கள் கேட்பது புரிகிறது. உங்களைப் போல் சிந்திக்கத்தெரிந்தவர்களாக எல்லோரையும் மாற்றவேண்டிய கடமை ஊடகங்களுக்கு உள்ளது. ஆசிரியர்கள்  நடமாடும் தெய்வங்கள். அவர்கள் செல்லுமிடமெல்லாம் அறிவு விதைகள் தூவப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும். அவர்களால் அறிவுரைகள் சொல்லாமல் இருக்கமுடியாது. தவறுகள் எளிதில் அவர்களுக்குப் புலப்படும். எப்போது பார்த்தாலும் குறை சொல்கிறாரே? என அவர்களைக் குறை சொல்வது அறியாமை. அதற்காகத்தானே அவர்கள் படைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். சமுதாயத்தைத் திருத்தவந்தவர்கள் குற்றங்களைச் சகித்துக்கொண்டிருக்கமுடியுமா? ஊடகங்கள் ஆசிரியர்களை கிண்டல் செய்வது எத்தனைக் கொடுமையானது. எத்தனைத் திரைப்படங்களில் 'வாத்தியார்'- ஐ 'வாத்தி' என இழிவுபடுத்தினர்.  மதிப்பினைக் கற்றுக்கொடுக்கும் ஆசிரியர்க்கே மதிப்பில்லாத சமுதாயத்தில் பிள்ளைகள் யாரை மதிப்பார்கள்.? தாய், தந்தை பாசம் இருக்குமா? 'அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம்' எனக் கற்றுக்கொடுத்ததை மறந்துபோயிருப்பார்கள்தானே? அதன்பின் அவர்கள் ஏன் மற்றவர்களை மதிக்கப்போகிறார்கள். எல்லோரிடம் விருப்புணர்ச்சிக்கு மாறாக வெறுப்புணர்ச்சிதானே பரவும். எங்கு அன்பு மலரும்? வன்முறைதான் தலைவிரித்தாடும். 

மருத்துவர்கள், மனிதர்களைப் பிணமாகாமலும், ஆசிரியர்கள் மனிதர்களை நடைபிணமாகாமலும் பார்த்துக்கொள்கிறார்கள் என்பது எத்தனை அழகான வரிகள். இதில் இறைத்தன்மையும் அன்பும் இழையோடி இருக்கிறதல்லாவா? ஆம்! அதனால்தான் இதை  ஆட்சியர் இறையன்பு  முத்திரையாகப் பதிவு செய்திருக்கிறார். 

இப்போது, என்ன சொல்லவருகிறேன் என்று தங்களுக்குப் புரிந்திருக்கும். ஆசிரியர்களால் காவலர்களைப் போல வீட்டிற்கு வந்ததும் சீருடையை கழற்றி வீசத் தெரிவதில்லை. அவர்கள் காலம் முழுதும் ஆசிரியர்களாகவே இருக்கிறார்கள்.  மகனோ, மகளோ, மருமகனோ, மருமகளோ, பேரனோ, பேத்தியோ எல்லோரையும் திருத்த முனைவார்கள். விளைவு முதியோர் இல்லங்களில் 'இடம் காலி இல்லை' என்னும் பதாகை மானுடத்தின் வஞ்சத்தைப் பறைசாற்றும். எல்லை மறந்த ஆசிரியர்களுக்கு இல்லத்திலும் இடம் இல்லை எனப் பிள்ளைகள் கற்பிக்கும் காலம் ; கலிகாலம்.

   "தான் பெறாமலே தன் குழந்தைகள் எனச்சொல்லிக்கொள்ளும் பெருமை ஆசிரியர்களுக்கே உண்டு "என எங்கோ நான் படித்த அருமையான வரிகள் நினைவுக்கு வருகிறது. அவர்களுக்கு இந்தச்சமுதாயம் கொடுக்கும் பரிசு என்ன? எத்தனையோ ஆசிரியர்கள் உயிரைக் கொடுத்துப் பாடம் நடத்துவார்கள். அவர்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் ஒரு மாதச் சம்பளம் அவர்களுடைய ஒரு நாள் கற்பித்தலுக்கு ஈடாகாது. கட்டிடத்தொழிலாளி சம்பளத்தில் மூன்றில் ஒரு பங்கு சம்பளம்  மட்டுமே பெறும் எத்தனையோ ஆசிரியர்கள்  நானும் அறிவேன். நீங்களும் அறிவீர்தானே? இக்கொடுமையிலிருந்து தப்பிக்க கடவுளின் கடைக்கண் பார்வை விழுந்து அரசுப்பள்ளியிலோ, கல்லூரியிலோ வேலை கிடைத்தால், மூன்றுமாத சம்பளம் கட்டினால்தான் சான்றிதழ்களைத் திருப்பித்தருவார்கள். 

                          ஆசிரியர்கள் அணியும் ஆடையின் ஒழுங்கே மிகச்சிறந்த                 பாடத்தை மாணாக்கர்களுக்குக் கற்றுக்கொடுக்கும். ஆசிரியரின் ஒவ்வொரு செயலும் அவர்கள் அறியாமலே  கற்பிக்கும் பாடம்.  அப்படிப்பட்ட புனிதமான பணி ஆசிரியப்பணி. "ஆசிரியப் பணி அறப்பணி ;அதற்கே உன்னை அர்ப்பணி" என்னும் பொன்மொழி ஆசிரியர்களை எட்டிவிட்டது ; எட்ட வேண்டியவர்களுக்கு எட்டவேண்டும்தானே? நல்ல திறமையான ஆசிரியர் பல ஆண்டுகள் பணிசெய்துவிட்டால் சம்பளம் அதிகமாகக் கொடுக்கவேண்டுமே என நீக்கிவிட்டு, புதிய ஆசிரியர்களை நியமிப்பது எத்தனை இழிவு. . 

 தனியார் பள்ளிகளில்; கல்லூரிகளில் எப்போது வேலையை விட்டு அனுப்புவார்கள் என்பதே தெரியாது?.  பதற்றமானச் சூழ்நிலையில் ஆசிரியர்களைப் பாதுகாக்க வேண்டிய கல்வி நிறுவனங்கள் விரட்டி விடுகின்றன.  முகக்கவசங்களை விற்று தன் வாழ்க்கையை ஓட்டும் ஆசிரியர் குறித்த ஒரு குறும்படம் ஒன்றே அத்தனை ஆசிரியர்களின் துன்பத்தைப் படம்பிடித்துக்காட்டிவிடுகிறதே?   எந்த நாட்டில் ஆசிரியர்களுக்கு அதிக ஊதியம் வழங்கப்படுகிறதோ அந்த நாட்டில்தான் சாதனையாளர்கள் உருவாகமுடியும் என எத்தனை உளவியலாளர்கள் ஆய்ந்தாய்ந்து சொல்லி இருக்கிறார்கள். எப்படி உரக்கச்சொன்னாலும் பலருக்கு மரக்காதுகளாகவே இருப்பது வேடிக்கைதானே?

 

     

ஓய்வூதியம் ஓர் வாழ்வூதியம் - Pension Plucks Tension

 

ஓய்வூதியம் ஓர் வாழ்வூதியம் - Pension Plucks Tension

 

பென்ஷன் – ஓய்வூதியம்,  அரசு ஊழியர்களுக்குக் கிடைத்த வரமாக முன்னொரு காலத்தில் இருந்தது ; இன்று இல்லை. அப்படி என்றால் அரசு ஊழியர் அல்லாதவர்களுக்கு பென்ஷன் இல்லையா? . முதியோர் பென்ஷன், விதவைப்பென்ஷன் (கைம்பெண்ணுக்கான ஓய்வூதியம்),  இன்ஷூரன்ஸ் பென்ஷன்  (காப்பீட்டு ஓய்வூதியம்)  எனப் பல உள்ளன. ‘பென்ஷன்’ எனச் சொல்லக்காரணம் ‘ஓய்வூதியம்’ என்னும் அழகிய தமிழ்ச்சொல் பேச்சு வழக்கில் இல்லாமல் போனதால்தான்.

'பத்து சன்(மகன்) செய்யாத உதவியை பென்ஷன் செய்துவிடும்' என்பது பொன்மொழி. இன்று ஆங்கிலமும் சிறிது தமிழும் கலந்து பேசும் அளவிற்கு தமிழர் நிலை மாறிவருவது உண்மைதானே?. இல்லை என்றால் மிகவும் மகிழ்ச்சி. நீங்கள் தமிழார்வம் உடையவர்களிடம் மட்டுமே பழகுகிறீர்கள். விளம்பரங்களைப் பார்ப்பதில்லை என்பதை என்னால் கணிக்கமுடிகிறது.

முதியோர்கள் சில இல்லங்களில் இந்த  ஓய்வூதியத்திற்காக மட்டுமே உயிரோடு பாதுகாத்து வைத்திருப்பதையும் பார்த்திருக்கிறேன். சரியாக மாதத்தின் முதல் நாள் தாயையோ, தந்தையையோ வங்கிக்கோ, அஞ்சல் நிலையத்துக்கோ பொறுப்பாக அழைத்துச்சென்று ஓய்வூதியத்தை வாங்கிக்கொண்டுச் (பறித்துக்கொண்டு) சென்று விடும் அன்பான மகனையும் மகளையும் பார்த்திருக்கிறேன். உயிரோடிருக்கத் தேவையான உணவு மட்டும் திண்ணைக்கு (பொறுத்தருள்க! இப்போதுதான் திண்ணை இல்லையே.) ஒதுக்கப்பட்ட இடத்துக்கு வரும்.  கடவுள் கொடுத்த உயிரை அவர் எடுத்துக்கொள்ளும்வரை அவமானங்களைப் பொறுத்துக்கொண்டு வாழவேண்டும்தானே. "வாழும் வரை வீட்டுக்கு வெளியே இருந்த பெரியவர் ; வீட்டிற்குள் சென்றார் ; படமாக” என்ற ஒரு கவிதை இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது.

அதெல்லாம் சரி, ஓய்வூதியம் எப்படி வாழ்வூதியம், தலைப்புக்கும் கட்டுரைக்கும் ……. என நீங்கள் நினைப்பது புரிகிறது.

வாழ்நாளெல்லாம் தான் பெற்ற ஊதியத்தை ஏழைகளுக்குக் கொடுத்த ‘பாலம் கல்யாணசுந்தரம்’ ஐயாவின் வழியில் எண்ணற்றோர் விளம்பரமின்றி தங்கள் ஓய்வூதியத்தை ஏழைக்குழந்தையின் படிப்புக்கு ; மருத்துவ உதவிக்கு ; கோவிலுக்கு ; குளத்திற்கு ; அன்னதானத்திற்கு எனத் தொடர்ந்து வழங்கி வருகிறார்கள்.

ஓய்வூதியம் மட்டும் இல்லாவிட்டால் யாரிடம் கையேந்தி நிற்கமுடியும். எல்லாம் இருந்தாலுமே உறவுகளும் நட்பும் பார்க்கும் பார்வை பணத்தைப் பொறுத்து  மாறுபடுவது உண்மைதானே? 

எனக்குத்தெரிந்த ஒரு பெரியவர் தன் ஓய்வூதியத்தை எல்லாம் ஒரு ‘கோ சாலை’ அமைத்து பசுக்களைப் பாதுகாக்கிறார். பால் கறப்பதற்காக என நினைத்துவிடாதீர்கள். அவை அத்தனையும் வயதானவை. உழைத்து உழைத்து ஓடானவர்களுக்குத்தானே உழைத்து உழைத்து ஓடான பசுவின் அருமை தெரியும். தாம் உழைக்கும் காலத்தில் எல்லாம் உறவுக்கும் நட்புக்கும் செலவு செய்ததை விட இப்படி செலவு செய்வதே ‘வாழ்வூதியம்’ என எண்ணினார். ‘போற இடத்துக்கு புண்ணியம் தேவைதானே’ என்பது அவர் கொள்கை.  உழைத்து உழைத்து வயதான பின் பசுக்களை, கேரளாவிற்கு அடிமாட்டுக்கு – இறைச்சிக்காக விற்றுவிடும் பசு வளர்ப்போரிடம் பணம் கொடுத்து வாங்கிவிடுவார். அவை இறக்கும் வரை உணவிட்டு, இறந்தபின் தம் நிலத்திலேயே புதைத்துவிடுவார். கடைசி காலத்திலாவது சந்தோஷமாக சாகட்டுமே என்னும் அந்த உயர்ந்த குணம்தான் அவருடைய‘வாழ்வூதியம்’ ஆனது. இவருக்குச் சொர்க்கத்தில் ஒரு இடம் நிச்சயம் இருக்கும்தானே?,

வேறோரு ஊருக்கு ஒரு நாள் சென்று தங்குவதனாலும் முன்பே அதற்கான முன்பதிவு செய்து விடுகிறோம்  அல்லவா? அப்பயணம் மாறினாலும்  மாறும். ஆனால், என்றோ ஒரு நாள்  உறுதியாக செல்லக்கூடிய இடத்திற்கு புண்ணியம் என்னும் பதிவினைச் செய்து விட்டால் பதற்றம் விலகி ஓடிவிடும்தானே?

 

 

பனிரெண்டா? பன்னிரெண்டா? பன்னிரண்டா? | 'Tamil' the meaningful combination

 

பனிரெண்டா? பன்னிரெண்டா? பன்னிரண்டா?

    தமிழ்ச் சொற்கள் பிரித்தாலும் சேர்த்தாலும் பொருள் தருபவை. காரண, காரியத்துடன் புணரும் (சேரும்) அருமையான மொழி. தமிழ்மொழி.

    செவ்வாய் + கிழமை - செவ்வாய்க்கிழமை, செவ்வாய் - செம்மை+வாய்,

அமெரிக்க நாடு 'செவ்வாய்' என்னும் 'மார்ஸ்' கிரகத்துக்குச் சென்று அக்கிரகத்தின் நிறத்தை 1997 ஆம் ஆண்டுகளில்தான் 'செம்மை' எனக் கண்டுபிடித்தது.

    இதனை, ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு  முன்னரே தமிழர்கள் 'செவ்வாய்' என நிறத்தைக் குறித்து கோளுக்குப் பெயரிட்டனர். தமிழர்கள் வானை அளந்த பெருமையும், கோளை அளந்த பெருமையும் என்னென்பது?

    பிரித்தாலும் சேர்த்தாலும் பொருள் மாறாமல் சொற்கள் அமையவேண்டுமெனில் எத்தனை மொழி வளம் இருக்கவேண்டும்.  'தண்ணீர் (தண்மை +நீர் - குளிர்ந்த நீர்) கொடுங்கள்' என ஒரு சொல்லிலேயே இருபொருளை உள்ளடக்கிக் கேட்கும் அழகும் அழகுதானே?

 உலகில் உள்ள அனைத்து மனிதர்களிடம் அழகானவர் யார்? என்று கேட்டுப்பாருங்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு விடை கூறுவர். எந்த விடை கூறினாலும் விருப்பும் மறுப்பும் இருக்கு.  ஆனால்' அம்மா' என்ற விடைக்கு  மறுப்பே இருக்காதுதானே.

அம் +மா- அழகு + பெரியது. - 'அம்' என்பது அழகினையும் 'மா' என்பது பெரியது என்னும் பொருளையும் குறிக்கும். அழகில் சிறந்தவள் 'அம்மா' எனத் தமிழ் குறிப்பிடுவது எத்தனை அழகு. அதற்குப் பின் தோன்றிய மொழிகள் அனைத்திலும் இச்சாயல் இல்லாமல் இருக்கிறதா? ஆய்வு செய்து பாருங்கள். தமிழின் அருமை புரியும். உமக்கு உயிர் கொடுக்க உம்முடைய தாய் தன் உயிரைப் பணயம் வைத்தவராயிற்றே. ஒரு  குழந்தை பிற்ககும் போது ஒரு தாயும் பிறக்கிறாள் என்பது எத்தனை உண்மை. 

 பன்னிரண்டைப் பற்றி கூறுவதாகத்தானே தலைப்பு என்கிறீர்களா? 

'ரெண்டு' என்பது தமிழில் மொழி முதலாகாது. எனவே 'பன்னிரெண்டோ', 'பனிரெண்டோ'? வராது.

எனவே 'பன்னிரண்டு' என்பதே சரி. எப்படி என்கிறீர்களா?

    பத்து + இரண்டு  - பத்தில் உள்ள 'து' கெடும் - பத்+ இரண்டு என்றாகும்.

அடுத்து 'த்'  'ன்' ஆக மாறும் - பன்+ இரண்டு என்றாகும்.

தனிக்குற்றெழுத்து முன் ஒற்று வந்தால் இரட்டும் எனற விதிப்படி

பன்ன் + இரண்டும் - பன்னிரண்டு எனப் புணரும். சொல்வதற்கு என்ன அழகாக இருக்கிறது. வேறு எப்படி மாற்றினாலும் இந்த அழகு வரவே வராது.

    மனிதனுடைய ஏதாவது ஒரு  உறுப்பை  மாற்றி வைக்கும் ஆற்றல் உங்களுக்குக்கொடுத்தால் எந்த உறுப்பை  மாற்றுவீர்கள். பெரும்பாலானோர் சொல்வது 'ஒரு கண்ணை தலைக்குப் பின்னால் வைத்துவிடுவேன். இரண்டு பக்கமும் பார்க்கலாம் என்பார்கள்.  இரண்டு கண்களும் ஒரே பொருளைப் பார்க்கும் ஆற்றலிருந்தே பல விபத்துகள். வேறு வேறு பக்கம் பார்த்தால் என்ன ஆகும்? கற்பனை செய்து பார்க்காதீர்கள். கொடுமையாகத்தான் இருக்கும்

அப்படித்தான் தமிழை ஆய்ந்து ஆய்ந்து சொற்களை ஆக்கி இருக்கிறார்கள்.

சுவைத்து மகிழ்வோமே. 

தமிழே முதல்மொழி – தமிழா ! நீ விழி – Tamil Language is the world’s first Language.

 

தமிழே ! அமுதே ! அழகிய மொழியே ! எனதுயிரே 

    தமிழ்மொழி உலகின் முதல்மொழி என்பதற்கான சான்றுகள் காலந்தோறும் கிடைத்துவருகின்றன. மன்னர் காலத்துச் செப்பேடுகள், கோட்டை, கோவில் கல்வெட்டுகள் முதலாக இன்று கிடைக்கும் காலடி அகழ்வாய்வுகள் வரை சான்றுகள் கொட்டிக்கிடக்கின்றன. உங்கள் மொழி பழமையானதா? இல்லவே இல்லை என ஒன்றும் தெரியாதவர்களெல்லாம் எளிதில் தமிழரின் பெருமையை மறைத்துவிடுகின்றனர் ; மறுத்து வருகின்றனர்.

    தமிழ் மூத்தமொழி என ஒத்துக்கொள்வதில் உலகத்தவர்க்குத் தயக்கம் உண்டு. அத்தயக்கத்தை நீக்குதல் ; உரிய சான்று அளித்தல் , தமிழர் கடன். நம் தாயின் பெருமையினைச் சொல்வதற்கே நாமே தயங்குவது எத்தனை இழுக்கு. சொல்லத்தெரியவில்லையெனில் எத்தனை அறியாமை? இளைய தலைமுறையினரிடம் கேட்டுப்பாருங்கள். விழிப்பார்கள். அவர்கள் சொல்வதற்கு என்ன கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறோம்? யாரிடம் பிழை? இக்குறையை நீக்கவேண்டுமெனில் ஒவ்வொரு கோவில் கல்வெட்டுக்களையும் ஆய்வு செய்யவேண்டும். ஆவணங்களை ஆய்வு செய்யவேண்டும். இலக்கியத் தரவுகளை ஆய்வுசெய்ய வேண்டும்.  இப்பணிகளை மேற்கொண்டால் உலகறியச் செய்ய இயலும்

    சரி, இத்தனைப் பணிகளையும் ஒவ்வொரு தமிழரும் செய்யத்தொடங்கினால் என்னாகும்? தமிழின் அருமையினை உலகம் அறியும். உலகமே தமிழைக்கற்க வேண்டிய சூழல் உருவாகும்?.  தமிழர் உலகாளும் சூழல் உருவாகிவிடுமோ? என்னும் அச்சமும் கூட இப்பணிகளைச் செய்யத்தூண்டாமல் இருக்க காரணமாக இருக்கலாம்தானே.

ஓலைச்சுவடிகளின் அருமையினை அறிந்தும், கோவில் சிலைகளின் அருமையினை அறிந்தும் எத்தனை வெளிநாட்டினர் அதனைக் கடத்திச்சென்றுள்ளனர். எத்தனையோ மருத்துவச் சுவடிகள் எல்லாம் கோடிக்கணக்கான பணம் கொடுத்து அந்நிய நாடுகள் போட்டிபோட்டு வாங்கிக்கொள்கின்றன. அந்த ஓலைச்சுவடியின்படி மருந்து தயாரித்து நமக்கே அவை விற்றுவருவதனையும் காணமுடிகிறது.

அப்படி எத்தனையோ நாடுகளில் எத்தனையோ சுவடிகள், எத்தனையோ சிலைகள் பாதுகாப்பாகத்தான் இருக்கின்றன. வெளிநாட்டார் தமிழர்கள் செய்த சிலையின் அருமையினை உணர்ந்தே அதனை வாங்கிக்கொள்கின்றனர். அவர்கள் வாங்காவிட்டால் இங்கு ஏன் சிலை திருடுபோகிறது. அத்தனையும் பொக்கிஷங்கள். தமிழரின் கலை வடிவங்கள். காக்கவேண்டியது நம் கடமை. இதனை உணர்தலே தமிழரின் தலையாய கடன். இதையெல்லாம் பலமுறை கேட்டு, காது புளித்துவிட்டது என்கிறீர்களா? நாக்கு தானே புளிக்கும். காது எப்படி புளிக்கும்?. எனக்கேட்டால் உங்களுக்குக் கோபம் வருகிறது இல்லையா? இந்த மரபு கூட தெரியாத இவனிடம் பேசினோமோ என்று. உண்மைதான் மரபு தெரியாவிட்டால் முட்டாளாகிவிடுவோம். அதனால்தான் ஒவ்வொருவரும் நம் மொழியைப் பாதுகாக்கவேண்டும் ; போற்றவேண்டும்.

    தமிழ் மூத்தமொழி என்பதற்கான சான்றுகள் என்ன? அதனை முதலில் சொல் என்கிறீர்களா? ஒரு சான்று கொடுத்தால்போதும்தானே. பிறவற்றைத் தாங்களே கண்டுபிடித்துவிடுவீர்கள்.

    உலகிலேயே பழமையான மொழி கிரேக்கம்,  அம்மொழியில் தமிழின் தாக்கம் மிகுதியாக உள்ளதெனில் என்ன பொருள் தமிழ் அதனைவிட மூத்த மொழி என்பதுதானே?

    ‘எறி திரை’ என்னும் கடலை ‘எறுதிரான்’ என்றும்

    ‘நீர்’  என்னும் தண்ணீரை ‘நீரியோஸ்’ என்றும்

    ‘நாவாய்’ என்னும் கப்பலை ‘நாயு’ என்றும்

    ‘தோணி’ என்னும் படகினை ‘தோணீஸ்’ என்றும்

கிரேக்கச்சொற்கள் தமிழ்மொழியிலிருந்து சிறிய மாற்றத்துடன் வழங்கப்படுவதனை ஆய்வாளர்கள் எடுத்துக்காட்டியுள்ளனர்.

    இனியேனும், தமிழர்கள் தங்கள் மொழியின் முதன்மையை உலகறியச் செய்யலாம்தானே?