இளைய தலைமுறைக்கு வழிகாட்டும் வள்ளுவம் - Thirukkural - 6

இளைய தலைமுறைக்கு வழிகாட்டும் வள்ளுவம்

முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார், தமிழ்ப்பேராசிரியர் (துணை),  புதுச்சேரி : 605008 உலாப்பேசி : 9940684775

             

                மூர்த்தி சிறிதெனினும் கீர்த்தி பெரிது’ என்னும் வழக்குமொழிக்குச் சான்றாகத் திகழ்வது திருக்குறள். தமிழர்க்குப் பெருமை சேர்க்கும் இலக்கியங்களுள் அற இலக்கியங்களின் பங்கு அளப்பரியது. அவற்றுள் திருக்குறள் தலையாயது.இந்நூல் உலகம் முழுதும் ஆட்சி செய்யும் பெருமைக்குரியது என உலகத்தவர் பகர்வதனைக் கொண்டே இந்நூலின் பெருமிதத்தை அளவிடமுடிகிறது. உலக அளவில் அதிக அளவில் மொழி பெயர்க்கப்பட்ட நூல் என்னும் பெருமையில் விவிலியத்துக்கு அடுத்து நிற்பது திருக்குறள் எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. முன்னது சமயச் சார்புடைத்து. பின்னது மானுட இனத்திற்கே வழிகாட்டும் பொதுமறை. அவ்வகையில் திருக்குறள் இன்றைய இளைய தலைமுறையின் வாழ்வியலுக்கு உரம் சேர்க்கும் நிலை குறித்து ஆயவிழைந்ததன் விளைவாகவே இக்கட்டுரை அமைகிறது. இளைய தலைமுறையினர்க்கு அறநெறிகள் எளிதில் எட்டும் வகையில் கூற எட்டுக் குறளே போதுமானது என எண்ணியதாலும் பக்க வரையறையினைக் கருத்தில் கொண்டும் அறத்துப்பாலில் உள்ள எட்டுத் திருக்குறள்கள் மட்டுமே இக்கட்டுரைக்காக எடுத்துக்கொள்ளப்படுகிறது.

அருள் வாழ்வே பொருள் வாழ்வு

        உடலையும் உயிரையும் ஒரு சேரக் காக்கக் கற்றுக்கொடுத்த பெருமை தமிழ் இலக்கியங்களுக்கே உண்டு. எனவே திருக்குறளையும் திருமந்திரத்தையும் மொழிபெயர்த்துத் தம் இனத்தைக் காப்பதில் பிறநாட்டார் தொடர்ந்து கவனம் செலுத்துகின்றனர். கடவுள் என்னும் பெயரில் உயர் ஒழுக்கங்களை கற்றுக் கொடுத்த பெருமை அருளாளர்களுக்கே உரியது. மார்கழித் திங்களில் நீண்ட நேரம் கோலம் போடுவது அழகியல் கலை மட்டுமன்று அக்காலத்தில் உடல்நலத்தைப் போற்றும் ஓசோன் காற்றை சுவாசிக்க வழிவகை செய்ததுமே. அவ்வாறே கோயிலை காலையிலும் மாலையிலும் சுற்றுவதும் நடைபயிற்சியினால் உடல்நலத்தோடு மனநலத்தையும் காக்கும் பயிற்சியே. இவ்வாறு ஒவ்வொரு வழக்கத்திலும் தமிழர் உடலையும் உயிரையும் போற்றிய நிலையினை உணர்ந்து அருள்வாழ்வில் ஈடுபடவேண்டும் என்பதனை வலியுறுத்தும் வகையிலேயே கடவுள்வாழ்த்தினை முதல் அதிகாரமாக்கினார் திருவள்ளுவர்.

படைத்தவனை நம்புவதை விட்டு படைப்புகளையே நம்பும் அவலநிலையாலேயே இன்று குற்றங்கள் தொடர்கின்றன. அருளியலுக்கு மட்டுமின்றி உலகியலுக்கும் துணை செய்யும் இறைவன் தாளை; அடியை; பாதத்தை; கழலைப்பற்றினால் துன்பமே நிறைந்த இவ்வாழ்வை இன்ப நிலையிலேயே கடப்பர் என்பதனை

        பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்துவர் நீந்தார்

        இறைவன் அடிசேராதார்             (திருக்குறள் -10)

என்னும் குறளின் வழி தெளிவுறுத்துகிறார். அவ் அடியை மறந்தார் என்றுமே இவ் உலகவாழ்வில் சிக்குண்டு வருந்துவர் என்பதனையும் உணர்த்தியுள்ளார். ‘அடி உதவுவது போல் அண்ணன் தம்பி உதவுவதில்லை’ என்னும் முதுமொழியில் அடிக்கு ஈடாக இறையடியைப் பொருத்திப் பொருள் கண்டுமகிழலாம். பொருளை விழைவோர் அருள் நாட்டத்தை விழையாதவராயும் அருளை விழைவோர் பொருள் நாட்டத்தை விழையாதவராயும் இருப்பதனை இக்குறள் தெளிவுறுத்தி உள்ளதனை உணர்வுடையோர் உணர்வர்.

உயிர் கடவுள் கொடுத்த கொடை. உடல் கடவுள் வழி பெற்றோர் கொடுத்த கொடை. எனவே பிறப்பும் இறப்பும் எந்நிலையிலும் எவராலும் வரையறுத்துக் கூறிவிட இயலாது. பூமி எப்படி உருவானது என்னும் ஆய்வுக்காக பல லட்சம் கிலோ மீட்டர் ஆழம் தோண்டி ‘கடவுள்துகள்’ குறித்து ஆய விழைந்தனர். இதனால் பூமிக்குக் கேடு நிகழக் கூடும் என அஞ்சிய விஞ்ஞானிகள் (ஃப்ராங்காய்ஸ் எங்க்லர், பீட்டர் ஹிக்ஸ்) முன்னாள் குடியரசுத்தலைவர் அப்துல்கலாம் அறிவுரையின்படி நடராசர் சிலையை முன்னிறுத்தி ஆய்வினை நிகழ்த்தினர். ஆய்வில் வெற்றிபெற்று நோபல்பரிசும் பெற்றனர். (ப.35.கவனகர் முழக்கம் நவம்பர் 2013). இந்து சமயக் கடவுள் சிலையை நிறுவ அறிவுரைத்த முகமதியரின் சொல்லைக் கேட்டு கிறித்துவர்கள் செயல்பட்ட நிலையினை இங்கு எண்ணி மகிழலாம். வழியும்இறையருளால்தான் அனைத்தும் நிகழ்கின்றன என்பதனை உணர்ந்த சான்றோர்களின்  பெருமிதமும் இங்கு எண்ணத்தக்கது.

அறவாழ்வே பெருவாழ்வு

        எவ் உயிரும் தம் உயிர்போல் எண்ணும்போது அன்பும் அறனும் இயல்பாகிறது. அன்பு தாயால் சிறப்பது ; அறம் தந்தையால் சிறப்பது இவை இரண்டும் சிறக்கும்போது குருவால் கற்பிக்கப்படும் பண்பும் இறையால் கொடுக்கப்படும் பயனும் தானே சிறக்கும் என்பதனை உணர்த்தும் வகையில்

அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின் இல்வாழ்க்கை

பண்பும் பயனும் அது                        (திருக்குறள் -10)

எனக் கூறியுள்ளார் திருவள்ளுவர். இல்வாழ்க்கையின் பண்பும் பயனுமாவது  அன்புடைய  அற வாழ்வு வாழ்வதே. இவ்வாறு வாழ்வோர் தம்மை மட்டுமின்றி அச்சூழலில் வளர்வோரையும் பண்புகளில் சிறக்கச்செய்து இல்லத்திற்கும் நாட்டிற்கும் பயன் விளைக்கும் வகையில் நன்மை விளைப்பர். அவ்வாழ்வே சீரான வாழ்வாகும் என்பதனையும் இக்குறளின் வழி உணரமுடிகிறது. இக்குறள் அனைவர்க்கும் பொருத்தமுடையதாயினும் நெறி தவறிச் செல்லும் இன்றைய தலைமுறைக்குப் பெரிதும் பொருத்தப்பாடுடையதாகத் திகழ்கிறது. நண்பர்க்கு கொடுக்கும் முக்கியத்துவத்தினை இல்லத்தில் உள்ளோரிடம் காட்டத் தவறிவிடுகின்றனர். இல்வாழ்க்கையில் அன்பும் அறனும் தழைக்கச்செய்ய வேண்டியது ஒவ்வொரு தனிமனித அறமாவதனை திருவள்ளுவர் இக்குறளின் வழி வலியுறுத்தியுள்ளதனையும் காணமுடிகிறது.

மனைமாட்சியே மாட்சி

மனை என்பது இல்லத்தைக் குறிக்காமல் அவ் இல்லத்துக்குரிய பெண்ணைக் குறிக்கிறது. தமிழில் உள்ள பல சிறப்புக்களுள் இதுவும் ஒன்று. பெண்ணை முன்னிறுத்திய சமூகம் தமிழ்ச்சமூகம் என்பதனை

மங்கலம் என்ப மனைமாட்சி மற்றுஅதன்

நன்கலம் நன்மக்கட் பேறு                  (திருக்குறள் -60)

இக்குறளின் வழி தெளியலாம். பெண்ணே குடும்ப வளத்தைக் காப்பதில் முன்னிற்கிறாள். பொருள் நிலையால் குடும்பத்தைச் செழிக்க வைப்பதில் மட்டுமின்றி தாய்மைப் பேறாலும் செழிக்கவைக்கும் பெருமை பெண்மைக்கே உரியது  பெண் குடும்பத்துக்கு அணிகலானவது போல் அப்பெண்ணுக்கே அணிகலானவது மக்கட்பேறு என்பதனையும் தெளிவுறுத்தி இல்லறத்தின் பெருமையினை தெளிவுறுத்துகிறார் திருவள்ளுவர். திருமணத்தின் அருமையினை உணராது மக்கட்பேறின் பெருமையினை உணராது பொருளில் மட்டுமே நாட்டம் கொண்டு தனித்து வாழும் மேற்கத்திய ஆடம்பரநிலை இன்றைய இளையதலைமுறையினரிடம் பரவலாகி வருகிறது. தமிழர் வாழ்வை உலகமே பெருமிதத்துடன் நோக்குவது தமிழ்க்குடும்ப அமைப்பினையே என்பதனை உணர வேண்டும். வாழ்க்கைப் பொருளுடையதாக (செல்வம்) மட்டும் இருந்தால் போதாது. பொருளுடையதாகவும் (பெருமை) அமைதல் வேண்டும். தன்னலம் கருதியும் சமூக நலன் கருதியும் இல்லற ஒழுக்கத்துடன் வாழ்வதே வாழ்வாகும் என  அறிவுறுத்தியுள்ள திறனையும் இக்குறளின் வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.

அன்பால் விளையும் நட்பு

        அன்பை அடிப்படையாகக் கொண்ட வாழ்வே அழகாகும். ஆடம்பரத்தால் விளையும் நட்பு மனத்துக்கும் உடலுக்கும் கேட்டினையே உண்டாக்கும். மகிழ்ச்சி என்பது எந்நாளும் வெறும் பொருளால் நிகழ்வதன்று பெறும் அன்பால் நிகழ்வது. குழந்தையானது பிறர் வாயில் ஊட்டும் இனிப்பை விட இனிப்பானது அக்குழந்தை காட்டும் அன்பே என்பதனை  உணராதார் ஒருவரும் இலர். எனவே அன்புடைய பண்பை வளர்த்துக்கொள்ளும் நிலை வேண்டுமென்பதனை

        அன்புஈனும் ஆர்வம் உடைமை அதுஈனும்

        நண்பென்னும் நாடாச் சிறப்பு               (திருக்குறள் -74)

என்னும் குறளின் வழி தெளிவுறுத்துகிறார் திருவள்ளுவர். பிற உயிர்களிடத்துக் காட்டும் அன்பு இவ் உலகத்தில் வாழ்வதற்கான விருப்பத்தை உண்டாக்கும். தன்னலத்துடன் வாழ்வோரே மனக்குறையால் தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபடுவர். பொதுநலத்தில் ஈடுபடுவோர் தமக்குரிய கடமையினை எண்ணி அனைத்து உயிர்க்கும் நன்மை செய்ய பல்லாண்டு வாழ எண்ணுவர். அத்தகைய ஒத்த அன்புடையவரின் நட்பு பெருமையினையும் சிறப்பையும் உண்டாக்கும்.  சமூகசேவை செய்யும் இளைஞர் குழுக்களால் நாட்டின் பல நன்மைகள் நிகழ்வதனைக் காணமுடிகிறது. பொழுதுபோக்குவதனை விட்டொழித்து இயன்ற அளவில் பிறர் வறுமையை ; அறியாமையை நீக்க முயலும்  வகையில் பொழுதை ஆக்கப்படுத்தல் வேண்டும் என வழிகாட்டும் நிலையினையும் இங்கு எண்ணிமகிழலாம்.

பணிவே அணி

        கணினி யுகத்தில் எல்லோரும் இயந்திரங்களுடன் பழகக் கற்றுக்கொண்டுள்ளனர். எனவே மனிதப் பண்புகள் மறைந்து வருவதனையும் காணமுடிகிறது. எல்லோரும் ஆடை ; உணவு ; பேச்சு ; பொருள் ஈட்டல் ; என அனைத்திலும் வேகத்தையே விரும்புகின்றனர். இதனாலேயே உறவுகளை விட்டுப் பிரிந்து வாழும் சூழல் பெருகிவிட்டது. பதவி வெறி பணிவையும் பண வெறி இன்சொல்லையும் தொலைத்துவிடுகிறது. வாழ்க்கைக்கு அழகு சேர்க்கும் பணிவையும் இன்சொல்லையும் கற்றுக்கொண்டால் மட்டுமே வாழ்க்கை அழகானதாகும் என்பதனை

பணிவுடையன் இன்சொலன் ஆதல் ஒருவற்கு

அணியல்ல மற்றுப் பிற                     (திருக்குறள் - 95)

என்னும் குறளின் வழி தெளிவுறுத்துகிறார். பணிவும் அன்புமே சிறந்த அணிகலன்களாகும். இவை இரண்டுமின்றி எத்தகைய அணிகலன் அணிந்தாலும் அதனால் அழகு உண்டாகாது. வருத்தமே உண்டாகும் எனத் தெளியமுடிகிறது.  உறவுகளைப் போற்றி அரவணைத்து வாழ இவை இரண்டும் அவசியமாகின்றன. அன்று வீடுகள் தனித்தனியாக இருந்தன. ஆனால் மக்கள் நெருக்கமாக வாழ்ந்தனர். இன்று வீடுகள் நெருக்கமாக இருக்கின்றன. மனிதர்கள் தனித்தனியாக வாழ்கின்றனர் என்னும் நிலையும் இங்கு எண்ணத்தக்கது.

பெரியோரைப் போற்றுக

        நீரை ஊற்றிய அன்புக்கு மாற்றாகத் தென்னை இளநீரைக் கொடுத்து நன்றியைத் தெரிவிக்கிறது. மனிதனோ முதியோர் இல்லங்களில் தன்னை வளர்த்த பெற்றோர்களைச் சேர்க்க விழைகிறான். தன் வருத்தம் பாராது வயிற்றில் சுமந்த தாயையும் தோளில் சுமந்த தந்தையையும் காக்கத் தவறிய பிள்ளைக்கு உண்டாகும் கேட்டினை

        எந்நன்றி கொன்றார்க்கும் உய்வுண்டாம் உய்வில்லை

        செய்ந்நன்றி கொன்ற மகற்கு               (திருக்குறள் -110)

என்னும் திருக்குறளின் வழி தெளிவுறுத்துகிறார். எந்நன்றி என்னும் சொல்லுக்கு, தம்மை வருத்திக்கொள்ளாது பிறர்க்கு இயல்பாக செய்த உதவி எனவும் செய்ந்நன்றி என்னும் சொல்லுக்கு, தம்முடைய கடமைகள் இவை என எண்ணி பிறர்க்காகத் தம்மை வருத்திக்கொண்டு செய்த உதவி எனவும் பொருள்கொள்ளலாம். இக் குறளின்வழி செய்ந்நன்றி மறவாது நன்றியுணர்வுடன் வாழ்ந்தால் சிறக்க வாழலாம் என அறிவுறுத்துகிறார் திருவள்ளுவர்.

நுழைந்து பார்க்கும் அறம்

        அறம் வாழ்த்தவும் வல்லது ; வீழ்த்தவும் வல்லது. விதை விதைத்தவன் அறுவடைக்கு அணியமாவதைப் போல் அறமானது தீயோர்க்கும் நல்லோர்க்கும் அவ்வவர் பண்புக்கேற்றபடி பயனைத் தரவல்லது. அறம் வாழ்த்த வேண்டுமாயின் சினத்தை அடக்க வேண்டும். சினத்தை அடக்க ஆணவத்தை ஒழிக்கும் கல்வியைக் கற்க வேண்டும். அவ்வாறு கற்று அறிவுச்செருக்கின்றி அடங்கி வாழும் பெருமையுடையோர் அறத்தைத் தேட வேண்டாம் அறமே அவரைத் தேடி வந்தடையும் என்பதனை

        கதம்காத்து கற்றடங்கல் ஆற்றுவான் செவ்வி

        அறம்பார்க்கும் ஆற்றின் நுழைந்து         (திருக்குறள் -130)

என்னும் குறளின் வழி தெளிவுறுத்துகிறார். அன்புடன் கூடிய பொறுமை சினத்தை ஒழிக்கும். அருளுடன் கூடிய கல்வி ஆணவத்தை ஒழிக்கும். எனவே இவற்றைத் தம் வாழ்நெறியாகக் கொண்டு வாழும் தலைமுறையால் நாடும் வீடும் செழிக்கும் என்பதனைத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் அறிவுறுத்தியுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது.

நிறைவாக

திருக்குறள் குறுகிய வடிவத்தில் நின்று மக்கள் உள்ளத்தில் பேரொளியை ஊட்டி மானுட இனத்தின் ஒற்றுமைக்கே வழிகாட்டியாய் விளங்குவது தெளிவாகின்றது.

திருக்குறளின் இரண்டடியை நினைவில் கொண்டு ஒவ்வொரு அடியினையும் எடுத்துவைத்தால் பெருமையுடன் வாழமுடியும் என உணரமுடிகிறது.

எளியமுறையில் வழிகாட்டிய திறத்தாலேயே தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் தெய்வப்புலவர் என்னும் அடை திருவள்ளுவரைப் பற்றிக்கொண்டுள்ளதனை உணரமுடிகிறது.

இன்றைய இளைய தலைமுறையினர்தனிமனிதன்- குடும்பம் – சமூகம் என  அனைத்து நிலைகளிலும் சிறக்க வழிகாட்டும் வகையில் திருக்குறளை அருளியுள்ளார் திருவள்ளுவர் என்பதனை இளைய தலைமுறையினர்க்கான நோக்கில் திருக்குறளைக் காணும்போது தெள்ளிதின் புலனாகின்றது.

அறத்திற்குரிய நெறிமுறைகளைஇளைய தலைமுறையினர்க்கும் உணர்த்தும் வகையில் செறிவாக இயற்றப்பட்டுள்ளதானால் ‘எல்லாப் பாலும் இதன்பால் உள” என்னும் கூற்று பொருத்தப்பாடுடையதாகவே அமைகிறது.

இன்றைய இளைய தலைமுறையினர் திருக்குறளின் வழி நின்றால் உடல் மற்றும் மனச்சோர்வின்றி நாட்டிற்கும்  வீட்டிற்கும் பெருமை சேர்த்து தமிழினத்தின் பெருமையினை நிலைநாட்டுவர் எனத் தெளியமுடிகிறது.

**********

திருக்குறளில் இரு குறள் (உளவியல் நோக்கில்) - Thirukkural - 5

திருக்குறளில் இரு குறள் (உளவியல் நோக்கில்)

(முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார், தமிழ்ப்பேராசிரியர் (துணை),  உலாப்பேசி : 9940684775)

ஒரு பானைச் சோறுக்கு ஒரு சோறு பதம் என்பது முன்னையோரின் அமுத வாக்கு. இவ்வாக்கு அமுதமானது அதனுள் மறைந்திருக்கும் மறைபொருளாளேயாம். அவ்வாறு எதனையும் வெளிப்படையாகவோ தம் விருப்பப்படியோ வலிந்து கூறாது அவரவர் விருப்பிற்கேற்ப பொருள் கொள்ளும்படி அருளப்பட்டதே தெய்வப்புலவர் அருளிய தெய்வத்திருக்குறள். எக்காலத்தவர்க்கும், எந்நாட்டவர்க்கும் எச்சூழலுக்கும் பொருந்தும் வகையில் புனையப்பட்டுள்ள சிறப்பினாலேயே இக்குறளின் பெருமை நிலைபெற்றுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது. அத்தகைய பெருமையுடைய திருக்குறள் இன்றைய இளையோர்க்கு உளவியல் நோக்கில் எங்ஙனம் துணையாகின்றது என்பதனை இரு குறளின் வழி காண விழைந்ததன் விளைவாகவே இக்கட்டுரை அமைகிறது.

மக்கட் பேறு

        பெறுதல் என்னும் தொழிற்பெயர்.  பெறு என்னும் முதனிலைத் தொழிற் பெயராகிறது. பின்னர் பேறு என முதனிலைத் திரிந்த தொழிற் பெயராகிறது என்பது இலக்கணம். குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தல், பின் தானே தலையெடுத்தல், பின்னர் முன் வினைப் பயனுக்கேற்ப திரிதல் என வாழ்வியல் நிலையாகவும் இதனை எண்ணிப் பார்க்க இயலும். இவ்வாறு எண்ணுவதனாலேயே நல்ல சமூகத்தைப் படைக்க இயலும். ’அரிது அரிது மானிடராய் பிறத்தல் அரிது’ என்பது வினைப் பயனாலேயே வாழ்க்கை அமைகிறது என்பதனை உணர்தலாலேயாம். பிற உயிர்களுக்கு எந்நிலையிலும் கேடு செய்யாததோடு மட்டுமின்றி பிற உயிர்க்கு எந்நிலையிலும் ஆக்கமும் பாதுகாப்பும் அளிப்பதனாலேயே இப்பிறவி அரிதானது என உணர்த்தியுள்ளதனை உணர்வுடையோர் உணர்வர்.

        காலால் நடப்பனவற்றை கால் நடை என அழைப்பது போல் மனிதர்களை கால் நடை என அழைக்காதது ஏனெனில் அவர்கள் மனத்தின் வழி நடப்பதனாலேயே எனச் சான்றோர் குறிப்பிடுவர். அம் மனத்தை ’நன்றின் பால் உய்ப்பது அறிவு’ எனத் தெய்வப் புலவர் திருவள்ளுவர் உளவியல் அறிஞராக நின்று சுட்டிக்காட்டியுள்ளதனையும் இங்கு எண்ணமுடிகிறது.

        தந்தை மகற்கு ஆற்றும் நன்றி அவையத்து

        முந்தி இருப்பச் செயல்                                (திருக்குறள் – 67)

        மகன்தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி இவன்தந்தை

எந்நோற்றான் கொல்எனும் சொல்                   (திருக்குறள் – 70)

என்னும் இரு குறளின் வழி திருவள்ளுவர் மானிடப் பிறவியின் கடமையுணர்வினையும் பொறுப்புணர்வினையும் அறிவுறுத்தியுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது.

நன்றியும் உதவியும்

        இயற்கையாக அல்லது நடைமுறையில் இயல்பாக நடக்க வேண்டிய ஒரு செயலுக்கு ஊக்கமும் ஆக்கமும் தந்து அச்செயலை விரைவில் நிறைவேற்ற துணை நிற்கும் செயலுக்குக் கூறுவது நன்றி எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. இயற்கையாக மரம் வளரும் எனினும் அதற்குத் தேவையான நீரினை ஊற்றி களைகளைக் களைந்து ஆக்கம் செய்வோமாயின் விரைவில் பயன் அளிப்பதனைக் காணமுடிகிறது. அவ்வாறு வளர்வது நன்றியின் பாற்பட்ட செயலாகவே கொள்ளமுடிகிறது.

        குழவியைக் குறிப்பிட்ட வயதுவரை கண்ணுங்கருத்துமாய் வளர்ப்பதே தாய்மைப் பண்பு எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. பின் அத்தாயைக் காப்பது என்பது குழவியின் கடைமைஎன எங்கும் குறிப்பிடப்படவில்லை. இது எழுதப்படாத மரபாகவே பின்பற்றப்படுகிறது. இதனை வாழையின் வழி நன்கு உணரலாம். பிறந்தவுடன் வாழும் வகையினை அறியாதே உயிர்கள் பிறக்கின்றன. தாயின் பாதுகாப்பில் வளரும் குழவி தானே வளரும் நிலை பெற்ற பிறகு அத்தாயே அக்குழவியை விரட்டி விடுவதனைக் காண இயலும். வளர்ந்த பிறகு அத்தாயைக் காக்க வேண்டும் என்னும் கடமை எவ்வுயிர்க்கும் இருப்பதாக அறியமுடியவில்லை. இது மனித இனத்துக்கும் பொருந்தும். அதனாலேயே ‘மகன் தந்தைக்கு ஆற்றும் உதவி’ என்கிறார் தெய்வப்புலவர். உதவி என்பது விருப்பத்தால் வருவதே அன்றி கடமை உணர்வினால் அன்று. கடமை உணர்வினால் அமையும் பாதுகாப்பு வெறுப்புணர்வாகுமேயன்றி அன்புடைமையாகாது. எனினும் பிற உயிர்களைப் போல் அல்லாமல் மானுட இனம் தன் மக்களை எக்காலத்தும் அரவணைத்து வாழ்வதனையே மரபாகக் கொண்டுள்ளதே மானுடத்தின் சிறப்பு என உணரமுடிகிறது.

திருவள்ளுவர் மக்களுக்குக் கற்பிக்கும் உளவியல் பாடம்

மனித இனத்தில் மட்டுமே தாயானவள் குழந்தையை அரவணைத்துப் பாலூட்டி உயிரைக் காக்கின்றாள். அவ்வாறு அவள் ஊட்டாவிடில் குழந்தை உயிர்வாழ்தல் இயலாது. பிற உயிர்கள் அனைத்தும் தாய் கற்றுக்கொடுக்காமலே பால் அருந்தும் பெருமை பெற்றன. அவ்வாறு தாய் அரவணைப்பிலேயே வளரும் மக்கள் பின்னாளில் வாழ்வதற்கான தகுதி பெற்ற பின்னரும் பெற்றோரின் பாதுகாப்புடனேயே வாழ்வதனைக் காணமுடிகிறது. இவ்வாறு எக்காலத்தும் பிறருடைய பாதுகாப்பில் வாழவேண்டும் என்னும் எண்ணமே நிலைபெற்று விடுவதனாலேயே துன்பம் மேலிடுகிறது. அன்புடன் வாழ்வது நன்றே எனினும் பிறரின்றி வாழ்தல் இயலாது என்னும் நிலை வளர்வதனாலேயே தன்னம்பிக்கையின்றி வாழும் நிலையும் வளர்ந்துவிடுகிறது. இதனால் துன்பங்கள் மிகுதியாகி விடுவதனையும் காணமுடிகிறது.

மானுட இனத்தில் மட்டுமே பெற்ற பிள்ளைகள் தங்களைக் காப்பாற்றுவார்கள் என்னும் எண்ணமுடையவர்களாக பெற்றோர்கள் வாழ்கின்றனர். இந்நம்பிக்கை தான் பின்னாளில் பெரும் துன்பத்தை விளைவித்துவிடுகிறது. இந்நம்பிக்கை நாளுக்கு நாள் பெருகும் நிலையினைக் கொண்டே முதியோர் இல்லங்களும் பெருகி வருவதனைக் காணமுடிகிறது. முதியோர் இல்லங்களை ‘குஞ்சு மிதித்து முடமாகிப் போன கோழிகள்’ எனக் குறிப்பிட்டுள்ளதனையும் ‘வீட்டின் பெயரோ அன்னை இல்லம்- அன்னை இருப்பதோ முதியோர் இல்லம்’ எனக் குறிப்பிடப்படும் தொடர்கள் அனைத்தும் பொறுப்பற்ற மக்களின் கொடுஞ்செயலையே படம்பிடித்துக்காட்டுகிறது.

மன மாற்றமே வாழ்க்கை மாற்றம்

பெற்றோர் குழந்தைகளுக்கு உறவுகளின் அருமையினைக் கற்றுக்கொடுப்பதனை மறந்துவருகின்றனர். பணம் அல்லது பொருளின் அருமையினையே கற்றுக் கொடுக்க விழைகின்றனர். பணமில்லாமல் வாழமுடியாது எனக்கற்றுக்கொடுக்கும் சமூகம் அப்பணத்தைப் பிறர்க்குக் கொடுத்து வாழ்வதலேயே பயன் உண்டு எனக் கற்றுக்கொடுக்கத் தவறிவிடுகிறது. இதனாலேயே நீதிமன்றங்கள் தோறும் உடன்பிறந்தோரை எதிர்த்தும் உடன் வாழ்வோரை எதிர்த்தும் வழக்குகள் குவிந்து வருவதனைக் காணமுடிகிறது. குடும்ப நீதிமன்றங்கள் எனத் தனியாகவே நீதிமன்றங்கள் அமைந்துள்ளதே இதற்குச் சான்று.  எனவே உள்ளத்தை மாற்றினால்தான் உலகம் மாறும் என்னும் உண்மையினைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டியது அவசியமாகிறது.

        பெற்றோர்கள் மகனிடம் எதுவும் எதிர்பாராதபோதும் தனக்காக வாழ்ந்த பெற்றோரை எண்ணி அரவணைத்து வாழும் மக்ககளாலேயே இவ்வுலகம் சிறப்புடையதாகிறது. செய்ய வேண்டிய தேவை இல்லாத போதும் உதவி செய்வதே பெருமை உடைய செயலாகிறது.  எனவே கடமையால் விளையும் பெருமையினைக் காட்டிலும் உதவி செய்வதால் கிடைக்கும் பெருமையினை உயர்ந்ததாக எண்ணமுடிகிறது.

நன்றி மறக்கும் உள்ளம்

தோள் மேலும் மார்மேலும் தூக்கி அணைத்த பெற்றோரின் கரங்கள் கையேந்தி நிற்கவும், குழந்தைக்காக உறக்கத்தை மறந்த கண்கள் வறண்டு குழிந்திருப்பதனையும் காணமுடிகிறது. பெற்றோரை பல்வேறு காரணங்களால் விரட்டிவிடும் மக்கள் நாளடைவில் அவர்களை மறந்து வாழ்வதனையும் காணமுடிகிறது. அந்நிலையில் வாழும் பெற்றோரையும் இன்று தெருவோரங்களில் காணமுடிகிறது. இத்தகைய பெற்றோர் செய்த பாவங்களே மக்கள் என்னும் பெயரில் உலவும் மாக்களாகத் திரிவதனை மறைமுகமாக உணர்த்துகிறார் தெய்வப்புலவர்.

”இவன் தந்தை எந்நோற்றான் கொல்எனும் சொல்” என்னும் தொடரை ஆய்ந்து நோக்குவதன் வழி மேற்கூறிய பொருளின் உண்மையை உணரமுடிகிறது. நோற்றல் என்பது தவமிருத்தல். இம்மை உலகுக்கான துன்பத்திலிருந்து விடுபட்டு வீடுபேறினை அளிக்கும் தவத்தை மேற்கொள்வதனையே முனிவர் தம் வாழ்வாகக் கொண்டிருந்தனர். பிறவி வேண்டா அத்தவத்தின் பெருமை நல்ல மகனைப் பெற்றோர்க்கும் உரியதாகிறது. பெற்றோர் செய்யும் தவம் மக்களுக்கு ஆக்கம் தருவது போல் மக்களின் நல் ஒழுக்கமும் அறிவுமே பெற்றோரைப் போற்றுவதாக அமைகிறது. “மக்களின் அறிவும் ஒழுக்கமும் கண்டார் இவர் தந்தை இவனைப் பெறுவதற்கு என்ன தவஞ் செய்தான் என்று சொல்லும் சொல்லை நிகழ்த்துதல்” என இக்கூற்றுக்கு உரை எழுதிய பரிமேலழகரின் திறத்தினை இங்கு எண்ணி வியக்கமுடிகிறது.

மக்களின் நல் அறிவாலும் அதன்வழி பெற்ற செல்வத்தாலும் பயனடையும் பெற்றோர்கள் பலர். தம் ஊரினை விட்டு வெளியே செல்லாத பெற்றோர்கள் கூட இன்று உலகை வலம் வருவதனைக் காணமுடிகிறது. அத்தகைய பேறு பெற்ற பெற்றோர்களைக் காண்போருக்கு மகனின் பெருமை புலப்படுவது இயல்பாகிறது. மகன் என்னும் கூற்று மகளுக்கும் பொருந்துமாற்றை மேற்கூறிய கருத்தோடு ஒப்பிட்டு உணரமுடிகிறது.

திருவள்ளுவர் பெற்றோர்க்குக் கற்பிக்கும் உளவியல் பாடம்

        பெற்றோர்கள் வழிகாட்டும் குறியீடுகளாக இருக்கலாமேயன்றி  மக்களுடனேயே செல்லுதல் என்பது அவர்கள் பணியன்று என்பதனை உணரவேண்டும். இதனால் அவர்களுக்கு நன்மை செய்வது போல் தோன்றினாலும் உண்மையில் தீமையினையே செய்துவிடுகின்றனர் என்பதனை உணரவேண்டும்.

’அவையத்து முந்தி இருப்பச் செயல்’ என்பது தன்னம்பிக்கையால் சான்றோர் அவையில் ஒருவர் பெற்ற வெற்றியினையே குறிக்கும். கல்வி கற்க உதவலாமே அன்றி எப்போதும் பிள்ளைகளுடன் விழித்திருந்து கற்பிக்க வேண்டும் என்னும் தேவையினை உருவாக்கி விடக்கூடாது. பொறுப்புணர்வினைக் கற்பிக்க வேண்டுமேயன்றி சுமைதாங்கிகளாக இருந்துவிடக்கூடாது. இதனால் சுமை சுமக்கும் அனுபவம் இன்றி சோம்பேறிகளாக பிள்ளைகள் மாறிவிடுவது கண்கூடு. ஆட்சியர் போன்ற உயர்ந்த பதவிகளுக்கு தேர்வு செய்யும் போது எத்தனைக் கல்விச் சிறப்பு பெற்றிருந்தாலும் அவர்களை அப்படியே தேர்வு செய்து விடுவதில்லை. அவர்களுடன் குழுவாக உரையாடும் தேர்வு நடைபெறும். இத் தேர்வை எதிர்கொள்வதற்கு தன்னம்பிக்கையுடன் கூடிய அறிவே துணை நிற்கும். இத்தேர்வில் கடினமான பிரச்சினையில் ஒருவர் சிந்தித்துத் தானே முடிவெடுக்கும் சூழலின் திறத்தைக் கொண்டே தேர்வு செய்யப்படுவர். முடிவெடுக்கும் திறனின்றி எத்தகைய கல்வியும் பயனுடையதாகாது என இன்றைய தலைமுறைக்கு உணர்த்துவது காலத்தின் தேவையாகிறது.  இதனையே ‘தந்தை மகற்கு ஆற்றும் நன்றி’ எனத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் குறிப்பிட்டுள்ளதனை எண்ணி மகிழலாம்.

தாங்குதலே தடையாக

தந்தை என்னும் பேறு பெரும்பொருட்டு விருப்பத்தின் பெயராலேயே மகனைப் பெறுதல் கண்கூடு. தந்தை என்பது தாய்க்கும் மகன் என்பது மகளுக்கும் பொதுப்பெயராக நிற்பதனை உணர்ந்துகொள்வதே அறிவுடைமை என்பதனைத் இக்குறள் தெளிவுறுத்துகிறது. எவரும் விருப்பமற்று பிள்ளைகளைப் பெறுதலோ வளர்த்தலோ பொதுவாக நடைமுறையில் இல்லை. அன்பினை ஊட்டி வளர்க்கும் பொறுப்பு தாயிடம் மிகுதியாகவும் அறிவினை ஊட்டி வளர்க்கும் பொறுப்பு தந்தையிடம் மிகுதியாகவும் இருப்பதனைக் காணமுடிகிறது. ’தாயைப் போல பிள்ளை’ என்னும் பெருமித மொழி தாயின் அன்பினையும் ’அப்பனுக்குத் தப்பாமல் பிறந்திருக்கிறது’ என்னும் இகழ்ச்சி மொழி தந்தையின் அறிவுக்குறையினைச் சுட்டுவதாய் அமைவதனையும் காணமுடிகிறது. எனவே அறிவை வளர்க்கும் பொறுப்புடைய தந்தை எந்நிலையிலும் தன்னம்பிக்கையுடன் வாழும் நிலையினை உருவாக்கித் தருதல் வேண்டும். மகன் எச்செயலைச் செய்தாலும் அதில் சிறப்புற்றவனாக விளங்க வேண்டும் என வழிகாட்டுவதே சிறப்புடையதாக அமையுமேயன்றி தம் விருப்பப்படியே மக்கள் வாழ வழிவகை செய்தல் எக்காலத்தும் சிறப்புடையதாக அமையாது.

உள்ள மாற்றமே மாற்றம்

வாழ்வில் வெற்றி பெற்றோர் அனைவருமே தம் பெற்றோர் வழி நடந்து சிறந்தவரல்லர்.  ஒவ்வொரு நிலையிலும் தம் வாழ்வை விருப்பப்படி அமைத்துக் கொண்டவர்களே தமக்கு மட்டுமின்றி தம் வீட்டுக்கும் நாட்டுக்கும் பெருமை சேர்த்தவர்களாகத் திகழ்வதனைக் காணமுடிகிறது. ஒவ்வொரு குழந்தையுடைய ஆர்வமும் ஒவ்வொரு நிலையில் மாறுபடும் தன்மையுடையது. இந்தச் செடியில் இந்த மலர் தான் பூக்க வேண்டும் என்பது இயற்கை விதி. அதனை மறந்து விதை ஒன்றாக இருக்க பலன் வேறொன்றாக அமைதல் வேண்டும் என எதிர்பார்த்தல் அறிவுடைமையாகாது என்பதனைச் சான்றோர்கள் உணர்த்தியுள்ளனர்.  தவறாக வழி காட்டுவதை விட நன்று வழிகாட்டாதிருத்தலே. அவ்வாறு எவர் துணையுமின்றி தானே தம் விருப்பப்படி வளரும் குழந்தை வாழ்க்கையில் போராடக் கற்றுக்கொள்கிறது. அவ்வாறு போராடிப்போராடி மிகச் சிறந்த வெற்றியாளராகச் சிறப்பதனையும் பல்வேறு சாதனையாளர்களின் வழி உணரமுடிகிறது. உலகியல் சாதனைகளுக்குத் துணை செய்த விஞ்ஞானிகள் மட்டுமின்றி ஆன்மிகச் சாதனைகளுக்கு வழிகாட்டிய அருளாளர்களின் வாழ்வின் வழியும் இதனை நன்குணரமுடிகிறது. இவ்வாறு முடிவெடுக்கும் திறனே ஒருவரது வாழ்வுக்குத் தொடக்கமாக அமைவதனை உணரமுடிகிறது.

நிறைவாக

        தெய்வப்புலர் திருவள்ளுவரின் திருக்குறள் மொழி, இனம், நாடு, மக்கள் என்னும் வேறுபாடின்றி எக்காலத்துக்கும் பயனளிப்பதாக அமைந்துள்ளதனை ஆய்வுக்கு எடுத்துக்கொண்ட இருகுறள்களின் வழியும் அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.

        இளையோர்க்கு வழிகாட்டும் நிலையில் திருக்குறளை நோக்கும் போது இளையோர்க்காகவே எழுதப்பட்டது உளவியல் நூலகவே திருக்குறளை எண்ணத் தோன்றுகிறது. எந்நிறக் கண்ணாடியைக் கண்ணுக்கு அணிந்துகொள்கிறோமோ அந்நிறத்தில் உலகம் காணப்படுவது போல அமைச்சர் நிலையில், அரசர் நிலையில், மக்கள் நிலையில், இளையோர் நிலையில், முதியோர் நிலையில், மருத்துவர் நிலையில் என எந்நிலையில் நோக்கினும் அவ்வவர்க்குரிய பொருளைத் தரும் சிறப்புடையதாக திருக்குறளைக் காணமுடிகிறது என்பது இவ்வாய்வின் வழி தெளிவாகிறது.

        தந்தையின் கடமையை முதலில் கூறி (67) பின் மகனின் கடமையை (70) பின்னே கூறியுள்ளதன் வழி தந்தையின் கடமை சிறப்பாக இருப்பின் மகனின் கடமையும் சிறப்பாக அமையும் என உளவியல் ஆசானாக நின்று திருவள்ளுவர் உணர்த்தியுள்ளதனையும் காணமுடிகிறது.

        தந்தை மகனுக்குச் சொல்லால் கற்றுக்கொடுப்பதைக் காட்டிலும் செயலால் கற்றுக்கொடுப்பதே மிகுதியாக இருப்பதனால் தம் வாழ்வையே ஒழுக்கமாக மாற்றி கொள்ள வேண்டிய அவசியத்தினைத் திருக்குறள் உளவியல் நோக்கில் புலப்படுத்தியுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது.

        மகன் தந்தைக்குச் செய்யும் உதவி என்பது குடிப்பெருமையைக் காத்து நிற்றலையே குறிக்கிறது. அவ்வாறு குடிப்பெருமையைக் காத்து நிற்கும் மகனின் ஒழுக்கத்தாலேயே தந்தைக்குப் பெருமை சேர்கிறது. அவ்வாறு மரபினைப் பாதுகாத்து வாழும் பண்புடைய மக்கள் தம் அறிவுத்திறத்தால் பெருமையுடையவராகத் திகழ்கின்றனர். இவ்வாறு பெருமை அடைவதற்கு தந்தை கடைப்பிடித்த நோன்பே அடிப்படை எனத் திருவள்ளுவர் தெளிவுபடுத்தியுள்ளார்.

தந்தையின் அருமை மக்களைத் தன்னம்பிக்கையுடன் வாழவைத்தலே என்பதும் மகனின் அருமை பெற்றோரை எந்நிலையிலும் போற்றி அரவணைத்து வாழவைத்தலே என்பதும் இவ்விருகுறள்களின் வழி நன்கு உணர்த்தப்படுகிறது.

****************

திருக்குறளில் கிளத்தலும் புலத்தலும் - Thirukkural -4

திருக்குறளில் கிளத்தலும் புலத்தலும்

முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார், தமிழ்ப்பேராசிரியர் (துணை),புதுவை -8. உலாப்பேசி : 9940684775

    

    உலகப்பொது மறை எனப்போற்றபெறும் பெருமையுடைய திருக்குறளை அருளியது இறையருளாலேயே நிகழ்ந்துள்ளது என்னும் எண்ணத்தினாலேயே தெய்வப்புலவர் எனத் திருவள்ளுவர் போற்றப்படுகிறார். உலகில் திருக்குறளுக்கு இணையாக ஒரு நூலைக் காண இயலாது என்பதற்கு அடிப்படைக் காரணம் இந்நூல் காலம், இடம், இனம்,மொழி கடந்து நிற்பதே. எனவே மனித இனத்திற்கே வழிகாட்டக் கூடிய அரும்பெரும் நூலாகத் திருக்குறள் திகழ்கிறது. இப்பெருமையை இன்றைய தலைமுறைக்கு எடுத்துக்காட்ட வேண்டிய கடப்பாடு தமிழறிஞர்க்கு மட்டுமின்றி தமிழர் ஒவ்வொருவர்க்கும் உரிய கடமையாகிறது. எந்நோக்கில் நோக்கினும் அந்நோக்கிற்காக அருளப்பட்டது என எண்ணக்கூடிய அளவிற்குப் பெருமையுடைய நூலாகவும் இந்நூல் திகழ்கிறது என்பதனை இன்றைய தலைமுறைக்கு எடுத்துக்காட்ட வேண்டும் என்னும் விழைவே இங்கு கட்டுரையாக மலர்கிறது.

இறை நெறி

        இன்றைய தலைமுறை பெரியோர்களிடம் காட்ட வேண்டிய அன்பு நிலையில் தளர்ச்சி ஏற்பட்டுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது. அதற்கு அடிப்படைக் காரணம் மனிதர்களிடம் இருந்த நெருக்கம் இன்று இயந்திரங்களுடன் ஏற்பட்டுவிட்டதே என்பதனை உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது.  நாளுக்கு நாள் அறநெறியினை ஊட்டி வந்த பெரியோர்களுக்கும் ஆசிரியர்களுக்கும் அதற்கான காலமும் சூழலும் மாறிவருவதும் இதற்கு முக்கியக் காரணமாகிறது. உலக உயிர்களைப் படைத்த பேராற்றலின் நிலையினை உணர்ந்தால் உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு உயிரையும் போற்றமுடியும்.  இக்கருத்தை எளிதில் உணர்த்தும் வகையில் அமைந்த நூலாகத் திருக்குறள் சிறப்பதனால் அக்குறளின் வழியே இறைநெறி உணர்த்தப்படுகிறது.

        அன்பு - எல்லா உயிர்களிடத்தும் உணர்வு அடிப்படையில் இயற்கையாகவே நிகழ்வது. வன்பு - அறிவால் செயற்கையாக நிகழ்வது. இதற்கு அனைத்து உயிர்களிடத்தும் அன்பால் நிகழும் தாயன்பையும் பிற உயிர்களிடத்து வன்பால் நிகழும் நோயன்பையும் எடுத்துக்காட்டமுடியும். வாழ்வதற்கான தேவை தாயிடம் இருப்பதனால்தான் அன்பு உண்டாகிறது எனக் கூறிடினும் அங்கு அன்பே அடிப்படை ; அறிவன்று. எனவே  அன்பை அடிப்படையாகக் கொண்டே வாழ்க்கை சிறக்கும் என உணர்ந்து வாழ்ந்தவர்கள் தமிழர்கள். உலகப் பொருள்களில் காட்டும் அன்பை விட அப்பொருளையெல்லாம் படைத்த இறையன்பைக் காணவேண்டும் என வாழ்ந்தவர்கள் தமிழர்கள். அவர்களுடைய மெய்யறிவானது உலகம் முழுதும் பரவினால் எங்கும் அமைதியும் மகிழ்ச்சியும் மட்டுமே நிலவும். அவ்வகையில், எப்படி நோக்கினும் அப்படி பொருள்தரும் திருக்குறளில் கிளத்தலையும் புலத்தலையும் இறை நோக்கில் காணும் முயற்சியாகவே இக்கட்டுரை அமைகிறது.

கிளத்தலும் புலத்தலும்

        கிளத்தல் - புலப்படக் கூறுதல், விதந்துக் கூறுதல் எனவும் புலத்தல் -  கல்வியிற் பிணங்கல், மனம் வேறுபடுதல், துன்புறுதல், அறிவுறுத்தல், வெறுத்தல் எனவும் கழகத் தமிழகராதி குறிப்பிடுகிறது.(1980). கிளத்தல் – எழுப்புதல், சொல்லுதல் எனவும் புலத்தல் – கலவியிற் பிணங்கல், புணர்ச்சிக்கு அமையாதது போல முறையிடல் எனவும் நா.கதிர்வேற்பிள்ளையின் தமிழகராதி (1984) குறிப்பிடுகிறது. இப்பொருள் அனைத்தையும் ஒருசேர நோக்கும்போது இவை அனைத்தும் காதலுக்கே பொருத்தப்பாடுடையதாக அமைகிறது. ஆண் (ஓர் உயிர்) பெண்ணிடம் (மற்றொரு உயிர்) கொண்ட காதலுக்கு மட்டுமின்றி ஓர் உயிர் அவ் உயிரைப் படைத்த இறைவனிடம் கொண்ட காதலுக்கும் பொருத்தப்பாடுடையதாக அமைவதனைக் காணமுடிகிறது.

நெஞ்சோடு கிளத்தலில் - மனமும் இறைவனும்

        மனமே மனிதனைக் கள்ளனாகவும் கடவுள் தன்மையுடையவனாகவும் மாற்றுகிறது. எனவே உலகியல் துன்பங்களை வெற்றிக்கொள்ள வேண்டுமாயின் மனத்தைச் சீராக நிலைப்படுத்துவதன் வழியே தான் இறைநாட்டத்தை அடைய இயலும் என்பது பெறப்படுகிறது.

        நினைத்துஒன்று சொல்லாயோ நெஞ்சே எனைத்துஒன்று

        எவ்வநோய் தீர்க்கும் மருந்து (திருக்குறள் : 1241)

என்னும் இத்திருக்குறள் உலகத் துன்பங்களுக்கு மருந்தாகும் இறைவனை அடையும் வழியினை கூற மாட்டாயோ என வருந்தும் தலைவியின் நிலையினை எடுத்துக்காட்டுகிறது. பக்தி மார்க்கம் எனப்படும் இறை நெறியில் உலக உயிர்கள் அனைத்தும் பெண். ஏக இறைவன் மட்டுமே ஆண் என்னும் நெறியே பின்பற்றப்படுவதனையும் இத் திருக்குறளின் வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.

மனிதனும் இறைவனும்

        மனிதன் இறைவனிடம் அன்புகொள்ளும் நிலையைக் காட்டிலும் இறைவன் மனிதனிடம் கொண்ட கருணை அளப்பரியது. துன்பத்தில் திளைக்கும் போது இறையருள் இல்லாதது போல மனம் எண்ணி இறைவனைக் குறை கூறி மனம் புலம்பும். இதனை

        காதல் அவரில ராகநீ நோவது

        பேதைமை வாழிஎன் நெஞ்சு                  (திருக்குறள் : 1242)

என்னும் குறள் எடுத்துக்காட்டுகிறது. அவனருளாலே தான் அவன் தாள் வணங்க முடியும் என உணர்ந்திருப்பினும் இறைவனிடம் கொண்ட காதல் மிகுதியால் இவ்வாறு கிளத்தல் அடியார்க்கே உரிய அழகு எனத் தெளியமுடிகிறது.

இறை நாட்டம்

        மனம் எளிதில் எதனையும் பற்றிக்கொள்கிறது. நல்லதைக் காட்டிலும் தீயதைப் பற்றிக்கொள்வது மனம் ஆடும் ஆட்டத்தின் வெளிப்பாடு. அம்மாயையின் ஆட்டத்தை இறையருள் பெற்றவர் கண்டு கொள்வர். கண்டுகொண்டதை அறிந்த மனம் இறையருளாளர்க்கு ஏவல் செய்யப் பணிந்துவிடுகிறது. அவ்வாறு இறைவனிடம் அளவற்ற காதல் கொண்ட மனம் அவர் இருப்பதனை வெளிக்காட்டிக்கொள்ளாது வெறுப்பது போலச் செயல்படும். இவ்வாறு நடத்தல் அவன், இவன் என உரிமையுடன் பேசும் சித்தர்களின் வாழ்வின் வழி உணரலாம். அவ்வாறு பேசும் அவர்கள் கூட இறைவனைக் கண்டபின் மனம், மொழி, மெய்யால் ஒன்றுமற்றுப் போய்விடுவதனை

        கலந்துணர்த்தும் காதலர் கண்டால் புலந்துணராய்

        பொய்க்காய்வு காய்திஎன் நெஞ்சு (திருக்குறள் : 1246)

என்னும் திருக்குறள் எழிலுற எடுத்துரைக்கிறது. மெய் மறந்து நிற்றல் என்பது மெய்யான பொருளான இறையைக் கண்ட பின் நிலையற்றுப் போய் இறையுடன் கலக்கும் நிலையினையே குறிப்பிடுகிறது எனவும் உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது.

சரணடைதல்

        இறைவன் படைத்த இவ்வுலகில் அனைத்தும் இறைவனுக்கே சொந்தம் என நினைப்பவர்கள் கூட தம் உடைமைப் பொருள் எனச் சிலவற்றைக் கருதிக்கொண்டு அவற்றைத் துறக்கத் துணிவதில்லை. அவ்வாறின்றி இறையன்புக்காக எவற்றையும் துறக்கத் துணிந்தவரே இறைவனை அடைய இயலும். இறைப்பற்றும் உடைமைப் பற்றும் முரணானவை. இறைப்பற்றைக் காமமாகவும் உலகப்பற்றை நாணமாகவும் எடுத்துரைக்கும் எழிலினை

        காமம் விடுஒன்றோ நாண்விடு நல்நெஞ்சே

        யானோ பொறேன்இவ் இரண்டு               (திருக்குறள் : 1247)

என்னும் அடிகளின் வழி உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது. தன்னைப் பற்றிய அக்கறை கொண்டவரே நாணமுடையவராக வாழ விரும்புவதனையும் இங்கு ஒப்பிட்டுக் காணமுடிகிறது.

எனக்குள் ஒருவன் - இறைவன்

        இருக்கும் இடத்தை விட்டு இல்லாத இடம் தேடுவதே மனித இயல்பு. பின் தம் தம் பட்டறிவால் உள்ள நிலையினை அறிந்துகொள்வதே வாழ்க்கைப் பயணமாக அமைகிறது. இந் நிலையே பல பிறவிகளில் தொடர்ந்துவிடுகிறது. நிறைவாக இறையருளைக் காணும் போதே பிறவிப் பெருங்கடலை நீந்தும் நிலை உண்டாகிறது. அந்நிலை அடையும் நிலை வரை வினைப்பயனுக்கேற்ப பிறவி நிகழ்வதனையும் நிறைவாக மனிதப் பிறவியின் வழி இறைநிலை அடைவதனையும் அருளாளர்கள் வாழ்வின்வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. அவ்வாறு இறையருளைப் பெறும்வரை மனம் அலையும் நிலையினை

        உள்ளத்தார் காத லவராக உள்ளிநீ

        யாருழைச் சேறிஎன் நெஞ்சு                   (திருக்குறள் : 1249)

என்னும் திருக்குறள் உணர்த்துகிறது. உள்ளத்தில் இருக்கும் காதலரை அறிந்துகொள்ள இயலாது எங்கு அலைகிறாய் என உள்ளத்தின் உள்நோக்கிய பயணத்திற்கு வழிகாட்டுவதனையும் அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.

நெஞ்சோடு புலத்தலில் - மனமும் இறைவனும்

        எண்ணாத் தன்மை கொண்ட பிற உறுப்புகள் போலன்றியும் பிற உயிர்கள் போலன்றியும் மனமானது எப்போதும் இறையருளையே எண்ணும் தன்மை கொண்டது. அதனைப் பாசம் என்னும் மாயை மறைத்துக்கொண்டு இறை எண்ணத்தை மறைத்துவிடுகிறது. மனம் இறைவனிடம் கொள்ளும் புலத்தல் நிலையினை

        அவர்நெஞ்சு அவர்க்குஆதல் கண்டும் எவன்நெஞ்சே

        நீஎமக்கு ஆகா தது                                    (திருக்குறள் : 1291)

என்னும் திருக்குறள் எடுத்துக்காட்டுகிறது. இறையருள் பெற்றவர்களின் மனம் இறைவனுடன் ஒன்று கலக்க அவ்வாறு இல்லாதவர்கள் மனம் துன்பத்தில் உழன்று கொண்டு அவ் உயிரையும் வருத்திக் கொண்டிருக்கும் நிலையினை இக்குறள் புலப்படுத்துகிறது.

மனிதனும் இறைவனும்

        பிறவி வேண்டாம் என மனம் இறையை வேண்டி நிற்பினும் வினைப்பயனால் மீண்டும் மீண்டும் பிறப்புண்டாகிறது. எனவே அருளாளர்கள் இறைவனிடம் ஊடல் கொள்ளும் நிலையைக் கண்டு மனம் புலம்பும் நிலையினை

        உறாஅ தவர்க்கண்ட கண்ணும் அவரைச்

        செறாஅர் எனச் சேறிஎன் நெஞ்சு                     (திருக்குறள் : 1292)

என்னும் திருக்குறள் எடுத்துக்காட்டுகிறது.  இறைவனின் அன்பற்ற நிலையாலேயே இவ் உலகில் மனிதனுக்கு இப்பிறவி கிடைத்தது என உணர்ந்த பின்னும் அவ் இறைவனையே மனம் நாடுகிறது.  இந் நிலையினைக் கண்டு புலம்பும் நிலையை இங்குக் காணமுடிகிறது. தாயானவள் குழந்தையை எவ்வளவு அடித்தாலும் மீண்டும் மீண்டும் அத்தாயிடமே ஒட்டிக்கொள்ளும் நிலையும் இங்கு எண்ணத்தக்கது.

இறை நாட்டம்

        இறைவனிடம் கொள்ளும் அன்பு இயற்கையானது. பொருளிடம் கொண்ட அன்பு செயற்கையானது. மனிதனின் வளர்ச்சி நிலைக்கேற்ப மாறும் பற்றின் நிலை கொண்டு இதனை எளிதில் உணரமுடிகிறது. அன்பும் பற்றும் அளவுக்கு அதிகமாகும் போதே அப்பொருளின் பிரிவு கண்ணீரை வரவழைப்பது முதல் பல்வேறு உணர்வுநிலைகளையும் பெற்று உயிரை வருத்துவதனைக் காணமுடிகிறது. இது பொருளுக்கும் உறவுமுறைகளுக்கு மட்டுமன்று. அவ் உயிர்களைப் படைத்த இறைவனுக்கும் ஏற்புடையதாகவே அமைகிறது. அளவற்ற இறையன்பு பிரிவில் மட்டுமின்றி சேர்க்கையிலும் துன்பத்தை உண்டாக்குவதனை

        பெறா அமை அஞ்சும் பெறின்பிரிவு அஞ்சும்

        அறாஅ இடும்பைத்துஎன் நெஞ்சு                      (திருக்குறள் : 1295)    

  

என்னும் திருக்குறளின் வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. தன்னோடு இருக்கும்போது பிரிந்துவிடுமோ என அஞ்சுவதும் பிரிந்தபோது பிரிந்துள்ளதே என அஞ்சுவதும் அன்பின் மிகுதியாலேயே நிகழ்கிறது எனவும் உணர்ந்துகொள்ள முடிகிறது.

சரணடைதல்

        இறைவனை அடைதலுக்குப் புறப்பற்றையும் அகப்பற்றையும் விடுதல் வேண்டும். அவ்வாறு தான் என்னும் நிலை மறந்து வாழாத நிலையினைக் கொண்ட மனத்திடம் ஊடல் கொள்கிறாள் தலைவி. தான் என்னும் எண்ணத்தை விட்டு நாணத்தை மறந்து இறையருளைப் பெற்ற நிலையினை

        நாணும் மறந்தேன் அவர்மறக் கல்லாஎன்

        மாணா மடநெஞ்சில் பட்டு            (திருக்குறள் : 1297)

என்னும் திருக்குறள் தெள்ளிதின் எடுத்துரைக்கிறது. உலகியல் குறித்த அறிவில்லாத நெஞ்சே இறையன்பை எளிதில் பற்றிக்கொள்கிறது என்னும் நிலையினையும் இங்கு உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது. 

எனக்குள் ஒருவன் – இறைவன்

        இறைவனை அடைதற்கும் இறையருளே வேண்டும் என்பதனை மனத்தின் வழியே அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. மனதை அடக்கல் என்பதும் மனத்தின் வழியே மட்டுமே நிகழக்கூடிய செயலாகும். எனவே மனத்தை அடக்க எல்லாம் அடங்கிப்போகும். இதனை உணராது ஐம்புலன்களும் தம் விருப்பபடி மனத்தை ஆட்டிவைப்பதாக எண்ணுவதும் அதனால் துன்புறுவதும் அறியாமையே. இதனையே

        துன்பத்திற்கு யாரே துணை ஆவர் தாமுடைய

        நெஞ்சம் துணையல் வழி                             (திருக்குறள் : 1299)

என்னும் திருக்குறள் தெள்ளிதின் உணர்த்துகிறது. எனவே இறையன்பு என்னும் பெருநிலைப் பெறுதற்கு மனதையே துணையாகக்கொண்டு செயல்படுதல் வேண்டும் எனத் தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் உணர்த்தியுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது.

நிறைவாக

        பெரியோர்களும் ஆசிரியர்களும் இளைய தலைமுறைக்கு ஊட்ட வேண்டிய அறநெறிகளை ஊட்ட இயலாவண்ணம் காலமும் சூழலும் மாறிவருகிறது. அக்குறையை நீக்கும் வகையில் திருக்குறளைக் கொண்டு சேர்க்கவேண்டியது தமிழரின் இன்றியமையாக் கடமையாகிறது. 

        காதல் நிலையில் நெஞ்சோடு கிளத்தல் முதல் நிலையாகவும் நெஞ்சோடு புலத்தல் அதன் வளர்ச்சி நிலையாகவும் அமைகிறது. இவ் இரண்டின் படி நிலையாகவே கலத்தல் நிகழ்தலுக்கான நிலை உண்டாவதனையும் உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது.

        காதல் என்பது மனித உறவுகளுக்கிடையே நிகழ்வது தொடக்க நிலையாகவும் உயிர்களுக்கிடையே நிகழ்தல் வளர்ச்சி நிலையாகவும் இறைவனுக்கிடையே நிகழ்தல் நிறை நிலையாகவும் இருப்பதனை திருக்குறளின் வழி நன்குணர்ந்து கொள்ளமுடிகிறது.

        திருக்குறளின் இன்பம் எனக் குறிப்பிடப்படும் காமத்துப்பால் அருளியல் நோக்கிலேயே எழுதப்பட்டுள்ளது என்பதனை இறை நெறியில் நின்று நோக்கும்போது தெள்ளிதின் புலப்படுகிறது.

        தெய்வப்புலவர் மனிதனுக்கும் இறைநிலைக்கும் இடையே நிகழும் காதல் நிலையினை வெளிப்படுத்தும் நிலையில் கவிஞராக மட்டுமின்றி மெய்ஞ்ஞானியாகவும் திகழ்வதனை உணர்வுடையோர் உணர்வர்.

____________