அகநானூற்றில் தமிழர் உணவு - Agananooru - Thamizhar food habits

அகநானூற்றில் தமிழர் உணவு

முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார்

துணைப்பேராசிரியர், தமிழ்த்துறை

 புதுச்சேரி-605008

உலாப்பேசி :9940684775

தமிழர்கள் ஒவ்வொரு நிலையிலும் ஒவ்வொரு செயலிலும் தமக்கென ஒரு உயர்ந்த ஒழுக்கத்தைக் கொண்டிருந்தனர். இப்பெருமையினை உணர்த்தும் பொருட்டே ஒவ்வொரு நிலத்துடனும் திணை என்னும் ஒழுக்கம் இணைந்தே  குறிப்பிடப்படுகிறது. எந்த நிலத்தில் வாழ்ந்தாலும் அந்நிலத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் அந்தந்த நிலத்திற்குரிய ஒழுக்கத்துடனே வாழ்ந்தனர். இதனைக் குறிப்பதற்காகவே குறிஞ்சித் திணை, முல்லைத்திணை, மருதத்திணை, நெய்தல் திணை, பாலைத்திணை என நிலப்பகுப்பு செய்யப்பட்டுள்ளது. இதனையே பொருள் இலக்கணம் தெளிவாக எடுத்துரைக்கிறது. அகவாழ்க்கைக்கும் புறவாழ்க்கைக்கும் எனத் தனித்தனி திணைகள் வகுத்த பெருமை தமிழினத்துக்கே உரியது.  அத்தகைய பெருமை கொண்ட தமிழினத்தின் உணவு முறையினை அகநானூற்றின் வழி காண விழைந்ததன் விளைவாகவே இக்கட்டுரை அமைகிறது.

உணவில் பழங்கள்

        இயற்கையைத் தெய்வமாக எண்ணி வணங்கி வாழ்ந்த தமிழர்கள் தம் உணவு முறையிலும் இயற்கையையே உணவாக உண்டு வாழ்ந்த பெருமையினை அகநானூறு தெளிவுபடுத்துகிறது. தமிழர்கள் பழங்களை உணவின் ஒரு கூறாகக் கொண்டிருந்ததனை

களவும் புளித்தன விளவும் பழுநின          (அ.நா. 394 : 1)

என்னும் தோழி கூற்று வெளிப்படுத்துகிறது. இக்கூற்றின்வழி களாப் பழங்களும் விளாம் பழங்களும் பழுத்துள்ளதனைக் கூறி உணவு பரிமாறுதற்குரிய காலம் வந்துவிட்டதனை தலைவனுக்குத் தோழி உணர்த்தி வரைவுக்கு வழிசெய்யுமாறு குறிப்புடன் உணர்த்துகிறாள். இதன்வழி பழங்களைத் தம் உணவின் முக்கியக் கூறாகக் கொண்ட தமிழரின் பெருமையினை உணரலாம். களாப்பழமும் விளாம் பழமும் பழுத்தால் புளிப்புச் சுவையுடையனவாக அமைவதனையும் அதனை உணவுடன் உட்கொண்ட நிலையினையும் உணர்த்துகிறார் இப்பாடலைப் பாடிய சிறுமேதாவியார். உணவு உண்ணுதற்கு முன்னர் பழச்சாறினை உட்கொள்ளும் பழக்கம்  இருந்ததனை

        முன்றில் நீடிய முழவுறழ் பலவின்

பிழிமகிழ் உவகையன் கிளையொடு கலிசிறந்து     (அ.நா. 172 : 11-12)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. இதன்வழி குறிஞ்சி நிலத்தலைவன் உணவு உண்ணுதற்கு முன் தன் சுற்றத்தோடு  இல்லத்தின் முன் இருந்த உயர்ந்த முழவு போன்ற பலாக் கனியிலிருந்து பிழிந்தெடுத்த சாறினை உட்கொண்டு மகிழ்ந்ததனை அறியமுடிகிறது.

வாழையும் பலாவும்

        தமிழர்களை நன்கு வாழ வைத்ததில் வாழைக்குப் பெரும்பங்குண்டு. காலவரையன்றி எப்போதும் அள்ளிக்கொடுக்கும் வாழையினை வளர்த்துவந்த பெருமை தமிழர்க்கு உண்டு. வாழையினம் பரம்பரை தோறும் தொடர்ந்து அள்ளித்தரும் தன்மையுடையதனாலேயே வாழையடி வாழையாக என்னும் தொடர் வாழ்த்துவதற்குப் பயன்படுத்தப்படுவதனைக் காணலாம். தமிழர் முக்கனியில் ஒன்றாக வாழையினை வைத்து அதன் பெருமையினை உணர்த்தினர். வாழை சுவையானது, பலா வாழையை விட சுவையானது , தேன் பலாவைவிட சுவையானது. இவை மூன்றையும் உண்டு வாழ்ந்தனர் குறிஞ்சி நில மக்கள். குறிஞ்சி நிலத்தில் வாழும் குரங்குகளுக்கும் இவை எளிதாகக் கிடைத்தன. இவ்வாறு அங்கு உண்ட குரங்கு மயக்கத்தினால் சந்தனமரத்தில் ஏறமுடியாது பூக்கள் சிதறியிருந்த பூக்களாலான படுக்கையில் படுத்திருந்ததனை

        கோழிலை வாழைக் கோண்மிகு பெருங்குலை

        ஊழுறு தீங்கனி உண்ணுநர்த் தடுத்த

        சாரற் பலவின் சுளையொ டூழ்படு

        பாறை நெடுஞ்சுனை விளைந்த தேறல்

        அறியா துண்ட கடுவன் அயலது

        கறிவளர் சாந்தம் ஏறல் செல்லாது

        நறுவீ அடுக்கத்து மகிழ்ந்துகண் படுக்கும்     (அ.நா. 2 : 1-7)

என்னும் அடிகள் தெளிவுபடுத்துகின்றன. குறிஞ்சி நிலத்தில் வாழை மரங்கள் வளமான இலைகளுடன் நன்கு முதிர்ச்சியுற்ற இனிய கனிகளையுடையதாக விளைந்திருந்ததனையும் ஒருமுறை உண்டால் பிற எவற்றையும் உண்ணாத அளவிற்கு மிகுந்த சுவையான முற்றிய பலாப்பழங்களையுடைய பலாமரங்கள் நிறைந்திருந்ததனையும் இப்பாடலின் வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. கனியாலும் சுளையாலும் பாறையிடத்திலுள்ள நெடிய சுனையில் உண்டான தேன் இவை இரண்டையும் விட சுவையாக இருந்ததனை இப் பாடல் பதிவு செய்கிறது. இதன்வழி பலவகையான பழங்களையும் தேனையும் உண்டு குறிஞ்சிநிலமக்கள் வளமோடு வாழ்ந்ததனை அறியமுடிகிறது.

தேனும் பாலும்

        தேனும் பாலும்  மருத்துவ குணம் கொண்டதாகவே எந்நாளும் போற்றப்படுகிறது. தமிழர்கள் இயல்பாகவே இவற்றை உணவாகக் கொண்டனர். தேனுடைய குணம் மிகுதியாக இருப்பதனால் தேன் மருத்துவம் எனத் தனி மருத்துவமே இருப்பதனை உணரலாம். தேனை உட்கொள்ளும் முறையறிந்து உண்டால் உடல் இளைக்கவும் பருக்கவும் செய்யும்.  இத்தகைய அருமருந்தினை இயல்பான உணவாகவே உட்கொண்ட நிலையினை

        தேங்கலந் தளைஇய தீம்பால் ஏந்தி                                  (அ.நா. 207 : 14)

என்னும் அடி எடுத்துக்காட்டுகிறது.

       

சந்தன விறகில் சமைத்தல்

        ராமசேரி என்னும் இடத்தில் செய்யும் இட்லி உலகப்புகழ் பெற்ற இட்லியாகக் கூறப்படுகிறது. இது பல நாள் கெடாமல் மிகவும் மென்மையாகவும் சுவையாகவும் இருப்பது. இத்தகைய பெருமைக்கு அங்கு கிடைக்கும் விறகை வைத்து சமைப்பதே காரணம் எனக் கூறப்படுகிறது. இதன்வழி விறகினாலும் உணவின் சுவை கூடும் என்பதனை ஏற்கமுடியவில்லை. இச் செய்தியினை நம்பும் வகையில் சங்கப்பாடல் அமைந்துள்ளது குறிஞ்சி நிலத்தில் வாழ்ந்த மக்கள் சந்தன விறகில் ஊன் சமைத்த செய்தியினை

        சாந்த ஞெகிழியின் ஊன்புழுக் கயருங்

குன்ற நாடன் ................................                 (அ.நா. 172 : 13-14)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக் காட்டுகின்றன. இன்றைய நிலையில் சிறிய சந்தனக்கட்டைக் கூட கிடைக்காமல் செயற்கையாக கிடைக்கும் பூச்சினையே பயன்படுத்தும் நிலை வந்துவிட்டது. ஆனால் விறகெரிப்பதற்கும் சந்தனத்தைப் பயன்படுத்திய வளமான வாழ்க்கையினை அகநானூறு எடுத்துக்காட்டுகிறது.

பாலே உலையாக

        உணவு சமைக்க நீரினை உலையாக வைப்பது இன்றைய நடைமுறை. ஆனால் பாலையே உலையாக வைத்துச் சமைக்கும் வழக்கம் இருந்ததனை

        புதுமண மகடூஉ அயினிய கடிநகர்ப்

        பல்கோட்டு அடுப்பில் பால்உலை இரீஇக்

        கூழைக் கூந்தல் குறுந்தொடி மகளிர்

        பெருஞ்செய் நெல்லின் வாங்குகதிர் முறித்துப்

பாசவல் இடிக்கும் இருங்காழ் உலக்கை              (அ.நா. 141 : 14-18)

என்னும் அடிகள் தெளிவுறுத்துகின்றன. புதிதாக திருமணமானவள் உணவு நிறைந்திருக்கும் மணமனையில் பல புடைகளுடைய அடுப்பில் பாலை உலையாக வார்த்து அதில் கூழைக் கூந்தலையும் சிறிய வளையல்களையும் அணிந்த மகளிர் பெரிய வயலில் விளைந்த கதிரினை முறித்து பசிய அவலாக குற்றிய அரிசியினை இட்டு சமைத்தாள் எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. பாலையே உலையாக வைத்துச் சமைக்கும் அளவிற்கு பால் வளம் நிறைந்திருந்ததனையும் அதனைக்கொண்டு முறையாக சமைக்கும் வல்லமையினையும் பெற்றிருந்ததனையும் இப்பாடல் எடுத்துக்காட்டுகிறது.

உழுத்தங் களி

        இறைச்சியில் உள்ள புரதச்சத்தும் பின்விளைவு ஏற்படுத்தாத செரிக்கும் தன்மையினைக் கொண்டதுமான களியினைத் தமிழர்கள் தம் உணவாகக் கொண்டிருந்தனர். உழுத்தம் பருப்பு உடல் வளத்தைக் கூட்டிவிக்கும் என்பதனாலேயே பெண்களுக்கு உழுத்தம்பருப்பால் செய்த பண்டத்தைக் கொடுப்பர். அகநானூற்றுத் தலைவனுக்குத் தலைவி அன்புடன் சத்தான உழுத்தங்களி அளித்ததனை

உழுந்துதலைப் பெய்த கொழுங்களி மிதவை

பெருஞ்சோற் றமலை நிற்ப .......................      (அ.நா. 86 : 1-2)

என்னும் கூற்று எடுத்துக்காட்டுகிறது.  வாயில் மறுத்த தோழிக்குத் தலைவியின் அன்பைக் கூறி வாயில் விடுக்க வேண்டுகிறான். களி உண்ட உழவர்கள் இன்று   கருந்தேறலையும்(காஃபி) செந்தேறலையும்(தேநீர்) பருகி உடலை வீணாக்கிக் கொள்கின்றனர். எனவே இன்று கிராமத்தில் பலருக்கு இரத்தக்கொதிப்பும் சர்க்கரை நோயும் பரவலாகக் காணப்படுகிறது என இயற்கை மருத்துவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். சர்க்கரை நோயின் தலைமையமாக மாறிக் கொண்டிருக்கும் இந்தியாவை மீட்டெடுக்க இனியாவது இயற்கை உணவை வலியுறுத்துவது அரசின் கடமை மட்டுமன்று. கல்வி கற்ற ஒவ்வொருவரின் கடமை என்பதனை உணரவேண்டும். உழவர்கள் கூழினை உண்பதற்கு இடமாக நிழல் தரும் மரத்தின் கிளைகளை வெட்டாது காத்திருந்த செய்தியினை

        கொல்லை யுழவர் கூழ்நிழல் ஒழித்த

வல்இலைக் குருந்தின் வாங்குசினை இருந்து        (அ.நா. 194 : 13-14)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. உழவர்கள் நிழலில் கூழுண்டதனால் நிழலுக்கே கூழ் நிழல் எனக் குறித்த நிலையினைக் கொண்டு கூழுக்கு அளித்த முக்கியத்துவத்தினை இங்கு எண்ணி மகிழலாம்.

புளியஞ் சோறு

        புளியஞ் சோறு தமிழர் உணவில் சிறப்பான இடத்தைப் பெறுகிறது. அப் புளியஞ்சோறினை எவ்வாறு செய்தனர் என்பதனையும் 394ஆம் பாடலே எடுத்துரைக்கிறது. நீரில் உலை வைத்து சமைக்காது முற்றிய தயிரில் உலை வைத்து அதில் புதுக்கொல்லையில் விளைந்த வரகினது குத்துதல் மாட்சிமைப்பட்ட அரிசியோடு மழைக்காலத்தில் நனைந்த வாயினையுடைய புற்றிலிருந்து வெளிப்பட்ட ஈயலை இட்டுச் சமைத்தனர். இனிய புளிப்புச்சுவை நிறைந்த விருப்பம் தரும் சோற்றினை சமைக்கும் நிலையினை

        . . ................................. பழுப்புறு விளைதயிர்

        இதைப்புன வரகின் அவைப்புமாண் அரிசியொடு

        கார்வாய்த் தொழிந்த ஈர்வாய்ப் புற்றத்து

ஈயல்பெய் தட்ட இன்புளி வெஞ்சோறு                (அ.நா. 394 : 2-5)

என்னும் பாடல் எடுத்துரைக்கிறது. தமிழர்கள் புளியஞ் சோற்றினைப் பல நாட்களுக்கு வைத்து உண்ணும் பழக்கம் கொண்டிருந்தனர். இன்றும் வெளியூர் செல்லும்போது கட்டுச்சோறாக புளியஞ்சோற்றினையே கட்டிக்கொடுக்கும் பழக்கம் நிலவிவருகிறது. பணியாளர்கள் சூடான புளியஞ்சோற்றில் சிவந்த பசுவின் வெண்ணெய் உருகும்படி ஊற்றி உண்டதை

        சேதான் வெண்ணெய் வெம்புறத் துருக

இளையர் அருந்தப் பின்றை நீயும்             (அ.நா. 394 : 6-7)       

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. இந்த அடிகளின் வழி பணியாளர்கள் உணவுண்ட பின்னரே தலைவனும் தலைவியும் உணவுண்ட நிலையினையும்  அறியமுடிகிறது. இதன்வழி தமிழரின் உயர்பண்பினைய அறிந்துகொள்ள இயலும்.

வரகுச் சமையல்

                வரகரிசியைக் கொண்டு செய்யப்படும் சமையலே உடலுக்கு வலிமை சேர்க்கும். வளமான அரிசியினை முறையாகச் சேமித்து அதனைக் கொண்டு உணவு சமைத்த நிலையினை அகநானூற்றின் 393 ஆம் பாடல் நிரலாக எடுத்துரைக்கிறது. வரகினை பயிரிட்டு அதனை சேமித்த நிலையினை

        இதைச்சுவற் கலித்த ஈரிலை நெடுந்தோட்டுக்

கவைக்கதிர் வரகின் கால்தொகு பொங்கழி  (அ.நா. 393 : 4-5)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. புதுக்கொல்லையில் தழைத்த ஈரிய இலையின் நீண்ட இதழினையுடைய வரகினைக் கவர்ந்து கதிருடன் கூடிய தட்டைகளை தொகுத்த  பொலியில் சேர்த்துவைக்கப்பட்டது. பின்னர்  மாடுகளின் கவர்த்த குளம்பினால் துவைக்கச்செய்து பல கிளைகளிலிருந்து உதிர்ந்த வரகினை அகன்ற இடத்திலுள்ள பாறையில் தாயர்கள் வளமான உலக்கையால் உரலில் இட்டுத் தீட்டினர்.  மண்ணால் செய்யப்பட்ட பானையில் சுனையிலிருந்து எடுத்த நீரினை ஊற்றி அதனை கற்களை அடுக்கி அமைத்த அடுப்பில் உலையாக இட்டதை

        கவட்டடிப் பொருத பல்சினை உதிர்வை

        அகன்கட் பாறைச் செவ்வயிற் றெறீஇ

        வரியணி பணைத்தோள் வார்செவித் தன்னையர்

பண்ணை வெண்பழத் தரிசி ஏய்ப்பச்

சுழல்மரஞ் சொலித்த சுளகலை வெண்காழ்

தொடிமாண் உலக்கை ஊழிற் போக்கி

உரல்முகங் காட்டிய சுரைநிறை கொள்ளை

ஆங்கண் இருஞ்சுனை நீரொடு முகவாக்

களிபடு குழிசிக் கல்லடுப் பேற்றி                             (அ.நா. 393 : 6-14)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. அச்சோறு கொத்துக்கள் நிறைந்த கொன்றையின் நிறைந்த பூந்தாது போலானது. இவ்வாறு இடையர் ஆக்கிய சோற்றினை வளமான நல்ல பசுவின் பாலுடன் கூட்டி அளித்ததனை

இணர்ததை கடுக்கை ஈண்டிய தாதிற்

குடவர் புழுக்கிய பொங்கவிழ் புன்கம்

மதர்வை நல்லான் பாலொடு பகுக்கும்                       (அ.நா. 393 : 15-17)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. இடையர் குலத்தில் பால் வளம் சிறந்திருப்பது இயல்பே என்பதனைச் சுட்டிக்காட்டும் வகையில்

நிரைபல குழீஇய நெடுமொழிப் புல்லி                        (அ.நா. 393 : 18)

என்னும் அடிகள் புலப்படுத்துகின்றன. புல்லி என்பவன் பசு நிரைகளை நிறைவாகப் பெற்று புகழுடன் வாழ்ந்த திறத்தினை இப்பாடல் எடுத்துக்காட்டுகிறது. பால்வளத்தால் வளமாக வாழ்ந்த பெருமையோடு வரகரசியால் உணவுண்ட சிறப்பினையும் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது.

கடல் விளை அமிழ்து

        தமிழர் உணவில் உப்பு முக்கிய இடம் பெறுகிறது. அதனாலேயே ஊர் ஊராகச் சென்று உப்பை வணிகம் செய்த உமணரை

        கடல்விளை அமிழ்தின் கணஞ்சால் உமணர்         (அ.நா. 169 : 6)

எனச் சங்கப்புலவர்கள் குறிப்பிட்டனர். அவ்வாறே உப்பு விளையும் வயலாக கடல் இருந்ததனை மிகவும் நயத்துடன்

        அணங்குடை முந்நீர் பரந்த செறுவின்                (அ.நா. 207 : 1)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

இறைச்சியும் மீனும்

உமணர்கள் செல்லும் வழி பாலை நிலமாதலால் அங்கு மறவர் விட்டுச் சென்ற யானைக் கறியினை தீக்கடைக்கோலால் வதக்கி உண்டதனையும் அங்குள்ள சுனைநீரில் உலை வைத்து அக்கறியினை கூட்டி ஆக்கிய நிலையினையும்

        கலிகெழு மறவர் காழ்க்கோத் தொழிந்ததை

        ஞெலிகோல் சிறுதீ மாட்டி ஒலிதிரைக்

        கடல்விளை அமிழ்தின் கணஞ்சால் உமணர்

சுனைகொள் தீநீர்ச் சோற்றுலைக் கூட்டுஞ்           (அ.நா. 169 : 4-7)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. உமணர் விட்டுச் சென்ற அடுப்பில் மறவர்கள் சமைத்து உண்பதனையும் மறவர்கள் விட்டுச் சென்ற கறியினை உமணர்கள் சமைத்து உண்பதனையும் இப்பாடலின் வழி அறியமுடிகிறது. வரால் மீனை விரும்பி உண்ணும் பலர் வாழ்ந்தனர். ஆகையினால் மீன் வேட்டையில் கிடைத்த இறால் மீனின் துண்டத்தினை விற்று பணம் பெற்கிறான். அப்பணத்தைக் கொண்டு கள் குடித்து தனது வேலையினை மறந்து உறங்குகிறான். இச் செய்தியினை

        நெடுங்கொடி நுடங்கும் நறவுமலி பாக்கத்து

        நாள்துறைப் பட்ட மோட்டிரு வராஅல்

        துடிக்கட் கொழுங்குறை நொடுத்துண்டு ஆடி (அ.நா. 196 : 1-3)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. கடற்கரை சார்ந்த இடங்களில் கள் நிறைவாக கிடைத்த செய்தியினை உணர்த்தும் வகையில் ’நறவு மலி பாக்கம்’ எனக் குறிப்பிடப்படுகிறது. இதன்வழி மீன் உணவினை விரும்பி உண்ட நிலையினையும் அறிந்துகொள்ள முடிகிறது. கள்ளினை உண்டு தன்னை மறந்த நிலையில் இருக்கும் கணவனுக்கு இனிப்புடன் கூடிய புளிப்புச்சுவை கொண்ட பிரம்பு பழத்தினை சோற்றில் பிசைந்து கொடுத்தததனை

வேட்டம் மறந்து துஞ்சுங் கொழுநர்க்கு பாட்டி

ஆம்பல் அகலிலை அமலைவெஞ் சோறு

தீம்புளிப் பிரம்பின் திரள்கனி பெய்து         (அ.நா. 196 : 4-6)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. 

ஊனைப் புழுக்கி உண்ணல்

        பாலை நிலத்தை கடந்து செல்வது வணிகர் இயல்பு. அவ்வாறு உப்பு வணிகர்கள் விட்டுச்சென்ற அடுப்பில் மழவர்கள் ஊனினை புழுக்கி உண்டதனை

        ............................ அத்தம் வெறிகொள

உமண்சாத் திறந்த ஒழிகல் அடுப்பின்

நோன்சிலை மழவர் ஊன்புழுக் கயரும்               (அ.நா. 119 : 7-9)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. பாலை நிலத்தில் வலிய வில்லினை உடைய மறவர்கள் தம் பசித்துன்பம் தீர நாற்றம் உண்டாக்கும் ஊனினைப் புழுக்கி உண்டனர். இத்தகைய கொடும்வழியில் தலைவன் சென்றதாகப் பாடுகிறார் நக்கீரனார். 

உணவுப் பெருங்கொடை

        இல்லோர்க்கு மட்டுமின்றி வந்தோர்க்கும் உணவிட்டு மகிழும் பண்பு தமிழர் பண்பு. அதனால்தான் ஒவ்வொருவரும் தமது இல்லத்தின் முன்னர் திண்ணை கட்டியிருந்தனர்.  தாம் உணவருந்தும் முன் யாரேனும் திண்ணையில் உள்ளனரா எனப் பார்த்து விருந்தோம்பிய பின் உண்ணும் பழக்கத்தினைத் தமிழர் கொண்டிருந்தனர். உலகில் உள்ள அனைவரும் தனக்காக வீடுகட்டிய போது அயலவர் வந்து தங்கும்பொருட்டு திண்ணைக் கட்டிய பெருமை தமிழர்க்கே உரியது. இல்லறத்தார் தமக்குரிய ஒழுக்கத்தினை இவ்வாறு பின்பற்றிய போது வளம்படைத்தவர்கள் அன்னசத்திரங்களைக் கட்டி உணவிட்டு மகிழ்ந்தனர். இவ்வாறு உதியன் என்பவன் எவர்வரினும் எப்போதும் உணவுண்ணும் வகையில் உணவுச்சாலை அமைத்திருந்ததனை

        கொடைக்கடன் ஏன்ற கோடா நெஞ்சின்

        உதியன் அட்டில் போல ஒலியெழுந்து

அருவி ஆர்க்கும் பெருவரைச் சிலம்பின்              (அ.நா. 168 : 6-8)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. கொடையினையே தம் கடனாக ஏற்றுக் கொண்டவன் உதியன் எனக் குறிப்பிடுவதன் வழியும் உதியனுடைய அறச்சாலையில் எழும் ஒலி போல் அருவி தொடர்ந்து ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது எனக் கூறுவதன் வழியும்  உணவிடும் அறத்தைப் போற்றிய பெருமையினைத் தெளிவாக உணரலாம். அருவியினை அடுக்களையோடு ஒப்பிட்ட நயத்தையும் இங்கு எண்ணி மகிழலாம்.

நிறைவாக

        தமிழர்களின் உணவுமுறையும் தமிழர் பண்பாட்டினைப் போலவே பிறர்க்கு வழிகாட்டுவதாக அமைவதனை அகநானூற்றுப்பாடல்கள் தெளிவாக எடுத்துரைக்கின்றன.  எனவே தமிழர் உணவை தமிழருக்குரிய பண்பாட்டோடு பரிமாறினால் அனைத்துக் குடும்பங்களிலும் அன்பு நிறைவாக இருக்கும் எனத் தெளியலாம்.

அகநானூற்று முல்லை நிலப்பாடல்களில் தமிழர் மாண்பு - Agananooru

அகநானூற்று முல்லை நிலப்பாடல்களில் தமிழர் மாண்பு

முனைவர் ம.ஏ.கிருட்டினகுமார், தமிழ்ப் பேராசிரியர்(துணை), புதுவை-605008. உலாப்பேசி :9940684775

        அகநானூறு பெயராலும் எண்வைப்பு முறையாலும் தனித்துவம் உடையது. அகநானூறு அகம், அகப்பொருள், நெடுந்தொகை எனக் குறிக்கப்படுவதன் வழி இந்நூல் அகப்பொருளுடைய சிறந்த 400 பாடல்களை உள்ளடக்கியது என்பதனையும் எட்டுத்தொகை நூல்களில் நெடுமையான அடிகளையுடையதுமாக (சிற்றெல்லை 13 பேரெல்லை 31) விளங்குவதனையும் அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. இலக்கிய நயமில்லாத எவ்வகை படைப்பும் காலத்தை வென்று நிற்காது. சங்க இலக்கியங்கள் அனைத்தும் தமிழரின் வாழ்க்கை முறையினைக் காட்டும் ஆடியாக மட்டுமின்றி புலவர்களின் புலமை வளத்தினையும் வெளிப்படுத்துவனவாகவும் அமைந்துள்ளன. மலரினைப் பொன் தட்டில் வைத்து இறைவனுக்குப் படைத்தல் போல மலர்ந்த தமிழர் வாழ்வினைத் தங்க இலக்கியமாம் சங்க இலக்கியத்தின்வழி எடுத்துரைத்தனர். சங்க இலக்கிய ஆரத்தில் அகநானூறு என்னும் ஒரு மணியினை மட்டும் எடுத்து அதன் ஒரு கூறான முல்லைநிலப் பாடல்களை (4,14,24… என அமையும் 40 பாடல்கள்) மட்டும் ஆய விழைந்ததன் விளைவாகவே இக் கட்டுரை அமைகிறது

.  

முல்லை நிலப்பாடல்களின் சிறப்பு

        உலகிலேயே தமிழர்கள் மட்டுமே தம்முடைய பாடல்களில் முதல், கரு, உரிப்பொருளை வைத்துப்பாடினர். இவ்வாறு பாடுவது கடினமாயினும் அதனை எளிமையாக்கிக் கொடுத்த பெருமை தமிழர்க்கே உரியது. இதன்வழி படைப்பாளி என்பவன் எதனையும் முழுமையாக அறிந்து நன்கு உணர்ந்து அவ்இலக்கியத்தில் தோய்ந்து படைப்பை உருவாக்க வேண்டும் என்பதனை உணர்த்தும் வகையில் சங்க இலக்கியங்களை பாடியுள்ள நிலையினைக் காணலாம். செய்யுள் அமைப்புகளுடன் மட்டுமின்றி பாடக் கூடிய வகையின் இனிய பண்களையும் அமைத்துப் பொருளால் மட்டுமின்றி சொல்லாலும் இனிக்கச் செய்த பெருமை சங்கப் புலவர்களுக்கே உரியது. அவ்வரிசையில் முல்லை நிலப் பாடல்களும் அதற்குரிய  முதல்,கரு, உரிப்பொருள்களைக் கொண்டே படைக்கப்பட்டுள்ள சிறப்பினை ஒவ்வொரு பாடலிலும் காணமுடிகிறது  இப்பெருமை அகநானூற்றிலுள்ள அனைத்துத் திணைகளுக்கும் உரியதாயினும் முல்லைத் திணைப் பாடல் மட்டுமே முல்லை என்னும் சொல்லுடனே தொடங்கி அந்நிலத்தின் பெருமையினை உணர்த்துவதனை

        முல்லை வைந்நுனை தோன்ற இல்லமொடு

        பைங்காற் கொன்றை மென்பிணி அவிழ             (அ. நா. 4 : 1-2)   

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. முல்லையின் கூரிய நுனியினையுடைய அரும்புகள் தோன்ற என முல்லை நிலப் பாடல்கள் அரும்புவதனையும் அவை பின்னால் விரிந்து செழிக்கப் போவதனை உணர்த்தும் வகையில் கொன்றை மரத்தின் முகைகள் கட்டு அவிழ்ந்து விரிய என்னும் தொடராக அமைத்துள்ளதனை எண்ணி மகிழலாம்.

        முல்லை நிலத்திற்குரிய காலம் கார்காலம். இந்த கார்காலத்தில் மலை மீது அச்சம் தரும் வில்லாக வானவில் தோன்றுகிறது. முரசு போன்று மேகம் முழங்குகிறது. கடல் நீரை முகந்து உலகையே வலப்பக்கமாக வளைத்துத் தாழ்ந்து பெய்யும் மழையானது திசையையே மறைத்து விடுகிறது.  அவ்வாறு பெய்யும் மழையால் அம்முல்லை நிலமே காட்சிக்கு அழகாகவும் இன்பம் தரக்கூடியதாகவும் விளங்கியதனை

        மலைமிசைக் குலைஇய உருகெழு திருவில்

        பணைமுழங் கெழிலி பௌவம் வாங்கித்

        தாழ்பெயற் பெருநீர் வலனேர்பு வளைஇ

        மாதிரம் புதைப்பப் பொழிதலின் காண்வர

        இருநிலங் கவினிய ஏமுறு காலை           (அ. நா. 84 : 1-5)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. மேகம் என்னும் முரசொலிக்க வானவில்லிருந்து பெய்யும் அம்பு மழையால் உலகமே வளைக்கப்பட்டுவிடுவதனை இப்பாடலாசிரியர் எழிலுற காட்சிப்படுத்தியுள்ளார். முல்லை நிலத்தில் முல்லைப் பூக்களோடு பல பூக்கள் பரந்து கிடக்கிறது. இவ் அழகு சிறந்த ஒவியத்தின் அழகு போல காட்சியளிப்பதனை

        …………………………………………………………………….. நன்பல

        முல்லை வீகழல் தாஅய் வல்லோன்

        செய்கை அன்ன செந்நிலப் புறவின்           (அ. நா. 134 : 4-6)

என்னும் அடிகள் படம்பிடித்துக்காட்டுகின்றன. இவ் அடிகள் இயற்கையைப் படைத்த இறைவனை ஓவியனாகக் காட்டியுள்ள திறத்தினை எண்ணி மகிழலாம். தம் ஒழுக்க வாழ்வால் மழையைப் பெய்விக்கும் திறமுடைய கற்புடை மகளிர் முல்லை மலரை விரும்பி அணிந்ததனை

        முல்லை சான்ற கற்பின்

        மெல்லியற் குறுமகள் ………………….                 (அ. நா. 274 : 13-14)       

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைத்து முல்லையின் பெருமையினைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

தொடக்கமே தொடக்கம்

        தமிழர் வாழ்க்கை அன்பில் தொடங்குகிறது. அன்பில் வளர்கிறது. அன்பில் தழைத்து அன்பில் முடிகிறது. முல்லை நிலப் பாடலின் தொடக்கம் அன்பின் முதிர்ச்சியால் விளையும் அருளில் தொடங்குகிறது. தலைவன் தலைவி மீதுள்ள அன்பினை வண்டுகளிடம் காண்கிறான். அவை தேரிலிருந்து எழும் ஒலியால் அஞ்சும் என எண்ணியவனாய் தேர் மணியினை ஒலிக்காதவாறு கட்டுகிறான். இதனை

        பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த

        தாதுண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி

        மணிநா ஆர்த்த மாண்வினைத் தேரன்               (அ. நா. 4 : 10-12) 

என்னும் அடிகள் வழி உணர்த்துகிறார் குறுங்குடி மருதனார். பகைவரைக் கண்டு அஞ்சாத தலைமகன் வண்டினை கண்டு அஞ்சுவதாகக் கூறுவது அந்த வண்டின் மீது கொண்ட அருள் காரணமாகத் தோன்றிய அச்சம் என உரையாசிரியர்கள் (ந.மு.வேங்கடசாமி நாட்டார் ,ரா.வேங்கடாசலம்பிள்ளை) கூறுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது. இவ்வாறு முதல் பாடலே தலைவனின் அன்பினை எடுத்துரைத்து அன்பிலேயே வாழ்க்கைத் தொடங்க வேண்டும் என்பதனை அறிவுறுத்துகிறது. வண்டிற்கு செவியறிவு உண்டு என்பதனை உணர்ந்து செயல்பட்ட தலைவனின் அன்பை புலப்படுத்தியதன்வழி புலவரின் அறிவியல் அறிவினையும் அறிந்துகொள்ள இயலும்.

தலைவன் மாண்பு

        தலைவன் தலைவியிடம் மிகுந்த அன்பினையுடையவன். வினை ஆடவர்க்கு உயிர் என்பதனால் போர் செய்து முடித்து வந்தவன் அதற்குரிய பரிசினையும் பெறாது தலைவியைக் காண வந்த நிலையினை

        செல்வம் உடையோர்க்கு நின்றன்று விறலெனப்

        பூக்கோள் ஏய தண்ணுமை விலக்கி          (அ. நா. 174 : 3-4)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. வெற்றியாகிய செல்வம் உடையவர்க்கு  பெருமை என்றும் நிலைக்கும். அத்தகையோர்க்கு தண்ணுமை முழக்குடன் பொன்னாலான பூவினை அரசன் அளித்து சிறப்பு செய்வான். அந்த சிறப்பினைப் பெறாது தலைவன் தலைவியைக் காண வருகிறான். இதன்வழி தலைவனின் அன்பை  புலப்படுத்தும் நயத்தைக் காணலாம். தலைவன் தன் துணையின்றி வாழத் தெரியாதவன் என்பதை உணர்ந்தவள் தலைவி. எனவே, தன் வருத்தம் அறியாது இருப்பினும் அவனுடைய வருத்தத்தை அறிவான் எனத் தலைவி கூறுவதனை

        நம்நிலை அறியா ராயினும் தம்நிலை

        அறிந்தனர் கொல்லோ தாமே ……………….         (அ. நா. 264 : 10-11)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. இதன்வழி தலைவிக்கு விளையும் துன்பம் தலைவனுக்கே உரியதாகக் கருதும் தலைவனின் காதல் நிலையினை உணரலாம்.

தலைவி மாண்பு

        தலைவி இல்லற மாண்பினை காக்கும் பெருமைக்குரியவள். தலைவி தனக்கு விளையும் துன்பத்தினை மறைத்து தலைவனின் புகழைக் காப்பவள். துன்பமானது சொல்லக் கூடிய அளவினைக் கடந்தாலும் அதனைக் குறைவாகச் சொல்லும் பக்குவமுடையவள் என்பதனைத் தலைவனின் கூற்றாகப் புலப்படுத்துவதனை

சிறிய சொல்லிப் பெரிய புலம்பினும்         (அ. நா. 144 : 8)

என்னும் அடி எடுத்துரைக்கிறது. தலைவனைப் பிரிந்ததால் உண்டான துன்பத்தை தன் புதல்வனிடம் மறைத்து புன்முறுவல் காட்டியதனை

        பொன்னுடைத் தாலி யென்மகன் ஒற்றி

        வருகுவை யாயின் தருகுவென் பாலென

        விலங்கமர்க் கண்ணள் விரல்விளி பயிற்றித்        (அ. நா. 54 : 18-20)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. பொன்னாலான தாலியினை அணிந்த மகனை அன்புடன் விரலால்  அழைப்பதனைப் பயிலச்செய்து ஒருக்கணித்து நோக்கும் அமரிய கண்களையுடையவளாய் தலைவி இருந்ததனை இப்பாடல் புலப்படுத்துகிறது. இப்பாடலின்வழி மகன் தாலி அணிந்திருந்தனையும் அறியலாம் வினைமேற் சென்ற தலைவன் வருகைக்காக்க் காத்திருக்கும் தலைவி அவன் வராதிருப்பினும் நலமாக இருந்தால் போதும் என எண்ணக்கூடியவளாக இருந்ததனை

        வரினும் வாரா ராயினும் ஆண்டவர்க்கு

        இனிது கொல்  வாழி தோழி ……………………..                (அ. நா. 244 : 7-8)

எனும் அடிகள் புலப்படுத்துகின்றன. இதன்வழி தலைவியின் எல்லையில்லா அன்பினை உணரமுடிகிறது.

ஆற்றுப்படுத்தும் தோழி

        தோழி தலைவியினிடம் மிகுந்த அன்புடையவள். தலைவியினுடைய பிரிவுத் துயரைத் தீர்க்கும் நுட்பமுடையவள். தலைவன் முதல் ஊரார் வரை அனைவருடைய உள்ளத்தினை அறிந்து செயல்படும் திறமுடையவள் தோழி. அவ்வாறே  இங்கும் தலைவியைத் தேற்றுவதனை

        மருண்டமான் நோக்கம் காண்டொறும் நின்னினைந்து

        திண்டேர் வலவ கடவெனக் கடைஇ

        இன்றே வருவர் ஆன்றிகம் பனியென        (அ. நா. 74 : 10-11)        

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. இதன் வழி தலைவன் மானைக் கண்டு தலைவியை நினைத்து வருதலையும், அன்புடையவனாதலால் தேரை விரைவாகச் செலுத்தக் கூறுவானெனவும் இன்றைக்கே வருவானெனவும் கூறி தலைவியின் துயரைக் களைய முனையும் சிறப்பினைக் காணலாம்.

அரசனும் தானையும்

        அரசனே போரினை நடத்தவதிலும் வெற்றியைக் கொண்டாடுவதிலும் முதன்மையானவன்.   தானைக்கு விளையும் வெற்றியும் தோல்வியும் அரசனுக்குரியதாகவே அமைகிறது. எனவே பொறுப்புடன் தன் கடமையைச் செய்யும் பொறுப்புடையவனாகத் திகழ்ந்ததனை

        அடுபுகழ் மேவலோடு கண்படை யிலனே

        அமரும் நம்வயின் அதுவே ……………………..          (அ. நா. 214 : 7-8)

       

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. இதன்வழி அரசன் வெற்றி என்னும் புகழைப் பெற போரைச் செம்மையாக நடத்தும் பொருட்டு உறக்கமின்றி இருந்ததனை அறியலாம். யானை மறத்தின் பெருமையினை விளக்கவந்த புலவர் அதன் பிளிறலைக் கொண்டே அதன் ஆற்றலை எடுத்துரைக்கிறார். வானில் இடி முழங்கினாலும் அதற்கு ஈடாக முழங்கும் வலிமையுடைய களிறுகள் பாசறையில் சுற்றிவந்ததனை

        ஏறெழுந்து முழங்கினும் மாறெழுந்து சிலைக்கும்

        கடாஅ யானை கொட்கும் பாசறை            (அ. நா. 144 : 12-13)

என்னும் அடிகள் புலப்படுத்துகின்றன. போர் வீர்ர்கள் பலநாளும் தூக்கமின்றி கடுமையாகப் போர் செய்ததனால் இறந்தவர்ப் போல உறங்குவதனையும் முழுமையான வெற்றி கிடைக்காததனால் அரசனின் சினம் அடங்காதிருத்தலையும்

        இரவுத்துயில் மடிந்த தானை

        உரவுச்சின வேந்தன் பாசறை யேமே                 (அ. நா. 24 : 17-18)

என்னும் அடிகள் உணர்த்துகின்றன. வேந்தன் தாம் கருதி வந்த திறையைக் கொடுத்தால் அப்பகைவரையும் நட்பாக்கிக் கொள்ளும் பெருமிதத்துடன் இருந்ததனை

        வந்துவினை முடித்தனன் வேந்தனும் பகைவரும்

        தந்திறை கொடுத்துத் தமராயினரே           (அ. நா. 44 : 1-2)

என்னும் அடிகளின் வழி அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. பகைமை இன்றி பொருளை மட்டுமே நோக்கமாகக் கொண்டு செயல்பட்ட நிலையினையும் உணரலாம்.

தேரும் பாகனும்

        தலைவன், தன்னிடம் மிகுந்த அன்புடையவனாகவும் குறிப்பறிந்து செயல்படும் திறமுடையவனாகவும் இருப்பவனையே தேர்ப்பாகனாக அமர்த்தியிருந்தான். எனவே முல்லைநிலப் பாடல்களில் 19 பாடல்கள் தேர்ப்பாகனிடம் தலைவன் கூறுவதாக அமைந்துள்ளன. தேர்ப்பாகன் திறமுடையவனாக இருந்தாலே தலைவன் தன் பணியைச் சிறப்பாகச் செய்யமுடியும். தேரும் , தேரில் பூட்டப்பட்ட குதிரையும் சிறப்பாக இருந்தால்தான் தேர்ப்பாகன் தனது பணியைச் செம்மையாகச் செய்ய இயலும்.  உலகத்தையே கடக்கும் வல்லமை வாய்ந்ததாகவும் பறவையைப் போல் விரைந்து செல்லக்கூடியதாகவும்  வனப்பான குதிரையினை ஆராய்ந்து செலுத்தும் வல்லமையுடையவனாகத் தேர்ப்பாகன் இருந்ததனை

        ………………………………………… பாக உளை அணி

        உலகுகடப் பன்ன புள்ளியற் கலிமா

        வகையமை வனப்பின் வள்புநீ தெரிய        (அ. நா. 64 : 1-3)          

என்னும் அடிகள் புலப்படுத்துகின்றன. தேர்ப்பாகன் தேரினை செலுத்துவதில் மட்டுமின்றி நூலறிவுடையவனாகவும் இருந்ததனை

        நூலறி வலவ  கடவுமதி உவக்காண்         (அ. நா. 114 : 8)

என்னும் அடி எடுத்துக்காட்டுகிறது. தேர்கள் நூலறிவுடன் புனையப்பட்டிருந்ததனையும் அதன் வேகம் கண்ணால் காண இயலாதவாறு விரைந்த சிறப்பினை

        காலென மருள ஏறி நூலியற்

        கண்ணோக்கு ஒழிக்கும் பண்ணமை நெடுந்தேர்     (அ. நா. 234 : 8-9)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. இதன்வழி  தேரைச் செம்மையாகச் செய்யும் வல்லமையினைப் பெற்றிருந்த பெருமையினை உணரலாம். தேர்ப்பாகன் தலைவன் மகிழும் வகையில் தேரினை விரைவாகச் செலுத்திய திறனை

        இழிமின் என்றநின் மொழிமருண் டிசினே

        வான்வழங் கியற்கை வளிபூட் டினையோ

        மானுரு வாகநின் மனம்பூட் டினையோ

        உரைமதி வாழியோ வலவ ……………………..                 (அ. நா. 384 : 8-11)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. இவ்வளவு விரைவாகத் தேரை ஓட்டி வருவதற்கு குதிரைக்கு ஈடாக காற்றைப் பூட்டினாயா அல்லது மனத்தைப் பூட்டினாயா எனப் பாகனை வியக்கும் தலைவனின் நிலையினையும் இங்கு காணலாம்.

தமிழர் வாழ்க்கை

        தமிழர் விருந்தோம்பலில் சிறந்து விளங்கினர். தலைவனின்றி தலைவி விருந்தோம்புதல் இல்லை. வினைமேற்சென்ற தலைவன் வருகையால் இனி விருந்தோம்பல் நிகழும் என்பதனை

        விருந்தும் பெறுகுநள் போலுந் திருந்திழை   (அ. நா. 324 : 1)

என்னும் இவ் அடி எடுத்துக்காட்டுகிறது. தலைவன் வருகையை விருந்தால் புலப்படுத்தும் நயத்தினை இங்கு காணலாம். முட்களும் கற்களும் நிறைந்த இடங்களில் வேடர்கள் எவ்வாறு நடந்தனர் என்னும் ஐயத்தைக் களையும் வகையில் வேட்டுவன் செருப்பணிந்திருந்தனை

        தொடுதோற் கானவன் கவைபொறுத் தன்ன (அ. நா. 34 : 3)

என்னும் அடி எடுத்துக்காட்டுகிறது. மானிடருக்கு மட்டுமின்றி விலங்குகளும் பசியாறும் வகையில் அகன்ற குளம் அமைத்து  இருந்த சிறப்பினை

        பொங்கடி படிகயம் மண்டிய பசுமிளை                (அ. நா. 44 : 17)

என்னும் அடி எடுத்துரைக்கிறது. இதன்வழி யானை படியும் குளத்தினையும் நெருங்கிய காடுகளையும் உடையதாக ஊர்கள் இருந்ததனை  அறியலாம். அனைத்து விலங்குகளைக் காட்டிலும் பெரிய அடியினை உடையதால் பொங்கடி எனக் குறிப்பிட்டுள்ள திறத்தினையும் காணலாம். தமிழருடைய இசைக் கருவிகளுள் முரசம் சிறப்புடையது. அதனை முறையாகச் செய்த திறத்தினை

        ஓடா நல்லேற் றுரிவை தைஇய

        ஆடுகொண் முரசம் இழுமென முழங்க              (அ. நா. 334 : 1-2)

என்னும் அடிகள் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. பின்வாங்காது வீர்முடைய நல்ல ஏற்றினது தோலால் செய்யப்பட்டு ’இழும்’ எனச் சிறக்க ஒலிக்கும் முரசு எனக் குறிப்பிடுவதன்வழி தமிழரின் பெருமையினை அறியலாம்.

இசைந்த வாழ்வினர்

        தமிழர் இசையுடன் இரண்டறக் கலந்திருந்தனர். எனவே ஒவ்வொரு நிலத்திற்கும் ஒவ்வொரு காலத்திற்கும் ஒவ்வொரு பண்ணினை அமைத்துப் பாடிய பெருமை தமிழருக்குண்டு. முல்லை நிலத்திற்குரிய மாலைக் காலத்தில் அழகிய குழலிசையினை இடையறாது இசைக்கும் கோவலரின் இசைத்திறனை

        அந்திக் கோவலர்  அம்பணை யிமிழிசை             (அ. நா. 124 : 14)

என்னும் அடி எடுத்துரைக்கிறது. இவ் அடியினை அந்திப்பொழுதில் காத்தல் செய்யும் காவலரது அழகிய முரசு எனவும் பொருள்கொள்ள  உரையாசியர்கள் வழிவகுக்கின்றனர். பிரிந்தவர்க்குத் துன்பம் தரும் செவ்வழிப்பண்ணை யாழில் இசைக்கும் சிறப்பினை

        பையுள் நல்யாழ் செவ்வழி வகுப்ப  2.(பிறப்ப) (அ. நா. 214 : 13) 2.(அ. நா. 314 : 12)

என இரண்டு இடங்களில்  பாடியுள்ளதன் வழி செவ்வழிப்பண்ணின் அருமையினை உணரலாம்.

இலக்கிய நயங்கள்

        வீரனுக்குப் புகழ் சேர்க்கும் எவையும் பெருமையுடையனவே. அது புண்ணாயினும் விழுப்புண் எனக் குறித்த பெருமை புலவர்க்கே உரியது. அவ்வகையில் தலைவனுக்குண்டான விழுப்புண்ணை புலவர் புகழ் குறி எனக் குறிப்பிடும் நயத்தினை

        ………………………………………………………… புலவர்

        புகழ்குறி கொண்ட பொலந்தார் அகலத்து                    (அ. நா. 354 : 8-9)

என்னும் அடிகள் எடுத்துரைக்கின்றன. போர்க்கருவிகளை நெஞ்சத்துத் தாங்கிய தலைவனின் பெருமையினை எழிலுற புலப்படுத்தியுள்ள திறன் வெளிப்படுகிறது. கொல்லும் வில் ஆயுத்தை வெல்லும் கலைக் கருவியாக்கிய தமிழர், சீழ்க்கை ஒலியினையும் பாதுகாப்புக் கருவியாகக் கொண்டதனை

        மடிவிடு வீளை கடிதுசென் றிசைப்பத்

        தெறிமறி பார்க்குங் குறுநரி வெரீஇ

        முள்ளுடை குறுந்தூறு இரியப் போக         (அ. நா. 274 : 9-10)

என்னும் அடிகள் எழிலுறக் காட்சிப்படுத்துகின்றன. இதன்வழி துள்ளி விளையாடும்  மறிக் குட்டிகளைக் கவரப் பார்க்கும் குள்ளநரி இடையனின் சீழ்க்கை ஒலிகேட்டு அஞ்சி முட்களுடைய புதரில் ஓடி மறைவதனைக் காணமுடிகிறது.      

சொல் நயங்கள்

        தமிழ்மொழியில் வழக்கிலிருந்த பல தமிழ்ச்சொற்கள் காணாது போய்விட்டன. சங்க இலக்கியங்களைப் படித்தாலே பல சொற்களை மீட்டுக் கொணர இயலும் என்பதற்கு அகநானூறே சான்றாகின்றது. அங்கு, இங்கு என்னும் சொற்கள் சேய்மை, அண்மையினைச் சுட்டுகின்றன. இவற்றிற்கு இடைப்பட்ட இடத்தைக் குறிக்க உங்கே என்னும் சொல் பயன்பட்டு வந்ததனை

        உவக்காண் தோன்றும் குறும்பொறை நாடன் (அ. நா. 4 : 13)

       

என்னும் அடி உணர்த்துகிறது. உதோ என்னும் சொல் பேச்சு வழக்கில் எங்கோ ஒரு சில இடங்களில் மட்டும் நிலவி வருவதனை இங்கு நினைவில் கொள்ளலாம். தமிழில் காரணப்பெயர்களே மிகுதி. மேற்குறிப்பிட்ட பாடலிலேயே வண்டினை ’தாதுண் பறவை’ எனக் குறிப்பிட்டுள்ள நயத்தினையும் காணமுடிகிறது. நளவெண்பாவில் வண்டினை ’அறுகால் சிறுபறவை’ எனக் குறிப்பிடுவதனையும் இங்கு எண்ணி மகிழலாம். அவ்வாறே ஐதியம்புதல்  என்பது  நடக்க நடக்க விட்டிசைத்தல் என்னும் பொருளைத் தரும். மாடுகள் நடக்கும் போது அவற்றின் கழுத்தில் கட்டப்பட்ட மணிகளின் ஓசை விட்டு விட்டு ஒலிக்கும் அழகினை

        ஆபூண் தெண்மணி ஐதியம் பின்னிசை               (அ. நா. 64 : 15)  

என்னும்  அடி எடுத்துரைக்கிறது. இவ்வாறு சொல்லும் பொருளும் இயைந்துவந்து பாடலுக்கு அழகுசேர்ப்பதனைக் காணலாம்.   

நிறைவாக

        அகநானூற்று முல்லை நிலப் பாடல்கள் முல்லை நிலத்திற்குரிய முதல்,கரு, உரிப் பொருட்களை முறையாக எடுத்துரைக்கின்றன. இதன் வழி முல்லை நிலத்தின் வளத்தினை மட்டுமின்றி முல்லைநில மக்களின் மாண்பினையும் அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது. முல்லைநில மக்கள் மேற்கொண்டிருந்த ஒழுக்கங்கள் அனைவர்க்கும் வழிகாட்டும் வகையில் நற்றிறன்களையும் உயர் பண்புகளையும் உள்ளடக்கியதாக அமைகிறது.  முல்லை நிலப்பாடல்களில் தலைவன் தலைவியினுடைய காதலை மட்டுமின்றி வினைச் சிறப்பு கலைச் சிறப்பு எனப் பல செய்திகளை இலக்கிய நயத்தோடு புலப்படுத்தியுள்ள அகநானூறு தமிழர் மாண்பினை ஆவணமாக்கிய பேறுடையது எனத் தெளியலாம். 

*******************