இலக்கியப் படைப்புகளில் பெண்ணியச் சிந்தனைகள் -Feminism in Tamil Literature

இலக்கியப் படைப்புகளில் பெண்ணியச் சிந்தனைகள்

(முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார், உதவிப் பேராசிரியர், புதுச்சேரி- 605008.                                                                                        உலாப்பேசி : 99406 84775)

பெண்ணியம் என்பது பெண்களின் நிலையினை நிலைநிறுத்த முயற்சிக்கும் ஒரு அழகிய போக்கு. உயிர்களுக்கிடையே வேறுபாடு காணாது வாழ்தலே அறிவு என்னும் போக்கினை வளர்த்த சமுதாயம் தமிழ்ச் சமுதாயம். இதனைப் பிறிதின் நோய் தன்னோய் போல் பார்க்கக் கூறிய தெய்வப்புலவர் திருவள்ளுவர் வழி அறியலாம். பெண்ணியம் என்னும் பெயரில் அல்லாது பெண்களுக்குரிய உரிமையினை நிலைநாட்டுவதற்குரிய முயற்சியில் இலக்கியவாதிகள் பலரும் தங்களுக்குரிய பங்கினை செய்துள்ளதனை இலக்கியங்கள் புலப்படுத்துகின்றன. இதனை அறிய விழைந்ததன்  விளைவாகவே இக்கட்டுரை அமைகிறது.

எல்லைகளைக் கடப்பதே

இனம், சமூகம், பண்பாடு என்னும் நிலைகளில் பெண்களுக்குரிய அடக்கு முறைத் தொடர்கிறது. இதற்கு அடிப்படைக் காரணம் பெண்களுக்குரிய எல்லையினை வரையறுப்பதுதான். இதனை அடிமைத்தனம் என வெளிப்படையாகக் கூறாது பெண்ணுக்குரிய ஒழுக்கம் என்னும் நிலையில் கட்டிப்போட்டுவிடும் நிலையினையும் விடுதலை உணர்வினையும் தானாக சிந்திக்கும் திறனையும் முடக்கிப்போட்டு விடுவதனையும் காணலாம். வளரும் நாடுகளை வளர்ந்த நாடுகள் ஆக்கிரமித்துக் கொள்ளும் முயற்சியாகவே இது அமையும். இது புரட்சி என்னும் பெயரில் விடுதலைக் காண முயல்வது போலவே பெண்ணியம் என்னும் பெயரும் அமைந்துள்ளது.

”சிறை என்பது நடமாடும் வெளியை வரையறுக்கிற வேலைப்பாடுதான்; இந்தியாவில் பெருவாரியான பெண்களுக்கு நாம் ’வீடு’ என்ற புனைபெயரில் சிறையிலிருக்கிறோம்; வீட்டைக் கழுவுதல், துணி, துவைத்தல், சமையல் செய்தல், பாத்திரம் தேய்த்தல், பிள்ளையை வளர்த்தல் என்ற பெயரில் 24 மணி நேரமும் வேலை செய்கிற அடிமையாக இருக்கிறோம்’ என்கிற விழிப்புணர்வை நாம் அவர்களுக்கு ஊட்டிவிட முடியுமா ?” . (’தலித்துகள்,பெண்கள் தமிழர்கள்’ (ப.113)) என முனைவர் க.பஞ்சாங்கம் கேட்பது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

பெண் - நிலைமாற்றம்

        உலகம் முழுதும் ஆண்களையே கடவுளாக எண்ணி வணங்கியபோது பெண்ணையே கடவுளாக வணங்கிப் போற்றிய பெருமைக்குரிய நிலம் தமிழ் நிலம். பெண்களையே இனத்தின் குடும்பத்தின் தலைமை இடத்தில் வைத்து வாழ்ந்தவர் தமிழர். அந்நிலையினை மாற்றி பெண்ணை அடிமைப்படுத்தியுள்ள போக்கு பிற்போக்கான ஆண்களின் அச்சத்தாலேயே விளைந்தது. அந்த அச்சமே அடிமைப்படுத்தும் போக்கினை வளர்த்து இன்று அதுவே வழக்கமாகிவிட்டது. அத்தகைய ஆதிக்க உணர்வினை உடையோரை பித்தர் என்கிறார் பாரதியார்

        அறிவு கொண்ட மனித வுயிர்களை -

        அடிமையாக்க முயல்பவர் பித்தராம்                      (புதுமைபெண்.பா.1)

எனக் கடுமையாகச் சாடுகிறார். ஆண் உடம்பை நோக்கப் பெண் உடம்பு, உயிரியல் அடிப்படையிலேயே படைப்பு சக்தி மிக்கதாக அமைந்துள்ளது. தன் உதிரத்தைத் தனக்குள்ளேயே பாய்ச்சி, ’குழந்தை’ என்கிற புதிய உயிரை வடிவமைத்துப் பெற்றெடுத்து, பாலூட்டி வளர்த்துவிடுவதன் மூலம் இந்த மண்ணுக்குள் ஆழமாக வேர்பரப்பி நிற்கிறது பெண் உடம்பு; ஆனால் ஆண் உடம்பு? இத்தகைய பிடிமானம் ஏதுமின்றி தனக்குப் பிறந்தது எது என்று அடையாளம் காண வழியின்றி , அந்தரத்தில் பாதுகாப்பற்ற ஒரு தளத்தில் தொங்குகிறது. இந்நிலையில் உளவியல் தேவைக்காகப் பாதுகாப்பைத் தேடியும், சொத்துடைமைச் சமூகம் உருவான பிறகு தனது சொத்தைத் தனக்குப் பிறகு, தனக்குப் பிறந்த வாரிசுதான் உரிமை கொள்ள வேண்டும் என்ற உணர்வு உருவான பிறகு தனக்குத்தான் இந்தக் குழந்தை பிறந்தது என்பதை உறுதிசெய்துகொள்ளும் நோக்கிலும் ‘ஒருத்திக்கு ஒருவன்’ என்ற ஆணாதிக்கக் கண்டுபிடிப்பு நிகழ்கிறது. இந்த ஆதிக்கக் கண்டுபிடிப்பை மனத்தளவில் கொண்டுபோய் நிலைநிறுத்தும் முயற்சிக்குக் கருவியாகத்தான் குடும்பம், காதல், கற்பு, தெய்வீகம் என்ற புனிதக் கோட்பாடுகள் பிறக்கின்றன. இந்தப் புனிதங்களைக் கட்டி எழுப்புகிற பணியில்தான் சங்க இலக்கிய அகப்பாடல்களும் அவற்றிற்கான அகத்திணைக் கோட்பாடுகளும் சமூகத்தில் பிறப்பெடுக்கின்றன. (த.பெ.த. (ப.90-91) எடுத்துரைக்கிறார்) க.பஞ்சாங்கம்.

தனக்குத் தானே

        எத்தனை ஆண் இலக்கியவாதிகள் பெண்ணியம் குறித்துப் பேசினாலும் பெண் தனக்கான உரிமை குறித்துப் பேசும் போது அதனால் விளையும் தாக்கம் வலிமையுடையதாகவும் உண்மையானதாகவும் அமையும். இயற்கையான சூழலில் குடும்பத்தில் வாழும் பெண்ணின் நிலையே பல உணர்வுச் சிக்கல்களுடையதாக அமையும் இச்சூழலில் உணர்வுடன் உடலளவிலும் காயப்பட்டுப் போகும் பெண்ணின் நிலை குறித்தும் உணர்த்த வேண்டியது படைப்பாளிகளின் கடமை.

        உடலை விற்கும் பெண்களின் நிலை கொடுமையிலும் கொடுமையாகிப் போன சமூக நிலையினையும் அதற்குப் பின்னால் முகமுடியுடன் திரியும் ஆண்களின் நிலையினையும்

        பதிமூணு வயசில் – அப்பா மடியில் – முகம் புதைக்காமல்

        அப்பன் வயசுக்காரனை – மடியில் புதைத்து – யார் கண்டது ? – இவனே

        அப்பனாகவும் இருந்திருக்கலாம் – வாரிசு ஆட்சி தானே ? (சுயம் பேசும் கிளி, ப.63)

என்னும் ஆண்டாள் பிரியதர்ஷினியின் கவிதை எடுத்தியம்புகிறது. பெண்ணின் எத்தகைய இழிநிலைக்கும் ஆண்களே காரணமாக இருப்பதனை இக்கவிதை எளிதாக உணர்த்திவிடுகிறது.  ”எழுத்தாளர்கள் ஆண்களா, பெண்களா என்பது முக்கியமல்ல. அவர்களின் எழுத்துகள்தான் முக்கியம். ஆனாலும் பெண் என்ற அடையாளம் பெண் என்ற அனுபவம் , பெண் என்னும் உணர்வு – நேரடியாக இருக்கும் என்பதால் பெண் எழுத்தாளர்களிடம் பெண்ணியச் சிந்தனையையும் பெண்ணிய மொழியையும் எதிர்பார்ப்பது என்பது இயல்பு” என (திறனாய்வுக் கலை(ப.221)) முனைவர் தி.சு.நடராசன் குறிப்பிடுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

மணக்காத மணங்கள்

        திருமணங்கள் வாழ்வதற்கான இனிய உடன்படிக்கை. ஆனால் அதில் குழந்தை திருமணம் செய்து சிறுவயதிலேயே வாழாவெட்டி எனக் கூறி அவளை ஒரு மூலையில் வைத்து அவளுடைய தாய் இறந்தபின் வேறொரு திருமணம் செய்துகொண்ட தந்தையின் நிலையினை

        ஏழு வயதின் இளம்பெண் சொல்லுவாள்;  - என்னை விலக்கி என் சிறுதாயிடம்

        தந்தை கொஞ்சுதல் தகுமோ. . .        (பாரதிதாசன் கவிதைகள் ப.98)

என்னும் அடிகளில் குழந்தைமணத்தின் கொடுமையாக எடுத்துரைக்கிறார் பாவேந்தர். இது போன்ற சமூக அவலத்தை மாற்ற விழைகிறார் மகாகவி “நீ விவாகம் செய்துகொள். விதவா விவாகம் செய்யத்தக்கது. ஆண்களும் பெண்களும் ஒருங்கே யமனுக்குக் கட்டுப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆதலால் ஆண்களுக்குப் பெண்கள் அடிமைகளாய், ஆண்களுக்குப் பெண்கள் அஞ்சி ஜீவனுள்ள வரை வருந்தி வருந்தி மடியவேண்டிய அவசியமில்லை. ஆதலால் நீ ஆண்மக்கள் எழுதி வைத்திருக்கும் நீசத்தனமான சுயநல சாஸ்திரத்தைக் கிழித்துக் கரியடுப்பிலே போட்டுவிட்டு, தைரியத்துடன் சென்னப்பட்டணத்துக்குப் போய் அங்கு கைம்பெண் விவாகத்துக்கு உதவிசெய்யும் சபையாரைக் கண்டுபிடித்து அவர்கள் மூலமாக நல்ல மாப்பிள்ளையைத் தேடி வாழ்க்கைப்படு” என முற்றுப்பெறாத நாவலான ’சந்திரிகையின் கதை’யில் பாரதியார் கைம்பெண் மணத்தின் நியாயத்தைப் பாத்திரங்களின் வழி கூறுவதைப் (”கதைக்கலைஞர் பாரதியார்” (ப.66)) புலப்படுத்துகிறார் முனைவர் சிவ.மாதவன்.

       

        இத்தகைய சடங்குகளால் மறுமணங்களோடு முதல் மணங்களே தடைபட்டுப் போகும் நிலை உருவாகிவிட்டது. பெண்கள் எத்தகைய சமூகச்சிக்கலுக்குளெல்லாம் சிக்கியுள்ளனர் என்பதனை

சொல்லுங்கள் என் முந்தானையை – மதத்தோடு முடிச்சிட்டது யார்

ஜாதிச் சிலுவையில் என் தங்க தேகத்தை அறந்து போனது யார்

என் புணர்ச்சிக்கு விலை வைத்த பொருளாதாரம் எது ?

என் சூரியனை மறைக்கும் கிரகம் தான் யாது ?

கிளர்ந்து வெளியேறுங்கள் கிளிகளே –

இதுவரை பாத்திரத்தைத் தான் துலக்கி வைத்தோம் – சாத்திரத்தை

(வைரமுத்துக் கவிதைகள் ப.458)

என்னும் வைரமுத்துவின் ‘முதிர் கன்னி’ கவிதை எடுத்துக்காட்டுகிறது. மேலும் பெண்கள் கடந்து செல்வதற்கான பாதையை சீரமைக்க வேண்டிய நிலையினையும் இக்கவிதை வழிகாட்டுகிறது.

பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வு

        பெண் தனக்குரிய பெருமையினைக் காத்துக் கொள்வதற்கு படித்த பெரியோர்களெல்லாம் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திகைத்து நின்றபோது சொத்துரிமை கொடுப்பதேடி தீர்வு எனச்சொன்னவர் பெரியார். பொருளாதாரத்தில் பெண்ணின் நிலை தாழ்ந்திருப்பதலேயே அவள் அடங்கி நடக்கும் சூழல் உருவாகிவிட்டது. பொருளாதாரத்தில் உயர்ந்துவிட்ட ஆணாதிக்கம் பிடித்த மூடர்கள் சமயம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் பெண்ணை பகடைக்காய்களாக மாற்ற விழைகின்றனர். ஆண்கள் தம்முடைய அதிகாரக் கொழுப்பினால் பெண்களை  ஒரு விலங்கினைப் போல் ஆட்டிவைக்கும் கொடுமை நிலையினை

        பிச்சைக் கேட்டு நின்றாள் – குருட்டுச் சிறுமி – மச்சு வீட்டு மைனர் சொன்னான்

        பெண்ணே – தட்டத்தைத் தூக்கிப் பிடி  (தமிழ்நாடன் கவிதைகள் , ப.202)

என்னும் தமிழ்நாடனின் காமரூபக் கவிதை ஆழமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இக்கவிதையின் வழி வறுமை பெண்ணடிமைத்தனத்திற்கு ஒரு காரணமாக இருப்பதனை உணரலாம். “பறையனுக்குப் பார்ப்பானும் கறுப்பு மனுஷனுக்கு வெள்ளை மனுஷனும் நியாயம் செய்ய வேண்டும் என்று சொல்கிறீர்கள். பெண்ணுக்கு ஆண் நியாயம் செய்வது அதையெல்லாம் விட முக்கியமென்று நான் சொல்கிறேன் என பாரதியார் தன்னுடைய மிளகாய்ப்பழச்சாமியார் கதையில் கூறுவதை எடுத்துக்காட்டி பாரதியார் பெண்விடுதலையின் தேவையினை  வலியுறுத்திய நிலையினை (”க.பா. (ப.65) ) சிவ.மாதவன். எடுத்துக்காட்டுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

பெண்ணுக்கே அறிவு

                தன்னலம் காக்கும் அறிவு ஆண்களுடையது. பிறர் நலம் போற்றும் அறிவு பெண்ணறிவு. அந்த அறிவே உண்மை அறிவு.  இந்த அறிவினையும் தனக்குரியதாக ஆக்கிக் கொண்டனர் ஆண்கள். எனவே, ஆண்களின் உடைமைப் பொருளாக மாறிய பெண்கள் எதனையும் சாதிக்கும் வல்லமை உடையவர்களாக இருப்பதனை மூடர்கள் உணரவேண்டும் என்பதனை உணர்த்தும் வகையில்

பெண்ணுக்கு ஞானத்தை வைத்தான் -  புவிப்பேணி வளர்த்திடும் ஈசன்

மண்ணுக்குள்ளே சிலமூடர் நல்ல - மாத ரறிவைக் கெடுத்தார் (முரசு, பாடல்-9)

எனப்பாடி பெண்களின் அறிவுத்திறத்தைப் போற்றுகிறார் பாரதியார். பெண்ணை அடிமைப்படுத்திய நேற்றைய தலைமுறைக்கும் பெண்ணுக்கு சரிநிகர் நிலையினைக் கொடுக்கத் தயங்கும் இன்றைய தலைமுறையினருக்கும் ஆண்களை விஞ்சி தம் பெருமையினை நிலைநிறுத்தும் நாளைய பெண்களுடன் வாழவேண்டிய நாளைய தலைமுறையினருக்கும் உணர்த்துவது அவசியம் என்பதனால் முரசு கொட்டு அறிவிக்கிறார் மகாகவி பாரதியார். பெண்களின் பாட்டுத்திறத்தைக் கொண்டே தாம் பாடல் எழுதிய நிலையினைப் புலப்படுத்துகிறார். ”கவிதைத் தேட்டமுடையோர் நமது பெண்களின் பாட்டைத் தேடிப் பார்த்தால் சிற்சிலவிடங்களில் நல்ல கவிதை கிடைக்கும் என்பார். நலங்குப்பாட்டு, கும்மி முதலியவற்றில் கூடச் சில இடங்களிலே முத்துப்போலே வார்த்தைகள் அகப்படும். தொழிற் பெண்களின் பாட்டு மிகவும் ரஸமானது. சந்தமும் இன்பம், ஒன்றுக்குப் பாதி நல்ல கவிதை எனக் கணக்கிடுகிறார்.” எனப் பாரதியாரின் பண்பினை (பாரதி-பன்முகப்பட்ட ஆளுமை (ப.58)) முனைவர் செ.போத்திரெட்டியார் கூறுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

அடிமைப் பெண்

        பெண்கள் ஒரு கட்டமைப்புக்குள் சிக்கிக்கொண்டு அதிலிருந்து மீளமுடியாது தவிக்கின்றனர். கண் அவன் – கணவன் என்றும் கொழுகொம்பை சுற்றியுள்ள கொடி தான் என்பதால் கொழுநன் என்றும் கணவனைச் சார்ந்தே வாழமுடியும் என்பதனை இன்றைய சமூகம் ஆழமாகப் பதித்துவிட்டது.

வசந்தா கேவிக்கேவி வார்த்தைகளுக்குள் சிக்கினாள்

’அக்கா என் புருஷன் அடிக்கிறான். குடிக்கிறான். தொலையட்டும்

என்னை விட்டா யாருக்கா அவனுக்கு விதி? சாகவும் பயப்படலை நான்

நானும் போயிட்டா அவன யாருக்கா காப்பாத்துவா ?

அதனை நினைத்தே அழுகிறேன் இப்போ

அவளுடைய மாமியார் போலவே தாயாகத் தெரிகிறாள்.

என்னும் கவிக்கோ இரா.மீனாட்சியின் (கொடிவிளக்கு ப.63) கவிதை அடிமைப் பட்டிருக்கும் பெண்ணின் நிலையை அழகாக எடுத்துக்காட்டிருக்கிறது. ”பெண்ணியல் வரலாற்றாசிரியர்கள் பெண்ணியம் சார்ந்த பார்வைக்கு பாலுணர்வு அரசியல் என்னும் நூலுக்கு பெரும்பங்குண்டு என்பர். அந்நூலைப்படைத்த காத்மில்லத் ’தந்தை சார்ந்த  அதிகார அமைப்பு, குடும்பத்தில் கட்டமைத்து விடுகின்ற இந்தப் பண்பு உருவாக்கம்தான் சமுதாய அமைப்பிற்குள்ளும் நீட்சி பெற்றுப் பெண், மக்களாட்சி முறை எனச் சொல்லப்படும் இன்றைய நவீன உலகிலும் கூடத் தாழ்வாக நடத்தப்படுகிறாள் என விரித்து எழுதியுள்ளார் என (த.பெ.த. (ப.89) ) க.பஞ்சாங்கம் கூறுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

எங்கே தொடக்கம்

தன்னுடைய நடை, உடை, பாவனை அனைத்தையும் முடிவுசெய்யும் உரிமை பெண்ணுக்கு இல்லாததனாலேயே அப் பெண் எளிதில் காதல் வயப்படுகிறாள். அங்கு அவளுக்குரிய உரிமை பாதுக்காக்கப்படுகிறது. போற்றப்படுகிறது. எனவே காதலில் மனம் ஈடுபடுகிறது. அக்காதலும் திருமணம் என்னும் நிலைக்கு வந்தவுடன் மீண்டும் அக்குடும்பத்திற்குரிய எல்லைக்குள் மாட்டிக்கொள்ளும் நிலை அப்பெண்ணை இயற்கையாகவே சிக்கவைத்துவிடும் சூழல் இருக்கிறது. குடும்பச் சூழலில் சிக்கியவுடனேயே கல்லானாலும் கணவன் என்னும் அறுவறுக்கத்தக்க்க் கோட்பாடு புகுத்தப்படுகிறது. கல்லை கல் என்று உணர்வதற்குக் கூட உரிமையில்லாதவளாகப் பெண் நிறுத்தப்படுகிறாள். மகாபாரதத்திலேயே பெண் அடிமையாவதற்குரிய சாசனம் தீட்டப்பட்டுவிடுகிறது.

என்னை முதல் வைத்தி ழந்த பின்பு தன்னையென்

மன்ன ரிழந்தாரா ? மாறித் தமைத்தோற்ற

பின்னரெனைத் தோற்றாரா?”                                     (பாஞ்சாலி சபதம் பாடல்:48)

என்னும் அடிகள் ஆண்களுக்குத் தம் மனைவியை (அடிமையை) வைத்துச் சூதாடும் உரிமை  இருந்ததனைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார் மகாகவி.  இதன்வழி ஆளப்படக்கூடிய வர்க்கமாக ஆண்வர்க்கம் தன்னை நிலைநிறுத்துக்கொண்ட்தே எனத் தெளியலாம். இதிலிருந்து விடுபட முயலும் போது பிரச்சினைத் தொடங்கிவிடுகிறது. இதனை ”மனித வாழ்க்கைக்கு எப்படியெல்லாமோ அர்த்தங்கள் கற்பிக்கப்பட்டாலும் உயிரியல் நோக்கில் ஒரே அர்த்தம் தான்; அதாவது ஆண் உடம்பும் பெண் உடம்பும் இணைந்து தங்களைப் போல வேறு சில உடம்புகளை உற்பத்தி செய்துவிட்டுப் போவதுதான்; இப்படி உடம்புகள் இணைய நேரும் போது மனித இனத்தைப் பொறுத்தவரை, உடம்போடு வேறு வேறான இரண்டு உள்ளங்களும் இணைய வேண்டிய நெருக்கடி  ஏற்படுகிறது. இந்த நெருக்கடியை எத்துணையோ வகையான முறையில் மனித இனம் எதிர்கொண்டிருக்கிறது. எதிர்கொண்டு வருகிறது. என்றாலும் அடிப்படைச் சிக்கலாக இன்றுவரை தொடர்வது இந்த நெருக்கடிதான்; ஒரு பொருள், இன்னொரு பொருளுடன் உறவு கொள்ள நேரும்போது ஏற்படுகிற மூலாதாரப் பிரச்சனை, எது ஆளுவது? எது ஆளப்படுவது? என்ற அதிகாரப் பிரச்சனைதான் ; இந்த மூலாதாரப் பிரச்சனை தான் ஆண்/பெண் உறவிலும் எழுகிறது” என (த.பெ.த. (ப.89)) எடுத்துரைக்கிறார் க.பஞ்சாங்கம் அழகாக எடுத்துரைக்கிறார்.

பழமையைத் தேடி

       

        புதுமை பழமையைக் காட்டிலும் கொடுமையாக இருக்கும்போது பழமை இனிதாகிறது. திருமணமான பெண்ணின் நிலையும் அவ்வாறு இருக்கும் சூழல் பெண்ணடிமைத்தனத்திற்கு மற்றுமொரு சான்றாகும்.

தாய் வீட்டுக்கு வந்தவள் தன்னுடைய கடந்த காலத்தை எண்ணி மகிழ்வதனையும் அதற்குப்பின்னால் அவளுடைய தவிப்பினையும்

சேலை களைந்து – தாவணி அணிந்து – ரசம்போன கண்ணாடி முன்

நெடுநேரம் நிற்கிறாள் – தாவணிக்குப் பொருந்தாமல்

கழுத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறது – புதிதாய் ஒரு மஞ்சள் தாலி

என்னும் நா.முத்துக்குமாரின் ’தொலைந்து போனவள்’ (அ’னா ஆவன்னா- ப.33) கவிதை எடுத்துக்காட்டுகிறது. பெண்களுக்கு தாலி வேலி போட்டு சிக்க வைத்துவிட்டதனை புலப்படுத்துகிறது. இதற்குத் தீர்வு காண வேண்டியது அனைத்து நிலைகளிலும் தொடங்கப்பட வேண்டும் என்பதனை “ஆணாதிக்கச் சமூகத்தில் ‘உழைப்பு’ குறித்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் ஆணுக்குச் சார்பான புனைவுகளை உடைத்து, அதிலிருந்து விடுதலை பெறுவதுதான் பெண்களின் முதல் கடமையாக இருக்க முடியுமெனப் படுகிறது; அதாவது கருத்தாக்கங்களை உருவாக்கும் கலை, இலக்கியம், மொழி எனப்படும் பண்பாட்டுத் தளங்களில் தீவிரமாகப் படித்த பெண்கள் வினைபுரியும் காலத்தில்தான் பெண்ணுக்கான விடுதலை பெரிய அளவில் சாத்தியமாகுமெனப்படுகிறது.”( (த.பெ.த. (ப.114)) என்னும் க.பஞ்சாங்கத்தின் கூற்று எண்ணத்தக்கது.

மாயையில் சிக்குண்டு

        பெண்களுக்கு புகழ்ச்சிப் போதையினை உண்டாக்கி அம்மயக்கத்திலிருந்து விடுபடாமல் செய்யவும் இன்றைய ஆணாதிக்க சமுதாயம் நன்கு பழகிவிட்டது. பழக்கிவிட்டது. அதனாலேயே இன்று (முகம், உதடு, கன்னம்,இமை) பூச்சுக்களின் வணிகம் கோடிக்கணக்கில் பெருகி வருகின்றன. இவை அனைத்திலும் நச்சு கலந்திருப்பதை அறியாமலே இதனைப் பயன்படுத்தி வருவதும் வருத்தத்திற்குரியது. பெண்களை உயர்த்திச் சொல்லிச் சொல்லியே அடிமைகளாக வைத்திருக்கும் போக்கினை

பெண்ணை – நிலாவென்றனர் – இரவுக்கு – உபயோகம் என்பதனால்

பெண்ணை – விளக்கு என்றனர். . – அணைக்க என்பதனால்

வளைத்துப்போட – வாய்ப்புக் கிடைப்பதால் அவளைக் – கொடி என்றனர்

அம்புகளிடம் – ஆலோசனை நடத்தியபின் – அவளை – மானே என்றனர்

கால்விலங்கைக் – கைகளில் வைத்துக்கொண்டு – கலாபமயிலே-என்றனர்

கண்ணே என்றவர்கள், அவள் – கண்ணொளி -பெறாமல் இருக்க

தடை விதித்தனர்                              (வார்த்தைகள் கேட்ட வரம் ப.252-253)

என்னும் ஈரோடு தமிழன்பனின் ’பெண்மை வாழ்கவென்று’ என்னும் கவிதை ஆழமாக வெளிப்படுத்துகிறது. இவ்வாறு பெருமையாகக் கூறியே ஆண்கள் தங்களுடைய விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக் கொள்வதோடு சுமைகளையும் ஏற்றிவிடும் அவலநிலை தொடர்கிறது. இதனை ”பெண்ணுக்கு வேலைதான் வாழ்க்கை; வாழ்க்கை என்பது வேலைதான்’ என்ற புனைவாக்கத்தை மனத்தளவில் பெண் அறியாமலேயே பெண்ணுக்குள் வடிவமைக்கிற முயற்சி, பெண்ணின் குழந்தைப் பருவத்திலேயே தொடங்கிவிடுகிறது; பெண் பிள்ளையாகப் பிறந்துவிட்டால் வீடு பெருக்குவது, துணி துவைப்பது, சமைப்பது, நீர் எடுப்பது, தாயின் கைப்பிள்ளையை வளர்ப்பது முதலிய அனைத்து வேலைகளையும் அவளுக்குள் அவள் அறியாமலே ஏற்றி விடுகின்றனர். நல்ல பெண் என்று பெயரெடுக்க அந்தச் சிறுமிக்கு வேறு வழியில்லை” (த.பெ.த (ப.113)) என்னும் க.பஞ்சாங்கத்தின் கூற்றுத் தெளிவுபடுத்துகிறது.

வணிகப்பொருளாக

பெண்கள், பண்பாடு, சடங்கு, புகழ்மொழி என்னும் சிக்கல்களில் இருந்து விடுபடும் அளவிற்கு விழித்துக்கொண்ட்தனால் இன்று பணத்தால் பெண்களை விழுங்கும் போக்கு நிலவிவருகிறது. இதற்கு திரைத்துறை வெளிப்படையான எடுத்துக்காட்டாகிறது. நடிகைகளை பொம்மைகளைப்போல் தம் விருப்பப்படி ஆடைகளைக் குறைத்து இந்தச் சமுதாயத்தைச் சீரழிக்கும் கொழுத்த மனிதர்கள் இருக்கின்றனர்.  நடிகைகள் அக்கயவர்களிடம் சிக்கிக்கொண்டுள்ளதனை

        மனிதர்களில் – மிருகங்களையே – கண்ட – வெறுப்பில்தான் – நாய்களில்

        மனிதர்களைத் – தேடுகிறீர்களா (நிரந்தர மனிதர்கள்-ப.132)

என்னும் அறிவுமதியின் ’நடிகைகள்’ குறித்த கவிதை வரிகள் அழகாக எடுத்துரைக்கின்றன. 

விழிப்பு நிலையில்

காலம் மாற்றம் சமுதாயத்தை மாற்றிக்கொண்டிருக்கிறது.  சமுதாய மாற்றத்தின் எழுச்சி பல்வேறு காலங்களில் இனம், மொழி, நிறம் ஆகியவற்றிலிருந்த ஏற்றத்தாழ்வுகளை களையும் முயற்சியாகவே அமைந்தது. அவ்வரிசையில் பெண்ணினுடைய நிலையினை ; திறத்தினை அறியும் முயற்சி எடுக்கப்படாமலே முடக்கப்பட்டிருந்தது. இந்தச் சிந்தனை இன்று வேர்விட்டு துளிர்த்து மரமாகியிருக்கிறது.       பெண்கள் தங்கள் கையில் ஆயுதம் ஏந்தாத காரணத்தால் ஏமாற்றும் நிலை தொடர்வதனை

செல்வப் பிள் ளாய் ! இன்று புவியின் பெண்கள்

                சிறுநிலையில் இருக்கவில்லை ; விழித்துக் கொண்டார்

கொல்லவந்த வாளை நீ குறை சொல்லாதே

                கொடுவாள்போல் மற்றொருவாள் உன்ம னைவி

மெல்லிடையில் நீகாணாக் கார ணத்தால்

                விளையாட நினைத்துவிட்டாய் ஊர்ப்பெண் கள்மேல்

பொல்லாத மானிடனே மனச் சான்றுக்குள்

                புகுந்துகொள்வாய் ! நிற்காதே ! என்றேன்; சென்றான்

                (பாரதிதாசன் கவிதைகள் ப.97)

என்னும் பாவேந்தரின் ’எழுச்சியுற்ற பெண்கள்’ கவிதை வெளிப்படுத்துகிறது. இன்று பெண்கள் விழிப்படைந்து விட்டனர் எனப் பாவேந்தர் பாரதிதாசன் பாடி ஆணினத்தை அடக்கத்துடன் வாழ கற்றுக்கொடுக்கிறார். இங்கு “தன்னுடைய திறமைக்கும் தகுதிக்கும் தேவைக்கும் ஏற்ப அவளால் ஒரு நிலைப்பாடு எடுக்கமுடியாத ஒரு நிலைமை இருந்தது / இருக்கிறது. இந்நிலைமை இன்று வெகுவாக மாறிவருகிறது. பெண், தன்னை உணர்கிறாள்; தனது இருப்பை உணர்த்துகிறாள். மாறிவரும் இந்நிலையை ஆணும் அறியத்தொடங்கியிருக்கிறான். நடைமுறையில் பெண்விடுதலை பற்றிய உணர்வு, சமூக எழுச்சியின் ஒரு பகுதியாகும். இந்தச் சூழ்நிலையில்தான் பெண்ணியம் உருவாகிறது” என்னும் (தி.க. (ப.218-219)) தி.சு.நடராசனின் கருத்து எண்ணத்தக்கது.

தன்மானம் இழப்பல்ல

ஒடுக்கப்பட்டிருக்கும் சூழல்களை உடைப்பது தான் பெண்ணியத்திற்கான அடிப்படைக் கொள்கை. இதனை குடும்பம், சமூகம், பொருளாதாரம் என்னும் மூம்முனைப் போராட்டக் களங்களாகக் கொண்டு பெண்ணியவாதிகள் செயல்படுகின்றனர். இம்மூன்று களங்களிலும் தனக்கான விடுதலையைப் பெறும் முயற்சியே பெண்விடுதலையாக அமைகிறது.

        திருமணத்திற்குப் பின் பெண்கள் அனைத்தையும் இழந்துபோகின்றனர். அந்த இழப்புக்குள்  நட்பும் அடங்கும். இதனை

        கணவர்களிடம் – விடைபெற்று – நண்பர்களிடம் வர- இந்த உலகம்

        இன்னும் கனியவில்லை                       (மனுஷ்ய புத்திரன் கவிதைகள் ப.58)

என்னும் மனுஷ்ய புத்திரனின் ’கசப்பு’ கவிதை வெளிப்படுத்துகிறது. இதன்வழி, எல்லா செயலுக்கும் பிறரை எதிர்பார்த்து வாழும் புடவைக் கட்டிய குழந்தைகளாக பெண்கள் இருப்பதனையும் இந்தச் சமூகம் அச்செயலுக்கு சாமரம் வீசுவதனையும் கண்டு வருந்துவதனைக் காணமுடிகிறது.

தடைகளுக்கு விடை

        பெண் எதை எல்லாம் சொன்னால் இந்த சமூகம் திருந்துமோ அதையெல்லாம் சொல்லக்கூடாதென இந்தச் சமூகம் தடைவிதித்திருக்கிறது. ஆணுடைய நயவஞ்சகத்தை, சடங்குகளால் சிதைக்கப்பட்ட சரித்திரத்தை, வழக்கம் என்னும் பெயரால் வாழ்விழக்கவைத்த கொடுமையினை எல்லாம் சொல்லக் கூடாத சொற்களாக்கி விட்டது இச்சமூகம். தாய் தன் மகளிடம் கூட சொல்லமுடியாத பல கொடுமைகளை அனுபவித்துள்ள கொடுமையினை

எல்லாவற்றையும் பற்றியும் சொல்கிறேன் – என் கதையைப் பற்றி

அவள் கேட்கும்போது மட்டும் – ஒரு மூலைக்கு நழுவுகிறேன்

என் முழங்காலில் அவள் தூங்கும் வரை

(இராக்கிய கவிதைகள், தமிழில் நிர்மலா சுரேஷ் ப.86)

என்னும்  நிர்மலா சுரேஷின் கவிதை கடல்கடந்துவாழும் பெண்ணின் நிலையினை எடுத்துரைக்கிறது. இக்கவிதையின்வழி பெண்ணுக்குப் பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் ஆணாதிக்க சமுதாயம் பெண்ணுடைய வாய்திறக்காததனால் பாதுகாப்பாக இருப்பதனை உணரமுடிகிறது. இங்கு “பெண்கள் எவ்வாறு படைக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்று பார்ப்பது மட்டும் போதாது. தாங்கள் அடிமைப்பட்டுக் கிடப்பதைத் தாங்களே அறியாத நிலையில் அவர்களிருப்பதையும் அதன் காரணங்களையும் உணர்த்துவது மட்டும் போதாது. சமூக பொருளாதார பண்பாட்டுத் தளங்களில், பெண்களை மவுனங்களாக்கி, மிகச் சவுகரியமாக ஆடவர்கள் ஆதிக்க அரியணைகளில் அமர்ந்திருப்பதையும் காட்டவேண்டும். ஏனெனில், ஆண்களின் தன்னிச்சையான போக்கு என்பது பெண்ணடிமைத் தனத்தின் இன்னொரு நிலையாகும்” என்னும் (தி.க.(ப.221)) தி.சு.நடராசனின் கூற்று எண்ணத்தக்கது.

நிறைவாக

பெண்மை வாழ்கென்று கூத்திடு வோமடா

பெண்மை வெல்கென்று கூத்திடு வோமடா                        (பெண்மை,பா.1)

பெண்ணை வாழ்க என்று கூறுவதோடு அவர்கள் வெல்வதற்கான வழிமுறைகளுக்கும் துணைநிற்க வேண்டும் என மகாகவி பாடிய நிலையினை இன்று பல படைப்பாளிகள் கையெடுத்துள்ளனர்.

        சமூகத்தை விழிப்புடன் நோக்குபவனும் அதில் நிலவும் சிக்கல்களுக்குத் தன் எழுத்துக்களின்வழி தீர்வுகாண விழைபவனே படைப்பாளியாகிறான்.  என்பதனை இலக்கியங்கள் நிறுவியுள்ளன.

        காலத்தின் தேவைக்கேற்ப படைப்புகளின் பரிணாமங்களும் பரிமாணங்களும்  மாறிவருவது இயல்பு. எனவே இன்று பெண்ணியம் பேசாத படைப்புகளே இல்லை என்னும் அளவிற்கு பெண்ணியம் குறித்த விழிப்புணர்வு பெருகியுள்ளது வளமான வாழ்க்கைக்கு வழிகாட்டும் எனத் தெளியலாம்.

*****************************************

குமரகுருபரரின் சைவத் தொண்டும் தமிழ்ப்பற்றும் - Kumara Gurubarar

குமரகுருபரரின் சைவத் தொண்டும் தமிழ்ப்பற்றும்

முனைவர் ம.ஏ. கிருட்டினகுமார், உதவிப்பேராசிரியர், தமிழ்த்துறை, 

புதுச்சேரி :605008, உலாப்பேசி : 99406 84775

        குட்டித் திருஞானசம்பந்தர் எனப் புகழப் பெறும் குமரகுருபரர் சைவ சமயத்துக்கு மட்டுமின்றி தமிழ்மொழி வளர்ச்சிக்கும் பெருமைக்கும் வித்திட்ட பெரியோர்களில் ஒருவர்.      சிவநெறியில் நின்ற சண்முக சிகாமணிக் கவிராயருக்கும் சிவகாமி சுந்தரியாருக்கும் திருச்செந்தூர் முருகன் அருளால் தவப்புதல்வனாகத் தோன்றியவர் குமரகுருபரர். தவமிருந்து பெற்ற பிள்ளை ஐந்து வயது வரை பேச்சில்லாததால் பெற்றோர் முன்னிருந்த வருத்தத்தை விட மிகுந்த வருத்தம் கொண்டனர். நாற்பத்தெட்டு (ஒரு மண்டலம்) நாளில் பிள்ளைக்குப் பேச்சு வராவிட்டால் தம் உயிரை மாய்த்துக் கொள்வோம் எனப் பெற்றோர் கூறிய அன்பினை உண்ணி முருகப்பெருமான் எழுந்தருளினார். குமரகுருபரா என அழைத்து நாவில் ஆறெழுத்து மந்திரத்தை எழுதி பேச வைத்தார். ஐந்து வயதிலேயே முருகப்பெருமானின் ஆசியினைப் பெற்றார் குமரகுருபரர். இறையருளாலேயே பிறந்து, பேசும் திறன் பெற்று நூல்கள் அருளி முத்தி பெற்ற குமரகுருபரரின் சைவத்தொண்டையும் தமிழ்ப்பற்றையும் அறிய விழைந்ததன் விளைவாகவே இக்கட்டுரை மலர்ந்தது.

பன்மொழிப் புலமை

        பன்மொழிப்புலமை பெற்ற குமரகுருபரர் இந்துஸ்தானி மொழியில் ஆன்மிகச் சொற்பொழிவு ஆற்றிச் சமயத்தையும் தமிழையும் வளர்த்தார். இவர் சொற்பொழிவைக் கேட்டு பல தமிழ் இலக்கியங்கள் பிறமொழிகளில் தோன்றியுள்ளன. இவருடைய ஆழ்ந்த புலமையைக் கண்டு வடநாட்டவரும் மயங்கியதன் விளைவாகவே காசியில் மடத்தை நிறுவமுடிந்தது. அம் மடத்தில் இன்றும் சமயப்பணியும் தமிழ்ப்பணியும் தொடர்ந்து நிகழ்ந்து வருவது போற்றுதற்குரியது.  “தாமிர பரணி ஆற்றங்கரையில் பிறந்து – தவழ்ந்து, வைகை ஆற்றங்கரையில் வாழ்ந்து காவிரியாற்றங்கரையிலும் கங்கை ஆற்றங்கரையில் இறைவனடி சேர்ந்தவர் குமரகுருபரர். இயற்கையழகு மிக்க இத்தகு சூழலும் கங்கைபோல் காவிரிபோல் வற்றாது வளஞ்சுரக்கும் இவரது கவிதைகளின் கற்பனையூற்றுக்குக் காரணமாயிற்று எனலாம். (கு.கு. கற்பனை ப.9) என ஆ. கந்தசாமி ’குமரகுருபரர் கற்பனை’ என்னும் தமது நூலில் குறிப்பிடுவது இங்கு எண்ணத்தக்கது.

காலத்தினாற் செய்த நன்றி

        தமிழக வரலாற்றில் பாண்டியருக்குப் பின் தமிழினத்தின் ஆட்சி முடிவுக்கு வந்தது.  தெலுங்கு மொழி இனத்தவரான நாயக்கர்களும் உருது மொழி இனத்தவரான முகம்மதியர்களும் ஆட்சி செய்யத்தொடங்கிய பின்னர் சைவ சமயத்தின் வளர்ச்சிப் பணிகள் முடங்கிவிட்டன. அத்தகைய இக்கட்டானச் சூழலில் பாடல் பாடி மடம் நிறுவி நூல்கள் அருளி சைவ சமயத்தின் பெருமையினை நிலைநாட்டிய பெருமை குமரகுருபரருக்கே உரியது.

        தமிழர்கள் தமிழகத்தை மட்டுமின்றி இந்தியாவையே ஆண்ட பெருமைக்குரியவர்கள். சங்க காலத்திலேயே இமயத்தைக் கடந்தவன் இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன். கனகவிசயரின் முடிதலை தெறிந்து இமயத்திலிருந்து கல் சுமக்கச்செய்து கண்ணகிக்கு சிலை வடித்தான் சேரன். ”தற்காலத்தில் உத்திரப்பிரதேசத்தில் இன்றும் இரண்டு கயலையும் ஒரு வில்லையும் அரசுச் சின்னமாகக் கொண்டிருப்பதும் சான்றாகும்.” (கு.கு. கற்பனை ப.7). அவ்வாறு தமிழும் தமிழரும் செழித்திருந்த நிலையினை ஆரியர்கள் வடமொழியினைப் புகுத்திச் சிதைக்கத் தொடங்கினர்.  தங்களை நிலைநிறுத்திக்கொள்ளும் வகையில் புறத்தில் ஆட்சி செய்யும் மன்னர்களிடமும் அகத்தில் ஆட்சி செய்யும் இறைவன் உறையும் கோவில்களிலும் வடமொழியைப் பரப்பிவிட்டனர். தமிழர்களின் அறியாமையினை நன்கு பயன்படுத்திக்கொண்ட ஆரியர்களின் வலுவான நிலையைக் கண்டு தமிழர்கள், நாளடைவில் புரியாத அம்மொழியையே ஏற்றுக்கொண்டு வாழும் நிலை உண்டானது. இந் நிலையினை மாற்றும் வகையில் தமிழறிஞர்களும் சமயப்பற்றாளர்களும் தமக்குரிய பணியினைச் செய்யத் துணிந்தனர். அப் பணியினைச் செய்வதற்குப் பன்மொழிப் புலமை அவசியமாயிற்று. தமிழர் மட்டுமின்றி அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளும் வகையில் வடமொழி கலந்து எழுத வேண்டியது அவசியமாயிற்று. அவ்வழியிலேயே தமிழ்மொழியின் பெருமையினை நிலை நாட்டும் அவசியம் உண்டானது. சைவசமயத்துக்கும் அதே நிலைதான் உண்டானது. அந்நிலையினையும் மாற்றும் வகையில் சைவசிந்தாந்தக் கருத்துகளை உணர்த்தும் அவசியம் உண்டானது. அந்நிலையில் தமிழுக்கும் சமயத்துக்கும் தொண்டு செய்தவரே குமரகுருபரர்.

        “குமரகுருபரரும் சைவ சமயக் கொள்கையை நிலைநாட்ட வடநாட்டில் மடத்தை நிறுவினார். அவர் அமைத்த நெறியைத் தொடர்ந்து பின்பற்றாமையால் நேர்ந்த இழப்பை அடிகட்குப் பின்வந்தோர், காசியிலே செந்நெறி கடைப்பிடித்துச் சைவத்தை நிலைநாட்டியிருப்பின் இன்று வடநாடு முழுவதும் சைவசித்தாந்தம் பரவியிருத்தல் கூடும். பின்வந்தோர் பொருளீட்டத்தையும் பாதுகாப்பையும் கருதித் தென்னாட்டிலே தமக்கு நிலையான இடத்தையமைத்துக் கொண்டனர் போலும் என்ற கா. சுப்பிரமணியப்பிள்ளை கூற்று உணர்த்தும். (கு.கு. கற்பனை ப.7) இக்கூற்று குமரகுருபரரின் பரந்த சிந்தனையையும் சமயத்துக்காகத் துணிந்து செயல்பட்டத் திறத்தையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது.

குரு பக்தி

        ஞானாசிரியராக விளங்கிய மாசிலாமணி தேசிகரையே இறைவனாக எண்ணி பண்டார மும்மணிக்கோவை பாடி அருளினார். ஞானாசிரியரின் அருளால் சீவனாக நின்ற நிலையிலிருந்து சிவனாக மாறிப்போனப் பெருமித நிலையினை

        எற்குஅமலம் செய்யும் எழில்மாசி லாமணிதன்

        பொற்கமலம் சென்னி பொலிவித்தேன் – நல்கமலை

        ஊரிற் குறுகினேன் ஓர்  மாத்திரையளவென்

        பேரிற் குறுகினேன் பின்                                (பண்டார மும்மணிக் கோவை பா.24)

என்னும் அடிகளின்வழி எடுத்துக்காட்டியுள்ளார். இப்பாடலின்வழி தமது குருவின் திருவடியைச் சென்னியில் வைத்துப்போற்றும் குமரகுருபரரின் குரு பக்தியினை அறியலாம். குருவின் வழியிலே இறைவனை அடைதல் எளிது என்னும் நுட்பத்தினையும் இங்கு புலப்படுத்தியுள்ளார் குமரகுருபரர்.

தன்னம்பிக்கையும் பொதுநலமும்

        சுயநலம் ஒழிந்து பொதுநலம் எழும்போதுதான் வளர்ச்சிப் பணிகள் கைக்கூடும். அவ்வாறு தம்மைப் பொதுநலத்தில் ஈடுபடுத்திக் கொண்டவர்களே சமயத்துக்கும் மொழிக்கும் நாட்டுக்கும் தொண்டு செய்தோராகப் புகழப்படுகின்றனர். அவ்வரிசையில் சைவ சமயத்தின் பெருமையினை உலகறியச் செய்த பெருமையுடையவராகத் திகழ்பவர் குமரகுருபரர். உயிருக்கு அஞ்சி சைவசமயத்தின் பெருமையினைப் பரப்பப் பலரும் தயங்கி நின்றபோது காசி மன்னரிடம் துணிந்து நின்று சைவசமயத்தின் பெருமையினை உணர்த்தி மடத்தை நிறுவினார்.

தொண்டே சமயம்

        சமயத்தால் தம்மைச் சமைத்துக்கொண்ட மெய்யுணர்வுடையோர், நன்றாக ஏவல் செய்யும் தம் உடம்பினை விட்டுச்செல்வதில் கவலை கொள்ளாதிருந்தனர். ஆனால் எத்துணைப் பிணியிருப்பினும் தம் உடம்பை விட்டுச் செல்ல மனமில்லாது உயிர்வாழத் துடிக்கும் அறியாமையுடையோரை

        புழுநெளிந்து புண்ணழுகி யோசனை நாறுங்

        கழிமுடை நாற்றத்த வேனும் – விழலர்

        விளிவுன்னி வெய்துயிர்ப்பர் மெய்ப்பயன் கொண்டார்

        சுளியார் சுமைபோடு தற்கு                             (நீதிநெறி விளக்கம் பா.43)

என்னும் பாடலின் வழி எடுத்துரைக்கிறார் குமரகுருபரர். மாயையால் சிக்குண்ட மனிதர் இறைவனை அறியும் மெய்யுணர்வில் கவனம் கொள்ளார் என்பதனை இதன் வழி தெளிவுறுத்துகிறார். இறையருளே மெய்யானது என உணர்ந்தோர் சமயப் பணியிலும் பொதுப்பணியிலும் தம்மை ஈடுபடுத்திக்கொண்டு உலகம் வாழ வழி செய்வர் என்பதனை இதன்வழி புலப்படுத்தியுள்ளார்.

இறையருளும் சமயப்பணியும்

       

        மெய்யறிவு என்பது இறைவனைக் குறித்த அறிவே. அவ் அறிவை எண்ணம், சொல், செயல் என்னும் மூன்று நிலைகளிலும் தூய்மையாக வாழ்தலாலேயே பெற இயலும். எனினும் உலகியலுக்குத் தேவையான அற்புதங்கள் செய்ய வேண்டிய நிலை ஏற்பட்ட போது அற்புதங்களைச் செய்துகாட்டவேண்டியது அவசியமானது. முகமதியர் கோலோச்சியிருந்த நிலத்தில் தம்முடைய ஆற்றலை நிறுவப் பழுக்கக் காய்ச்சிய இரும்பைக் கையிலேந்தினார். அரசன் குமரகுருபரரின் ஆற்றலை உணராது சிங்காசனத்தில் மீதிருந்து சோதிக்க அவனெதிரே உண்மையான சிங்கத்தின் மீதமர்ந்து வந்தார். இவ்வாறு சமயத்தைப் பாதுகாக்க எவ்வாறெ;ல்லாம் பிறரைக் கைக்கொள்ள இயலுமோ அவ்வாறு அற்புதங்கள் செய்து தம் வசப்படுத்தினார் குமரகுருபரர்.

        சைவத்தின் பெருமையினை இடையறாது நிலை நாட்ட அருளாளர்கள் இப்புனித பூமியில் தோன்றியவண்ணம் இருந்தனர். அவ்வாறு தோன்றியவரே குமரகுருபரர். எனவே முருகப்பெருமான் அருளால் பேசிய குமரகுருபரரின் பாடலில் மயங்கி (மீனாட்சியம்மைப் பிள்ளைத் தமிழ் பாடியதில் மனம் மகிழ்ந்து) மீனாட்சி அம்மையே காட்சி தந்தார்.         முருகப்பெருமான்  குமரகுருபரர் பேச வரமளித்ததோடு முத்துக்குமாரசுவாமி பிள்ளைத்தமிழ் பாட “பொன் பூத்த குடுமி” என முருகப்பெருமானே அடி எடுத்துக்கொடு;த்தார்.      

        குமரகுருபரர் தாம் செய்த அற்புதங்கள் இறையன்புடைய எவர்க்கும் எளிதாகும் என்பதனையும் உணர்த்தியுள்ளார். இறைவனைப் போற்றினால் கூற்றினையே வெல்லமுடியும் என்பதனை

        போற்றுமின் போற்றுமின் போற்றுமின் போற்றுமின்

        கூற்றங் குமைக்க வருமுன் நமரங்காள்

        ஏற்று வந்தான் பொற்றாளிணை               (சிதம்பர செய்யுட் கோவை பா.26)

என்னும் பாடலடிகளின் வழி எடுத்துக்காட்டியுள்ளார். தாளினைப் பற்றினால் பிறவி நோயிலிருந்தே விடுபட முடியுமெனில் மற்ற நோயிலிருந்து விடுபடுதல் எத்துணை எளிமை என்பதனை இப்பாடலின் வழி எடுத்துக்காட்டி இறையடியைச் சிக்கெனப் பிடித்து வாழ அறிவுறுத்தியுள்ளதனைக் காணமுடிகிறது.    ஜி.யு. போப் இந்தியாவிலுள்ள மதங்கள் அனைத்திலும் சைவசித்தாந்தமே மிக மேம்பட்டது என்பதில் ஐயமில்லை (இந்திய தத்துவ ஞானம் ப. 403) எனக் கி.லட்சுமணன் எடுத்துக்காட்டியுள்ளதனை இங்கு எண்ணி மகிழலாம்.

சைவமும் வழிபாடும்

        பிறவா யாக்கைப் பெரியோனாகிய சிவபெருமானை வணங்கும் சமயமான சைவம் முத்திப் பேறினை அளிக்கவல்லது. பாசத்திலிருந்து நீங்கினால் பதியை பசு அடைய முடியும் என்னும் கொள்கையினை உலகுக்குணர்த்திய சமயத்தின் பெருமையினை நிலைநிறுத்தியவர் குமரகுருபரர். வாழ்வின் பயன் இறையடியை அடைவதே. இறைவனை வணங்குவதன் நோக்கம் இப்பிறவியிலிருந்து விடுதலை அடைவதே என்பதனை

        நெஞ்சகங் குழைந்து நெக்குநெக் குருகநின்

        குஞ்சித சரணம் அஞ்சலித் திறைஞ்சுதும்

        மும்மலம் பொதிந்த முழுமலக் குரம்பையில்

        செம்மாந் திருப்பது தீர்ந்து

        மெய்ம்மையிற் பொலிந்த வீடு பெறற் பொருட்டே      (சிதம்பரச் செய்யுட் கோவை பா.68)

என்னும் பாடலின் வழி எடுத்துரைக்கிறார் குமரகுருபரர். அவனருளாலே அவன் தாள் வணங்கும் சிறப்பினையும் இங்கு உணர்த்தியுள்ளார். மறுமைப் பேறுக்கு வழிகாட்டிய குமரகுருபரர் இப்பிறவியில் சீருற்ற வாழவும்  வழிகாட்டியுள்ளார்.  ஆசை தான் வறுமைக்குக் காரணமாம் என்பதனை

        செல்வ மென்பது சிந்தையின் நிறைவே

        யல்கா நல்குர வவானெப்படுமே                       (சிதம்பர மும்மணிக்கோவை பா.26)

என்னும் அடிகளின்வழி எடுத்துக்காட்டியுள்ளார். மனம் அமைதியுற்றால்தான் இப்பிறவியில் இன்பமும் அதன்வழி மறுமைப்பேறுக்குரிய வழியும் கிட்டும் என்பதனைப் புலப்படுத்தியுள்ளார் குமரகுருபரர். மனம் அமைதியுற்றால் ஒழிய ஆன்மக் கடைத்தேற்றம் நிகழாது என்பதனை உணர்த்தும் வகையில் இப்பாடலைப் பாடியுள்ளதனை உணரலாம்.

குருவின் செயல்

        ஒரு கால்பந்து வீரன் எப்படி ஒரு கால்பந்து வீரனை உருவாக்கி விடுகிறானோ அவ்வாறே குருவும் அமைதல் வேண்டும். ஒரு நல்ல குரு என்பவர் பல சீடர்களை பெற்றதில் பெருமையடைவது இல்லை. பல  குருமார்களை உருவாக்குதல் வேண்டும். அவ்வாறு தம்  சீடருள் ஒருவரான சொக்கநாத முனிவரையே காசி மடத்தின் பொறுப்புக்குரியவராக்கினார். தரமான சீடர்களை உருவாக்கி அவர்களிடம் பொறுப்பைக் கொடுத்து பெருமைபடுத்தியவர் குமரகுருபரர்.

செயற்கரிய செயல்

        தமிழ் மொழியின் பெருமையினை உலகறியச் செய்தாலொழிய தமிழரின் பெருமையினையும் தமிழர் சமயத்தின் பெருமையினையும் உணர இயலாது. அப் பணியினைச் செம்மையாகச் செய்தவர் குமரகுருபரர்.

        குமர குருபரரின் காலமான 17 ஆம் நூற்றாண்டு வடமொழியின் ஆதிக்கம் மிகுந்திருந்த காலம். எனவே மணிப்பிரவாள நடையும் வடமொழி நடையுமே பெருமைக்குரியவனவாக இருந்தன.   தமிழ் மொழியின் மீது தணியாத காதல் கொண்டிருந்த குமரகுருபரர் தேவையான இடங்களிலெல்லாம் தமிழ் மொழியின் பெருமையினை நிலைநாட்டியுள்ளார்.

        தமிழ் மொழி இறைவன் பேசிய மொழி ; இறைவன் அடி எடுத்துக்கொடுத்த மொழி ; இறைவன் மயங்கிப் பின்சென்ற மொழி என அருளாளர்கள் பலர் பாடி நிற்க குமரகுருபரரோ தமிழ்த்தாயின் வயிற்றிலிருந்து பிறந்தவள் திருமகள் என்பதனை

        முதுதமி ழுததியில் வருமொரு திருமகள்

                முத்தம ளித்தருளே            (மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத் தமிழ் முத்தப்பருவம்-10)

என்னும் பாடலடிகளில் வழி உணர்த்துகிறார். இதன்வழி தமிழ்மொழியிலிருந்து பிறக்கும் அழகினை ; அறிவினை உணர்ந்து தமிழ்ப்பற்றுடன் வாழ வழிகாட்டுகிறார் குமரகுருபரர்.

        பழமறைகள் முறையிடப் பைந்தமிழ்ப் பின்சென்ற

                பசுங் கொண்டலே             (மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத் தமிழ் காப்புப் பருவம்-1)

எனப்பாடி வேதங்கள் முறையிட்டுக்கொண்டே இறைவன் பின் செல்ல இறைவன் தமிழ் பின் செல்லும் அழகினை எடுத்துக்காட்டித் தமிழ்மொழியின் பெருமையினை உணர்த்தியுள்ளார்..

        தெய்வத்தமிழ் எனவும், முத்தமிழ் எனவும் கொழிதமிழ் எனவும் தருசுவை அமுதெழ மதுரமது ஒழுகு பசுந்தமிழ் எனவும் தெளிதமிழ் எனவும் புத்தமுதம் வழிந்தொழுகு தீந்தமிழ் எனவும் பைந்தமிழ் எனவும் மும்மைத் தமிழ் எனவும் வண்டமிழ்க் கடல் எனவும் வளமார்ந்த தமிழ்மொழியை வாயாரப் புகழ்ந்தோதுகின்றார் குமரகுருபரர். (சிற்றிலக்கியச் சொற்பொழிவுகள், முதலாவது மாநாடு ப.287) என்னும் மே.வீ.வேணுகோபாலப்பிள்ளை அவர்களின் கூற்றின் வழி தமிழ் மொழியிடம் குமரகுருபரர் கொண்டிருந்த ஈடுபாட்டினை அறிந்துகொள்ளலாம்..

அடக்கம் அமரருள்

        ஒவ்வொரு மொழிக்கும் இலக்கணம் உண்டு. அவ் இலக்கணம் எம்மொழியைச் சார்ந்தவரும் ஒரு வரையறைக்குள் நின்று கற்றுக்கொள்ளும் வகையில் முறையாக அமைதல் வேண்டும். அவ்வாறு சிறந்த கட்டுக்கோப்புடன் அமைந்த மொழி தமிழ்மொழி. அவ்வாறு உயர்தனிச்செம்மொழியாகத் திகழ்ந்த தமிழ்மொழியில் புலமை பெற்றோர் அம்மொழி அறிந்த மிடுக்குடனே வாழ்ந்தனர். அவ்வாறு வாழ்ந்த புலவருள் ஒருவர் குமரகுருபரரின் தமிழ்ப்புலமையை அறியாது இலக்கணக் கவிக்கு மட்டுமே யாம் மதிப்பளிப்போம் வரகவிக்கு அல்ல எனக்கூறிய கூற்றினை ஏற்று சிதம்பரச் செய்யுட்கோவை பாடினார். இறையருள் பெற்ற நம்மை பிறர் குறை கூறுவதோ என எண்ணாது கோவை நூல் பாடி குமரகுருபரர் தம் புலமையை நிறுவியதால் வழக்காடிய புலவரின் அறியாமை நீங்கியது. தமிழுலகுக்கு அரியதொரு கோவை நூல் கிடைத்தது. 

தமிழ்க் கொடை

        அருளாளர் அனைவருமே இறைவன் வருவிக்க வந்தவர்கள். எனவே எவராலும் எண்ணிப்பார்க்க இயலாத செயல்களைச் செய்து உலகம் உய்ய வழி வகுத்தனர். அவ்வாறு இடையறாது தோன்றும் தமிழ்மொழியின் இலக்கியத்தின் பெருமைக்கு வளம் சேர்த்தவர் குமரகுருபரர்.  தமிழகத்தில் மட்டுமின்றி வடநாட்டிற்குச் சென்று சமயப் பணியினையும் தமிழ்ப்பணிக்காகவும் தம்மை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்ட பெருமைக்குரியவராகத் திகழ்பவர் குமரகுருபரர் ”இலக்கியத் துறையில் அடிகளின் சிறப்பைக் காண்கையில் ‘தமிழ்ப் புலவர்களுள் வடநாடு சென்று தங்கியிருந்து தமிழ் நூல்கள் பாடியவர் அவர் ஒருவரே’ என மு.வ. கூறுகின்றார். அவர் பாடிய கயிலைக் கலம்பகம் முற்றுங் கிடைத்திலதாயினும் அதனையும் சேர்த்து மொத்தம் பதினாறு பிரபந்தங்கள் பாடியதாக அறியப்படுகின்றது. இதனால் பிரபந்த மன்னர் என்ற சிறப்பையும் பெறுகிறார். (குமரகுருபரர் கற்பனை, ப.8) எனப்போற்றப்படுவதனை கந்தசாமி அவர்கள் எடுத்துக்காட்டியுள்ளதன் வழி அறியமுடிகிறது.

குமரகுருபரர் அருளிய நூல்கள்

        1.திருச்செந்தூர் கலி வெண்பா , 2. மதுரை மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத் தமிழ் 3. மதுரைக் கலம்பகம் 4. நீதிநெறிவிளக்கம் 5. மதுரை மீனாட்சியம்மை இரட்டைமணிமாலை 6. மதுரை மீனாட்சியம்மை குறம் 7. திருவாரூர் நான்மணி மாலை 8. முத்துக்குமாரசுவாமி பிள்ளைத்தமிழ் 9. சிதம்பர மும்மணிக் கோவை 10. சிதம்பர செய்யுட்கோவை 11. தில்லைச் சிவகாமியம்மை இரட்டை மணிமாலை 12. பண்டார மும்மணிக்கோவை 13. காசிக் கலம்பகம் 14. சகலகலாவல்லி மாலை 15. கைலைக் கலம்பகம்.

குமரகுருபரரால் எழுந்த நூல்கள்.

        1.மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையின் குமரகுருபரசுவாமிகள் புராணம் : 2. ரா. சுப்பிரமணியக் கவிராயரின் குமரகுருபரசுவாமிகள் புராணம், 3. கா. சுப்பிரமணியப் பிள்ளையின் குமரகுருபர அடிகள் வரலாறு 4. திருப்பனந்தாள் காசி மடத்தின் குமரகுருபரர் பிரபந்தத் திரட்டு

        இவை மட்டுமின்றி குமரகுருபரரின் தனிப்பாடல், குமரகுருபரரின் குறிப்புகள்  பல நிலைகளில்  நூல் வடிவம் பெற்றுள்ளன.  ஆய்வு நூல்களாகவும் பல தொடர்ந்து வெளிவந்து கொண்டிருக்கின்றன.      

நிறைவாக

        மொழியும்  பண்பாடுமே ஓர் இனத்தின் பெருமையினை எடுத்துக்காட்டுகின்றன. அவற்றை எடுத்துரைப்பதில் நூல்களே முதலிடம் பெறுகின்றன. இதன்வழி தமிழினத்தின் பெருமைகளை உலகுக்கு உணர்த்தியதில் குமரகுருபரரின் பணி தலையாயது என்பதனை உணரமுடிகிறது.

        சமயத்தில் தலையாயது சைவசித்தாந்தம் என பிற சமயத்தாவராலேயே ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட சைவசமயத்தின் பெருமையினைத் தம் பாடல்கள் வழி நிலைநாட்டிய பெருமை குமரகுருபரர்க்கு உரியது. இதற்கு அவருடைய நூல்களே சான்றாவதனை அறியமுடிகிறது.

        சமயப் பற்றினையும் மொழிப்பற்றினையும் தம் பாடல்களில் இயன்ற இடங்களிலெல்லாம் வெளிப்படுத்தியுள்ள குமரகுருபரர் தமிழினத்தின் பெருமையினைக் காத்த அருளாளர் எனத் தெளியமுடிகிறது.

        பெரியோரை மதித்து வாழ்வதே தமிழர் வாழ்வு. அவ்வாறு வாழ்வதனாலேயே வாழ்க்கை சிறக்கும்.  குரு பக்தியின் வழி வாழ்வில் எதனையும் பெறமுடியும் என்பதனைத் தம் குருவுக்காக பாடிய பண்டாரமும்மணிக்கோவையின் வழி தெளிவுறுத்தியுள்ளார் குமரகுருபரர். இத்தகைய இலக்கியங்களை இன்றைய தலைமுறைக்கு எடுத்துச்செல்ல வேண்டிய கடப்பாடு அனைவர்க்கும் உரியது எனக் கொள்ளமுடிகிறது.

        பேரின்பக் கருத்துக்களை எல்லாம் சிற்றிலக்கியங்களின் வழி எடுத்துக்காட்டிய குமரகுருபரரை சைவ சமயமும் தமிழ்ச் சமுதாயமும் என்றும் நினைவில் வைத்துப் போற்றும் எனத் தெளியலாம்.

***************************************