அதியமான் செய்த பிழை

 

அதியமான் செய்த பிழை

 

புகழெனின் உயிரைக் கொடுப்பது உயர்ந்தோர் போக்கு. பசியெனின் உணவைக் கொடுப்பது  நல்லோர் போக்கு.  திறமெனின் பரிசு கொடுப்பது செல்வர் போக்கு. இம்மூன்று கொள்கையினையும் உடையவராகவே தமிழரசர்கள் திகழ்ந்தனர் என்பதனைச் சங்க இலக்கியங்கள் உணர்த்துகின்றன. ஒவ்வொருவருடைய திறத்தை அறிந்து பரிசு கொடுப்பது ஒரு கலை. அவ்வாறு மக்களின் ஒவ்வொரு கலையினையும் ஊக்குவிப்பவனாக அரசன் இருந்தான். அதனால்தான் ஓவியம், பாட்டு, இசை, சிற்பம் எனப் பல கலைகள் வளர்ந்தன. அதனால்தான் சித்திரக்காரர்களும் பாணர்களும் புலவர்களும் சிற்பிகளும் அரசனிடம் பொருள்பெற்று வாழ்ந்தனர். அரசர்கள், இத்திறமுடையோரை ஊக்குவிக்கும்வகையில் உளம் மகிழ வரவேற்று அக்கலைஞர்களுக்குப் பரிசளித்தனர். பரிசு பெற்றவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் வந்தாலும் முதல்நாள் பார்த்து மகிழ்ச்சியுடன் வரவேற்றதைப் போலவே வரவேற்று பரிசளித்தார்கள். அதியமான் நெடுமான் அஞ்சி அத்தகையோரில் சிறந்து விளங்கினான் என்பதனை

ஒருநாள் செல்லலம் ; இருநாள் செல்லலம்

பலநாள் பயின்று  பலரொடு செல்லினும்

தலைநாள் போன்ற விருப்பினன் மாதோ (புறநானூறு – 101)

ஏன்னும் புறநானூற்றுப்பாடல் எடுத்துக்காட்டுகிறது. இப்பாடலில் அரசனின் உயர்ந்த பண்பினை இருநிலைகளில் உணர்த்துகிறார் தமிழ்மூதாட்டி ஔவையார். பலநாள் சென்றாலும் வரவேற்பான் என்பது ஒன்று. பலரோடு சென்றாலும் வெறுப்படையாது விருப்புடன் அளிப்பான் என்பது மற்றொன்று. இவ்வாறு அள்ளிக்கொடுக்கும் அதியமானை அனைவரும் புகழ்வர் என்பதனை உணர்த்துகிறார் ஔவையார்.

இவ்வாறு, தத்தமது கலைகளில் திறம் மிகுந்தார்க்கும் இடைப்பட்டார்க்கும் இளையார்க்கும் ஒன்றுபோலவே பரிசளிப்பது நன்றன்று என எண்ணுகிறார் புலவர் பெருஞ்சித்திரனார்.  அரசனின் பெருமைக்கு நிலவில் உள்ள கலங்கம்போன்று இச்செயல்பாடு குறைபாடுடையதே எனப் புலவர் பெருஞ்சித்திரனார் குறிப்பிடுகிறார். ஒருமுறை அதியமானை காணச்சென்ற பெருஞ்சித்திரனார் அரசனைக்  காணக் காத்திருக்கிறார். அரசன் பணியின் காரணமாக அவரைக் காணமுடியவில்லை. இருப்பினும், உரிய பணியாட்களிடம் பெருஞ்சித்திரனார்க்குப் பரிசினைக் கொடுத்துவிடப் பணிக்கிறார். அவ்வாறு, காணாது கொடுக்கும் பரிசினை இழிவாகக் கருதுகிறார் பெருஞ்சித்திரனார்.

காணாது ஈந்த இப்பொருட்கு யான் ஓர்

வாணிகப் பரிசிலன் அல்லேன் ; பேணி

தினை அனைத்து ஆயினும், இனிது  அவர்

துணை அளவு அறிந்து நல்கினர் விடினே ( புறநானூறு- 208)

எனப்பாடி மறுக்கிறார். பெருஞ்சித்திரனார், பரிசு குறையினும் குறையில்லை.  அரசன் தன் புலமையினைக் காணாது கொடுத்ததே குறை என எண்ணுவதனைக் காணமுடிகிறது. புலமையினை அறிதலே பொருளினும் பெரிது என எண்ணிய புலவரின் ஆளுமையினையும் இப்பாடல் உணர்த்திவிடுகிறது.

           

மருத்துவ முன்னோடி தமிழர்

 

மருத்துவ முன்னோடி தமிழர்

 

            மருத்துவத்திற்குத் தேவையான வேதியியல் பொருட்கள் அனைத்தும் கண்டுபிடிப்பதற்கு முன்னரே மக்களைப் பல்வகையான நோய்களிலிருந்து காப்பாற்றியவர்கள் தமிழர்கள். போர்கள் அன்றாட வாழ்வின் ஒரு பகுதியாகவே எண்ணி வாழ்ந்த வரலாறே தமிழர் வரலாறு. போர்களால் காயங்களும் மரணங்களும் இயல்பான அக்காலகட்டத்தில் மருத்துவர்களே பல உயிர்களைக் காப்பாற்றினர். அம்மருத்துவர்கள் அறுவை சிகிச்சையையும் மேற்கொண்டுள்ளனர். தாவரங்களை உயிர்காக்கும் வரங்களாக ஆக்கிய பெருமை இம்மருத்துவர்களுக்கு இருந்தது. ஒவ்வொரு தாவரத்தையும் மூலிகைத் தாவரம், நிவாரணத்தாவரம் சீரமைக்கும் தாவரம் என வகுத்து மருத்துவம் பார்த்துள்ளனர். மருத்துவர் மன்னர் பரம்பரைக்கு மட்டுமின்றி அனைத்து மக்களுக்கும் நெருக்கமானவராகவே இருந்தனர். மருத்துவர்கள் இரவுபகல்பாராது எக்காலத்தும் தம்மை மருத்துவத்தொழிலுக்காக அர்ப்பணித்திருந்தனர். சங்க இலக்கியக்காலத்தில் மக்களை நோக்கி மருத்துவம் செய்த அருமையினைக் காணமுடிகிறது. மருத்துவர் நோயாளியைக்காண தம் மருத்துவப்பெட்டியுடன் வந்துவிடுவார். மருத்துவர், நோயாளியின் நோயினை அறிந்து அங்கேயே மருந்து தயாரித்து பிழைக்கவைத்துவிடுவார். அந்த அளவிற்கு மருத்துவர்கள் மனித உடலையும் மருந்து உருவாக்குவதையும் அறிந்திருந்தனர். மனித உயிர்களைப் போற்றும் அன்பும் ஆர்வமும் அவர்களுடைய பண்பாகவே இருந்தது. நோய்கள் குறைவாக இருந்ததனால் மருத்துவர்களும் குறைவாகவே இருந்தனர். மருத்துவர் வீட்டினை அனைத்து மக்களும் அறிந்திருந்தனர். மருத்துவர்கள் மனிதர்களை மட்டுமின்றி மருந்தினை அளிக்கும் மரங்களையும் காத்தனர். இவ்வாறு அன்புடன் விளங்கியதனை

            மரம் சா மருந்தும் கொள்ளார் (நற்றிணை-226)

என்னும் பாடலடிகள் உணர்த்துகின்றன. மரத்தைக் கொன்று மக்களைக் காக்கும் பணியினைச் செய்யாத மருத்துவர்களின் அறத்தையும் இங்கு காணலாம். அவர்கள் கொடுக்கும் மருந்து மூன்று நாட்களில் குணமளித்துவிடும் சிறப்பு வாய்ந்தனவாக இருந்ததனை, ‘விருந்தும் மருந்தும் மூன்று நாள்’ என்னும் பழமொழி எடுத்துக்காட்டுகிறது. ஏனெனில்  நோய்க்கான காரணத்தையும் அதன் தன்மையையும் அறிந்து அதனைத் தீர்க்கும் வழியினை அறிந்து உடலுக்கு ஏற்றவாறு மருத்துவம் பார்த்தனர்.

                        மருந்து ஆய்ந்துகொடுத்த அறவோன் போல (நற்றிணை – 136)

என்னும் பாடலடிகள் இதனை உணர்த்துகிறது. இவ்வாறு நொய்யச்செய்யும் (மெலியவைக்கும்) நோய்களுக்கும் ஒரே இடத்தில் பிணித்துவிடும் (முடக்கிவிடும்) பிணிகளுக்கு மட்டுமின்றி அறுவை சிகிச்சையும் செய்துள்ளனர். அதனால்தான் போர்க்களத்தில்  புண்பட்டவர்களுக்கு மருத்துவம் செய்துக் காத்துள்ளனர். ஊசியைக் கொண்டு அறுபட்ட இடங்களைத் தைத்த திறத்தினை

            மீன் தேர் கொட்பின் பனிக்கயம் மூழ்கிச்

            சிரல் பெயர்ந்தன்ன நெடுவள் ஊசி

            நெடுவசி பரந்த வடுவாழ் மார்பின் (பதிற்றுப்பத்து – 42)

என்னும் பாடல் உணர்த்துகிறது. மீன்கொத்திப்பறவையின் அலகானது குளத்தில் உள்ள மீனைக்கவ்வ  உள்சென்று வெளிவருவது போல மருத்துவர்கள் அறுவை சிகிச்சை செய்த நுட்பத்தை அறியமுடிகிறது. வலிதெரியாமல் மருத்துவம் செய்யவேண்டும் என எண்ணிய தமிழ் மருத்துவர்களின் அருமையும் புலனாகிறது. 

           

 

நிலைக்கும் கற்கோவில் கட்டிய முதல்வன் – முதலாம் மகேந்திரவர்மன்

 

நிலைக்கும் கற்கோவில் கட்டிய முதல்வன் – முதலாம் மகேந்திரவர்மன்

செங்கல், மரம், உலோகம், சுண்ணாம்பு எனக் கோவில்கட்டிய காலத்திலிருந்து மாறுபட்டு கல்லால் கோவில் கட்டியவன் மகேந்திரவர்மன்(ஆட்சிக்காலம்,பொது ஆண்டு 600-630). மலைகளைக் குடைந்து கோவில்கட்டும் புதிய கட்டிடக்கலையை உலகிற்கு அறிமுகப்படுத்தியவன். சங்ககாலத்தில் கட்டிய கோவில்கள் செங்கல், மரம், சுண்ணாம்பால் கட்டப்பட்டவை. எனவே, அவைகாலப்போக்கில் சிதலமடைந்து அழிந்தன.  இயற்கைச் சீற்றங்களாலும், மனிதர்களுடைய தீய எண்ணத்தாலும், தீ பரவலாலும் அழிந்த கோவில்கள் எண்ணற்றவை. உலகத்தையே படைத்த இறைவனுக்கு அழியாத கோவில் கட்டவேண்டும் என எண்ணினான் மகேந்திரவர்மன். எனவே, காலத்தால் அழியாத கற்கோவில்களை உருவாக்கினான். கல்லிலேயே கடவுள் சிற்பங்களை உருவாக்குதில் வல்லவனாகவும் திகழ்ந்தான். சிற்பக் கலைஞர்களைக் கொண்டு நுணுக்கமான சிலைகளை கல்லில் செதுக்கச்செய்தான். இத்தகைய புதுமையான கோவிற்கலையைக் கண்டு மக்கள் வியந்தனர். விசித்திரமான இச்செயல்களைச் செய்தததால் ‘விசித்திர சித்தன்’ எனப் போற்றப்பட்டதனைக் கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன. மகேந்திரவர்மனின் இத்தகைய அரும்பணியால் ‘பல்லவர்களே கற்கோவிலின் முன்னோடிகள்’ என்னும் பெயர் வரலாற்றில் நிலைபெற்றது. மண்டகப்பட்டு, வல்லம், தளவானூர், மகேந்திரவாடி, மாமல்லபுரம் ஆகிய இடங்களில் மகேந்திரவர்மன் கட்டிய கோவில்கள் பல்லவர்களின் புகழினை நிலைநிறுத்துகின்றன.

மன்னர்கள் போர்க்கலைகளில் மட்டுமே வல்லவர்களாக இருந்த காலத்தில், மகேந்திரவர்மன் போர்க்கலையில் மட்டுமின்றி சிற்பக்கலையிலும், ஓவியக்கலையிலும் சிறந்து விளங்கினான். எனவே, கற்கோவில்களின் மேற்புறத்தில்  ஓவியங்களைத் தீட்டினான்.  இன்றும் புதுக்கோட்டை சித்தன்ன வாசலில் தீட்டிய ஓவியங்கள் நிறம்மாறாமல் இருப்பதனைக் காணமுடிகிறது. குளங்களில் தாமரைப் பூக்களும், சுற்றி நாட்டியாமாடும் பெண்களும் என அழகழான ஓவியங்கள் தீட்டப்பட்டுள்ளன. மேலும், மகேந்திரவர்மன் ‘தக்ஷின் சித்ரா’ என்னும் ஓவியக்கலைக்கான  இலக்கணத்தை வரைந்தான்.  எனவே, ‘சித்திரகாரப்புலி’ எனப் போற்றப்பட்டான். தலைநகர் காஞ்சியில் மகேந்திரவர்மன், கட்டிய கைலாசநாதர் கோவில் இன்றும் அவனுடைய கலைப்பற்றினை பறைசாற்றுகிறது.

குடுமியான் மலையில் உள்ள கல்வெட்டுகள் மகேந்திரவர்மனின் இசைத்திறனை வெளிப்படுத்துகின்றன. நாடகக்கலையிலும் சிறந்து விளங்கியவன் மகேந்திரவர்மன் என்பதனை அவனுடைய ’மத்த விலாசப் பிரகசனம்” என்னும் நாடகநூல் எடுத்துரைக்கிறது.

கலைகளில் சிறந்துநின்ற மகேந்திரவர்மன் கட்டிடக்கலைக்கு எடுத்துக்காட்டாக ‘மகேந்திரமங்கலம்’ என்னும் நகரத்தை உருவாக்கினான்.  மேலும் அங்கு ‘சித்திரமேக தடாகம்’ என்னும் குளத்தை வெட்டினான்.  பக்தியில் சிறந்து விளங்கியதால் சிவனடியார்களும் வைணவர்களும் இவனுடைய ஆட்சிக்காலத்தில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்ந்தனர். இவ்வாறு பக்தியும் கலைகளும் சிறந்து விளங்கிய நல்லாட்சியாக மகேந்திரவர்மனின் ஆட்சி அமைந்ததனைக் கல்வெட்டுகள் புலப்படுத்துகின்றன.  

 

****************